The king of War นิยาย บท 444

“สำหรับคนที่คิดจะเอาชีวิตผม ผมไม่เคยที่จะเมตตา” หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเฉยชา

แม้แต่คนที่มีความแข็งแกร่งอย่างตงเชย ตอนนี้ยังได้รับความรู้สึกกดดันจากหยางเฉินเหมือนกัน

ในตอนแรกเขายังคิดว่าเรื่องข่าวลือของหยางเฉินนั้นมีความเกินจริง

ต่อให้เขาจะสามารถล้มชายผู้เป็นอันดับเก้าของสมาคมบูโดได้ ก็เป็นไปได้ว่าเขาจะต้องมีการใช้แผนการชั่วร้ายบางอย่างแน่นอน

จนกระทั่งเมื่อสักครู่นี้ที่ได้แลกหมัดกับหยางเฉิน เขาถึงได้เข้าใจว่าแค่พึ่งพลังของหยางเฉินอย่างเดียวก็สามารถทำให้เขาคนนั้นตายได้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“ในเมื่อคุณยืนกรานที่จะต่อสู้ อย่างนั้นผมคงต้องสงเคราะห์ให้เท่านั้น！”

ตงเชยกัดฟันแน่น พลางขยับเท้า เคลื่อนไหวร่างกายอย่างฉับไวกระโจนเข้าหาหยางเฉินทันที

“ปัง！”

หยางเฉินเริ่มการโต้ตอบอย่างทันควัน ด้วยการฟาดเท้าออกไป โดยที่การโจมตีของตงเชยยังไม่ทันถึงตัวเขา บริเวณอกของตงเชยก็ได้ถูกหยางเฉินเตะเข้าให้อย่างจัง

ร่างของตงเชยกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร พร้อมกระแทกลงไปตรงหน้าของหวงเจิ้งอย่างแรง

หวงเจิ้งในตอนนี้แทบจะบ้าอยู่แล้ว พลังของตงเชยตัวเขานั้นรู้เป็นอย่างดี แต่ในเวลานี้เมื่ออยู่ต่อหน้าหยางเฉิน เขากลับไม่มีพื้นที่ที่จะตอบโต้กลับได้เลยแม้แต่น้อย

แต่แล้วจู่ๆ ในสมองของเขาก็พลันมีความคิดที่ไร้สาระเกิดขึ้น： “เกรงว่าต่อให้จะเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลหวง ก็จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉินด้วยเหมือนกัน ！”

แววตาของตงเชยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เมื่อสักครู่นี้เขาพอจะรับรู้ได้ถึงพลังที่มหาศาลของหยางเฉินแล้ว แต่สิ่งที่คาดคิดไม่ถึงเลยคือเขาจะมีความแข็งแกร่งมากถึงขนาดนี้

พรืบ！

เสียงกร้าวดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ทันใดนั้นมวลพลังอันแรงกล้าก็ล้อมรอบหวงเจิ้งเอาไว้ แล้วหวงเจิ้งถึงเพิ่งเห็นว่า หยางเฉินที่เมื่อกี้อยู่ห่างจากเขาไปหลายสิบเมตร ตอนนี้ได้หายตัวไปแล้ว 

“ระวัง！”

ตงเชยร้อคำรามออกมาอย่างกะทันหัน พร้อมกับกระโจนเข้าไปบังหน้าของหวงเจิ้งอย่างถวายชีวิต

“ปัง！”

ตงเชยที่เพิ่งจะเข้าไปบังหน้าของหวงเจิ้งไว้ หน้าอกของเขาราวกับถูกรถบรรทุกพุ่งชนจนร่างกายของเขากระเด็นออกไปในทันที พร้อมกับกระอักเลือดออกมา

“เพี๊ยะ！”

และเพียงชั่วขณะจากนั้น เสียงตบก็ดังขึ้นมา

และสิ่งที่เห็นก็คือหยางเฉินที่ตอนนี้ได้ยืนอยู่ต่อหน้าของหวงเจิ้งพร้อมกับฝ่ามือที่ตบลงบนใบหน้าของเขา

ในสายตาของทุกคน ตอนนี้บนหน้าของหวงเจิ้ง ปรากฏรอยฝ่ามืออย่างชัดเจนที่เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ส่วนมืออีกข้างของหยางเฉินก็กำลังจับปลอกคอของหวงเจิ้งเอาไว้

ทั้งห้องโถงการประมูลนิ่งสงัดลงอย่างถึงที่สุด ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างมองไปยังหยางเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เพียงชั่วพริบตา ตงเชยถูกโจมตีจนกระอักเลือด ล้มลงไปกับพื้น

ส่วนหวงเจิ้งก็ถูกมือข้างหนึ่งของหยางเฉินจับคอเสื้อเอาไว้ ในขณะที่มืออีกข้างก็ตบลงบนใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง

“เพี๊ยะ！เพี๊ยะ！เพี๊ยะ！”

หลังจากนั้นเสียงฝ่ามือก็ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ในห้องโถงที่เงียบสงัดเกิดเสียงก้องอันแสนไม่ปกติ

ทางด้านหยางเฉินก็ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดการกระทำลงเลย เขายังคงตบหน้าของหวงเจิ้งอย่างต่อเนื่อง และในทุกครั้งที่ฝ่ามือกระทบลงไป บนใบหน้าของหวงเจิ้งก็จะปรากฏรอยฝ่ามือออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

หลังจากถูกตบต่อเนื่องหลายสิบครั้ง แก้มของของหวงเจิ้งก็บูดบวมขึ้นมาและปากก็เต็มไปด้วยเลือดสดๆ

ส่วนฟันที่อยู่เต็มปากได้ถูกตบจนหลุดออกหมดตั้งนานแล้ว

การควบคุมพลังของหยางเฉินนั้นดีมาก จึงโชคดีที่ไม่ทำให้หวงเจิ้งถึงกับสลบ

ถ้าหากว่าหยางเฉินใช้พลังในระดับเดียวกับที่ใช้กับตงเชย แค่เพียงฝ่ามือเดียวก็คงจะคร่าชีวิตหวงเจิ้งได้เลย

“ในเมื่อ ตระกูลหวงรักเกียรติยศขนาดนี้ อย่างนั้นผมก็ไม่ถือสาที่จะเหยียบหน้าของตระกูลให้จมลงไปในดินอย่างหนัก！”

ทันใดนั้นประโยคที่คุ้นหูก็ดังก้องขึ้นมาในหูของทุกคน

เมื่อสักครู่นี้หยางเฉินก็เคยพูดประโยคนี้

แต่แล้วตอนนี้ พวกเขาถึงเพิ่งจะเข้าใจความหมายจากประโยคคำพูดนี้ของหยางเฉิน

ก็เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้หวงจงถูกหยางเฉินสร้างความอับอายให้เขาต่อหน้าสาธารณชน จนทำให้ตระกูลหวงต้องเสียหน้า จึงเป็นเหตุทำให้หวงจงถูกปลดออกจากตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูล

และตอนนี้ผู้สืบทอดคนใหม่ของตระกูลหวง ก็ยังมาถูกหยางเฉินตบหน้าต่อหน้าผู้คนจำนวนมากอีก

ดังนั้นสิ่งนี้จึงไม่ได้เป็นเพียงการตบหน้าของหวงเจิ้ง แต่ยังถือเป็นการตบหน้าตระกูลหวงพร้อมกันไปด้วย

เพราะหวงเจิ้งเป็นผู้สืบทอดของตระกูลหวง และจะเป็นผู้นำของตระกูลหวงในวันข้างหน้า

“มา ตอนนี้คุณลองบอกผมสิ ว่าคุณจะให้ผมชดใช้พวกคุณยังไง？”

ตงเชยเดินโซเซไปตรงหน้าของหวงเจิ้ง ก่อนจะพยุงเขาขึ้นแล้วเดินทางออกจากห้องโถงใหญ่

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เกินความคาดคิดของเขาไปมาก เขาจึงควรที่จะรายงานกับตระกูลหวงเป็นอันดับแรก

“คุณหยาง เดี๋ยวก่อนค่ะ！”

หยางเฉินที่เพิ่งเดินออกมาจากงานประมูล แต่แล้วเสียงที่ชัดเจนก็ดังขึ้นตามหลังเขามา

เย่เสี่ยวเตี๋ยวิ่งหอบตามหลังเขามา

หยางเฉินมองไปยังีกฝ่ายด้วยความสงสัยทันที และในตอนนั้นเองสีหน้าของเย่เสี่ยวเตี๋ยก็แดงระเรื่อขึ้น ： “ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกไว้ว่า ถ้าหากคุณช่วยฉันแล้ว จะให้ฉันตกลงเรื่องหนึ่งกับคุณ ไม่ใช่หรอคะ ？”

เธอหยุดชะงักลงตรงนั้น ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ มือทั้งสองจับชายเสื้อเอาไว้ ไม่กล้าที่จะมองไปยังหยางเฉิน พร้อมพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ ： “คุณอยากจะทำอะไรกับฉัน ฉันก็เต็มใจค่ะ ！”

ท่าทีเขินอายนี้ของเย่เสี่ยวเตี๋ย ดูมีเสน่ห์เฉพาะตัวอย่างมาก

ยิ่งโยยเฉพาะในตอนที่เธอพูดประโยคนั้น ก็ยิ่งทำให้คนที่ได้ฟังเกิดเพ้อฝัน

หยางเฉินนิ่งชงักไปชั่วขณะ ก่อนที่จะจำได้ว่าก่อนหน้าเขาได้พูดแบบนั้นเอาไว้จริง ว่าจะให้เย่เสี่ยวเตี๋ยตอบตกลงกับเขาเรื่องหนึ่ง

แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้เข้าใจอะไรผิดไป

“ผมไม่อยากมีความบาดหมางกับ ตระกูลเย่ ซึ่งคุณเองก็คงจะรู้เหตุผลดี ดังนั้นคุณกลับไปบอกปู่ของคุณด้วยว่า ในวันข้างหน้าทั้งเมืองเจียงผิงและเมืองหนันหยัง ผมไม่ต้องการให้คน ตระกูลเย่ของพวกคุณมาปรากฏตัวให้เห็นอีก”

หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา ไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย

เย่เสี่ยวเตี๋ยที่เดิมทีกำลังเฝ้ารอคำขอของหยางเฉิน ในตอนนี้แววตากลับเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เธอเฝ้าคิดถึงหยางเฉินมาตลอดหนึ่งปี แต่ตอนนี้กลับมีจุดจบแบบนี้แทนเสียอย่างนั้น

“เอาล่ะ สิ่งที่ควรพูดผมก็ได้พูดไปหมดแล้ว ตอนนี้คุณไปได้แล้ว ！”

หยางเฉินพูดจบก็หันหลังกลับทันที

เย่เสี่ยวเตี๋ยยืนนิ่งอึ่งอยู่กับที่ สายตาจ้องมองไปยังร่างนั้นที่กำลังเดินจากไกลออกไปอย่างช้าๆ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอาบหน้าโดยที่ไม่รู้ตัว

ถ้าหากบอกว่าความคิดถึงเป็นอาการป่วยอย่างหนึ่ง อย่างนั้นเธอก็คงจะป่วยเข้าขั้นโคม่าไปนานแล้ว

ในขณะที่อีกด้าน ตงเชยก็พาหวงเจิ้งเดินทางออกจากที่นี่

จนกลับมาถึงที่พัก ตงเชยก็ติดต่อกลับไปหาตระกูลหวงเป็นอันดับแรกทันที พร้อมกับแจ้งเรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อสักครู่นี้ให้กับตระกูลหวงโดยที่ไม่ปิดบังเลยสักนิด