The king of War นิยาย บท 443

“อีกฝ่ายเป็นถึงผู้สืบทอดของตระกูลหวง คุณหยางสร้างความอับอายกับเขาต่อหน้าผู้คนแบบนี้ จะมีอันตรายหรือเปล่านะ ？”

……

ผู้คนที่อยู่ในงานต่างก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่คนส่วนมากต่างก็เห็นชอบในตัวหยางเฉิน แต่ก็มีคนไม่น้อยเลยที่เกิดความกังวลขึ้นในใจ

บนใบหน้าของหวงเจิ้งในตอนนี้บีดเบี้ยวอย่างมาก

วันนี้ก็ขายหน้ามากพอแล้ว แต่หยางเฉินกลับยังกล้าขู่ว่าจะทำให้เขาอยู่ในเจียงโจวตลอดไปอีก

ถ้าหากหยางเฉินไม่ตาย วันข้างหน้าเขาจะมีหน้าที่ไหนกลับไปยังตระกูลหวงอีก ？

หรือต่อให้เขากลับไปแล้ว เกรงว่าตระกูลหวงคงจะไม่มีทางปล่อยเขาไปเป็นแน่ ？

“ไอ้หนุ่ม สิ่งที่นายทำไม่ใช่การท้าทาย แต่เป็นการรนหาที่ตาย ！”

หวงเจิ้งพูดด้วยใบหน้าที่อึมครึม แววตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

แต่หยางเฉินก็ยังคงไม่ได้สนใจ เพียงแต่ลุกขึ้นยืนมาประจันหน้ากับตงเชยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ใจดวงน้อยของเย่เสี่ยวเตี๋ย กระโดดโลดเต้นอย่างบ้าคลั่ง แววตาที่จ้องมองไปยังหยางเฉินล้วนเต้มไปด้วยความหลงใหล

นี่เขาเพื่อเธอแล้ว ถึงได้ยอมต่อกรกับตระกูลหวงอย่างนั้นหรอ ？

และในเมื่อกี้ในตอนที่เขาให้เธอตกลงทำสัญญากับเขาอย่างหนึ่ง จะเป็นเรื่องที่เขาอยากครอบครองเธอหรือเปล่า ？

ถ้าหากเขาอยากจะครอบครองตัวเอง แบบนั้นตัวเธอควรจะทำอย่างไรดี？

ในเมื่อตอบตกลงไปแล้ว หากเขาอยากให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะยอมทั้งนั้น ！

เย่เสี่ยวเตี๋ยครุ่นคิดเหลวไหลไปมา เมื่อนึกถึงเรื่องที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้นมา ดูแล้วน่ารักเอามากๆ

เธอแอบชำเลืองมองหยางเฉิน และเห็นว่าหยางเฉินไม่ได้มองมาที่ตัวเอง ถึงค่อยถอนหายใจออกอย่างโล่งอก

“ตงเชย ในเมื่อเจ้าหมอนี้อยากหาที่ตาย อย่างนั้นก็สั่งสอนเขาก่อนแล้วกัน ！”

หวงเจิ้งออกคำสั่งให้กับตงเชย

แต่แล้วตงเชยกลับเพิกเฉย เขาที่ยืนห่างจากหยางเฉินประมาณสองเมตรยืนนิ่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

ขณะที่หยางเฉินนยังคงนั่งอยู่กับที่ของตัวเอง มองไปยังตงเชยด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

ไม่ขยับ！

สิ่งนี้กลับทำให้ตงเชยรับรู้ถึงภัยคุกคามที่รุนแรงแทน

“เจ้าหนุ่ม ตระกูลหวงแห่งเยี่ยนตู ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะมาขัดแย้งด้วยได้ ผมขอเตือนว่าอย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นให้มากเลยจะดีกว่า”

ตงเชยลองใช้ชื่อตระกูลหวงมาใช้ในการโน้มน้าวหยางเฉิน

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะลงมือกับหยางเฉิน เพราะเด็กหนุ่มที่ทำให้ตัวเขาไม่สามารถมองออกได้เลย ถือเป็นเรื่องที่น่าประหลาดอย่างมาก

ได้ยินมาว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ได้ฆ่าชายผู้เป็นอันดับที่เก้าของสมาคมบูโดมาแล้ว

แต่ความแข็งแกร่งของตัวเขาเองนั้นก็มีมากกว่าชายคนนั้นไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“ตงเชย จะไปพูดพร่ำอะไรกับเขานักหนา？จัดการเขาก่อนแล้วค่อยพูด！” หวงเงกัดฟันพูดออกมา

การฉีกหน้าของหยางเฉินและเย่เสี่ยวเตี๋ยก็ทำให้เขาหงุดหงิดมากพออยู่แล้ว ตอนนี้แม้แต่ตงเชยก็ยังไม่ลงมือทำตามคำสั่งของเขาในทันทีอีก

“ขอโทษด้วยครับ！”

ตงเชยไม่มีความลังเลใดๆ อีกต่อไป เพียงชั่วพริบตา เขาก็ฟาดเท้าขึ้นมาพุ่งเข้าหาตัวหยางเฉินทันที

เขาในฐานะคนตระกูลหวง ทั้งยังถูกจัดให้มาคอยคุ้มกันหวงเจิ้ง ไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้อย่างชัดเจน

สำหรับคำสั่งของหวงเจิ้งแล้ว เขาเลือกได้เพียงต้องทำตามเท่านั้น

“คุณหยางระวังด้วยค่ะ！”

เย่เสี่ยวเตี๋ยร้องตะโกนตกใจออกมา

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าหยางเฉินนั้นมีความแข็งแกร่ง แต่ชื่อเสียงของตงเชย เธอเองก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเหมือนกัน ซึ่งในตอนนี้เธอยังต้องแอบกังวลแทนหยางเฉินเสียแล้ว

ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงการประมูลต่างพากันตื่นตกใจ ยังไม่ทันได้พูดคุยกันก็ลงมือใช้กำลังเลยหรอ？

ใบหน้าของหวงเจิ้งเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย： “กล้ามาท้าทายฉัน ก็ต้องจบแบบนี้แหละ！รอให้แกตายแล้ว เจียงผิงและหนันหยังทั้งสองเมืองจะยังมีใครกล้าหืออีก？”

นี่เป็นโอกาสเดียวของเขาแล้ว！

“ตงเชย ใครใช้ให้คุณออมมือ？จัดการเขาซะ！ฆ่าเขาซะ！ทำให้เขารู้ว่าการท้าทายต่อผู้สืบทอดของตระกูลหวงจะมีจุดจบอย่างไร！”

หลังจากที่นิ่งงงไปครู่หนึ่ง หวงเจิ้งก็ร้องคำรามขึ้นมา

เขาจะยอมรับเรื่องจริงที่ว่าตงเชยด้อยกว่าหยางเฉินได้อย่างไร？

เขาจึงคิดเพียงว่าเป็นตงเชยที่ออมมือ ถึงได้ถูกหยางเฉินสกัดการโจมตีของตงเชยเอาไว้ได้

สีหน้าของหวงเจิ้งนิ่งชาเล็กน้อย มองไปยังใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยของหยางเฉิน ภายในใจก็ปะทุความกลัวขึ้นมา

“บูม！”

ในขณะที่ตงเชยกำลังตกใจอยู่นั้น หยางเฉินที่นั่งอยู่ตรงนั้นรับหมัดของเขาเอาไว้ จู่ๆ ก็เริ่มโต้ตอบแล้ว

เขาที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกโจมตีที่ท้องด้วยพลังที่มหาศาล ก่อนที่ร่างของเขาจะถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าวกว่าจะหยุดนิ่ง

ซึ่งเวลานี้ ทุกอย่างในงานก็นิ่งสงัดลง ทุกคนรู้สึกราวกับถูกรัดคอเอาไว้จนแม้แต่หายใจยังรู้สึกว่ายากเย็น

“ในเมื่อ ตระกูลหวงอยากได้หน้าขนาดนี้ อย่างนั้นผมก็จะเหยียบหน้าของตระกูลให้จมลงไปในดินอย่างหนักแล้วกัน！”

ในที่สุดหยางเฉินก็ลุกขึ้นยืน พลางมุ่งหน้าเดินไปยังทางของหวงเจิ้งทีละก้าว พร้อมกับเดินไปพูดไป

แววตาของหวงเจิ้งในตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

จนถึงตอนนี้แล้ว เขาถึงได้รู้ตัวสักทีว่าตัวเองได้ทำเรื่องโง่เขลามากขนาดไหน

เมื่อนึกถึงหวงจง เขาก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันที

“ตึกตัก！ตึกตัก！ตึกตัก！”

ทุกๆ ย่างก้าวของหยางเฉิน เหมือนกับกำลังเหยียบย่ำหัวใจของเขาอย่างรุนแรง จนทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างไร้ที่ติ

“แก……อย่ามาทำอะไรมั่วซั่นะ ฉัน……ฉันเป็นถึงผู้สืบทอดของตระกูลหวงเชียวนะ แกร็ไหมว่านี่มันหมายความว่าอย่างไร？ในอนาคตฉันจะกลายเป็นผู้นำของตระกูลหวง หนึ่งในแปดตระกูลใหญ่แห่งเยี่ยนตู ！”

ในใจของหวงเจิ้งหวาดกลัวจนถึงขีดสุด เขาพูดวกวนซ้ำไปมาอยู่ครั้ง จนท้ายที่สุดก็หันไปตะคอกใส่ตงเชย ： “ตงเชย รีบหยุดเขาเอาไว้ ！อย่าให้เขาเข้ามา！”

ตงเชยกัดฟันแน่น ต่อต้านต่อความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นถายในร่างกาย แล้วเข้าไปขวางหน้าหวงเจิ้งเอาไว้ พลางมองไปยังหยางเฉินเขม็ง ： “เจ้าหนุ่ม เป็นคนต้องรู้จักขอบเขต จะได้เกิดผลดีในวันข้างหน้า！”