The king of War นิยาย บท 442

“อาหวงคงจะไม่สามารถนำเงิน 1500ล้านหยวนออกมาได้ และเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะทำให้ตระกูลหวงเสียหน้า ดังนั้นก็เลยกลัวขึ้นมาอย่างนั้นสินะคะ ？กลัวว่าหากตระกูลหวงโกรธแล้วจะไล่คุณลงจากตำแหน่งผู้สืบทอดหรอคะ ？”

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเย่เสี่ยวเตี๋ยนั้นกำลังจงใจ ส่วนหวงเจิ้งที่ได้ยินก็แทบจะกระอักเลือดออกมาเลยทีเดียว

เธอรู้เพียงคนเดียวก็พอแล้ว ทำไมจะต้องพูดเสียงดังออกมาด้วย ？

“ไอ้หนุ่ม นายผยองมากเลยไม่ใช่หรือไง？ทำไมตอนนี้ถึงได้หงอยขนาดนี้？ถ้ามีความสามารถจริงก็มาเอามาวัดกันหน่อยสิ！”

“ฉันเสนอ 1500ล้านหยวน อย่าบอกนะว่านายไม่กล้าแม้แต่จะเสนอประมูลหน่ะ！”

“นายอย่าลืมสิว่าทำไมฉันต้องการชนะประมูลที่ดินผืนนี้ เพราะเพียงหากที่ดินผืนนี้ถูกฉันครอบครอง ฉันก็จะสร้างสุสานที่ใหญ่ที่สุดในที่ดินผืนนั้นยังไงล่ะ ！”

“ถ้านายยังเป็นผู้ชาย ก็อย่าเอาแต่หลบอยู่ผู้หญิงอย่างนี้สิ มาแข่งประมูลกับฉันสิ ！”

หวงเจิ้งตะคอกขึ้นมา เพื่อลองกระตุ้นหยางเฉิน

ขอเพียงแค่หยางเฉินเข้าเสนอประมูล เขาก็จะยอมแพ้ทันที ！

แต่ทว่าหยางเฉินกลับหัวเราะเยาะออกมา： “คุณควรที่จะคิดว่าจะยังไงกับเงิน 1500ล้านดีกว่านะครับ ！”

เมื่อพูดจบ เขาก็ตวาดสายตาไปที่อื่น

“1500ล้าน ครั้งที่หนึ่ง！”

“1500ล้าน ครั้งที่สอง！”

ทางฝั่งกรรมการการประมูลไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย พลางยกค้อนเคาะการประมูลด้วยความตื่นเต้น และรอให้ค้อนกระทบลงไปเป็นครั้งสุดท้าย

แล้วในที่สุดหวงเจิ้งถึงเพิ่งได้รู้ตัวว่าตัวเองนั้นโง่เง่ายิ่งนัก เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้อีก ในตระกูลหวงนอกจากหวงจงแล้ว เขาถือเป็นคนที่มีคุณสมบัติที่จะได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลมากที่สุด

แต่ว่าการประมูลครั้งนี้ เขานอกจากไม่สามารถเอาเงินออกมาได้แล้ว ตระกูลหวงก็คงจะปลดเขาออกจากตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลอีกด้วย

“1500ล้าน ครั้งที่สาม！จบการประมูล！”

“ตัง！”

เสียงเคาะสุดท้ายสิ้นสุดลงแล้ว！

กรรมการการประมูลขานร้องอย่างตื่นเต้น： “ทุกท่านโปรดแสดงความยินดีกับคุณหวงด้วยครับ ที่ได้เป็นผู้ครอบครองที่ดินริมแม่น้ำเหล่าหลง ！”

ทว่าหวงเจิ้ง กลับมีสีหน้าเหม่อลอย ร่างกายอ่อนลงไปกับเก้าอี้

เมื่อไม่สามารถนำเงินจำนวน 1500ล้านออกมาได้ เขาก็ต้องจะกลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองโจวเจียงแน่นอน

มาสร้างความอับอายถึงต่างถิ่น เรื่องแบบนี้สำหรับตระกูลหวงแล้ว ถือเป็นความอัปยศอย่างยิ่ง！ราคาประมูลเริ่มต้นที่หนึ่งร้อยล้านนิดๆ แค่กลับถูกประมูลด้วยราคาที่สูงถึง 1500ล้านหยวน ที่นับว่าสูงถึงสิบห้าเท่า แค่คิดก็รู้แล้วว่าทุกคนจะต้องตกตะลึง

แววตาของแต่ละคนที่มองไปยังหวงเจิ้งนั้นล้วนเต้มไปด้วยความซับซ้อน

แต่ในตอนที่ผู้คนมากมายมองไปยังหวงเจิ้งนั้นล้วนเหมือนกำลังจ้องมองคนโง่อยู่

ที่ดินริมแม่น้ำเหล่าหลงผืนนั้น ถึงดูเหมือนจะใหญ่แต่อัตราส่วนของสถานที่จริงกลับไม่ได้มีมากขนาดนั้น

ถึงต่อให้จะสร้างคฤหาสน์กุหลาบขึ้นมาอีกแห่ง แต่กำไรที่จะได้กลับไม่ถึง 1500ล้านด้วยซ้ำ

และโดยพื้นฐานที่แน่นอนคือที่ดินผืนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีแต่จะสูญเสียเงินเท่านั้น

หวงเจิ้งที่ปากพูดว่าจะสร้างสุสาน ก็เป็นเพียงคิดใช้โอกาสนี้ในการบีบบังคับให้หยางเฉินยอมก้มหัวต่อตระกูลหวงเท่านั้น

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงว่าในความใจร้อน กลับร้องเสนอประมูลในราคาที่สูงเสียดฟ้าอย่าง 1500ล้านออกไป

“อาหวง 1500ล้านเลยนะ ！คุณนี่ใจป้ำจริงๆ เลยนะคะ ไม่รู้เลยว่าถ้ารอให้เรื่องนี้ดังไปถึงเมืองเยี่ยนตู คนอื่นเขาจะมองตระกูลยังไงหน่ะสิ ？”

“ผู้สืบทอดตระกูลหวง ซื้อที่ดินที่มีมูลค่าหนึ่งร้อยล้านหยวนในเมืองเล็กๆ ด้วยเงินจำนวนสูงถึง 1500ล้านหยวน？”

“คุณว่าคนอื่นจะมองว่า ตระกูลหวงไร้ผู้สืบทอดตระกูล ถึงได้เลือกคนมีตาแต่ไร้แววขนาดนี้มาหรือเปล่านะ？”

เย่เสี่ยวเตี๋ยหัวเราะขึ้นมาพูดอย่างเบิกบาน

คำพูดของเธอเป็นดั่งคมมีดใบหนึ่งที่ทิ่มแทงลงกลางใจของหวงเจิ้งอย่างแรง

ส่วนผู้คนที่อยู่รอบด้านต่างก็มองไปยังหวงเจิ้งด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด จนทำให้หวงเจิ้งรู้สึกเพียงว่าใบหน้ากำลังรุ่มร้อน จิตใจหวาดหวั่นไม่สงบ

“เธอหุบปากซักที！”

หวงเจิ้งที่รู้สึกอับอายจนดมโห กัดฟันพูดต่อ ： “ถ้าเธอยังกล้าพูดเหลวไหลอีกคำเดียว ฉันก็จะให้ตงเชยเปลื้องผ้าหน้าเธออย่างไม่แยแสทันที ！”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เย่เสี่ยวเตี๋ยก้หน้าแดงก่ำ แล้วตอบกลับด้วยความเคือง ： “ไร้ยางอาย！”