The king of War นิยาย บท 445

ณ ตระกูลหวง ภายในวิลล่าสุดคลาสสิกของคฤหาสน์ขนาดใหญ่

ชายสูงอายุสวมชุดสามัญชนโบราณสีเทาคนหนึ่ง กำลังอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่หมองมน

ข้างกายของเขามีชายผมขาวหลังค่อมเล็กน้อยคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้วย

“ผู้นำ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วอย่างนั้นหรอครับ ？”

ชายที่ยืนอยู่ข้างกายของชายสูงอายุคือพ่อบ้านของตระกูลหวง และเป็นคนใช้ที่น่าเชื่อถือมากที่สุดของตระกูลหวง นับตั้งแต่ผู้นำตระกูลหวงคนแรกจนมีการสืบทอดตำแหน่งมาเรื่อยๆ เขาก็จะเป็นผู้ที่คอยสนับสนุนผู้นำตระกูลหวง ในการจัดการตระกูล

ส่วนชายสวมชุดสามัญชนโบราณที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย ก็ไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือผู้นำตระกูลหวงหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่แห่งเยี่ยนตู หวงเทียนเชิง

หวงเทียนเชิงกัดฟันพูด： “หวงเจิ้งถูกเจ้าเด็กนั่นตบหน้าต่อหน้าผู้คน ตอนนี้แม้แต่จะพูดออกมาให้เป็นคำพูดอย่างพูดไม่ออก ！”

“อะไรนะครับ？”

พ่อบ้านถามออกไปอย่างครุ่นคิด： “ที่ผู้นำพูดถึงก็คือเจ้าเด็กที่ถูกตระกูลอวี๋เหวินทอดทิ้ง หยางเฉิน ？”

หวงเทียนเชิงพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ก่อนจะกัดฟันพูดต่อ ： “เจ้าหนุ่มนั่นจะโอหังเกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ลงมือกับหวงจงต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก คราวนี้ก็ยังลงมือกับหวงเจิ้งอีก เขาไม่ได้กำลังตบหน้าของผู้สืบทอดของตระกูลหวง แต่กำลังตบหน้าตระกูลหวงต่างหาก！”

“เรื่องนี้ เขาจะต้องชดใช้ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะทำเหมือนกับตระกูลหวงของพวกเรานั้นอ่อนแอจริงๆ ！”

“เป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง ยังกล้ามาท้าทายกับตระกูลหวง ช่างไม่รู้จักความตายซะแล้ว！”

หวงเทียนเชิงพูดออกมาด้วยความโกรธหนัก บนใบหน้าแก่อันแสนเหี่ยวย่นตอนนี้เต็มไปด้วยความเดือดดาล

“ผู้นำ ข้างกายของหวงเจิ้ง มีตงเชยคอยคุ้มกันอยู่ไม่ใช่หรอครับ ？ทำไมถึงได้ถูกตบต่อหน้าผู้คนอย่างนี้ได้？” พ่อบ้านนั้นยังคงมีความใจเย็นอย่างมาก พร้อมเอ่ยปากถาม

หวงเทียนเชิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม： “ตงเชยบอกว่าเขาไม่ใช่คู่ปรับของเจ้าเด็กนั่น ！”

“ว่ายังไงนะครับ？”

คราวนี้บนใบหน้าของพ่อบ้านปรากฏสีหน้าที่ตกตะลึงขึ้นมา

คนตระกูลหวง ล้วนเป็นคนที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว ดังนั้นผู้นำทุกรุ่นจึงมักจะหาพ่อบ้านที่มีสติปัญญามาคอยให้ช่วยเหลือ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้นำของตระกูลทำเรื่องใจร้อน

ดังนั้นในตระกูลหวง ตำแหน่งและฐานะของพ่อจึงสูงส่งอย่างมาก

แม้แต่เหล่าคนรุ่นหลังที่ทำการแย่งชิงตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูล เวลาที่อยู่ต่อหน้าพ่อบ้าน ต่างก็ไม่กล้าที่จะอวดดี ทั้งยังคอยเอาใจใส่อย่างระมัดระวังอีกด้วย

“ผู้นำ คุณคิดจะให้คนนั้นไปแก้แค้นใช่หรือไม่ ？”

พ่อบ้านพูดอย่างระมัดระวัง

หวงเทียนเชิงพยักหน้าพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ：ถ้าไมม่ฆ่าเจ้าหนุ่มนี่ ความอัปยศของตระกูลหวงก็ไม่มีทางที่จะเรียกคือกลับมาได้อีก ดังนั้นเขาจะต้องตาย”

แต่แล้วพ่อบ้านกลับส่ายหน้าด้วยใบหน้าจริงจัง แล้วพูดอย่างหนักแน่น ： “ผู้นำ แม้แต่ความแข็งแกร่งของตงเชยยังไม่สามารถเอาชนะเด็กหนุ่มได้ แบบนี้เขาจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปได้ยังไงครับ ？”

“ตงเชยอยู่ในตระกูลหวง ถูกจัดอันดับความแข็งแกร่งอยู่ถึงอันดับที่สามแล้ว แม้แต่เขายังสามารถถูกหยางเฉินเอาชนะได้อย่างง่ายดายแบบนี้ แล้วเขาคนนั้นที่คุณจะส่งไปจะสามารถฆ่าเจ้าหนุ่มนั่นได้จริงหรอครับ ？”

“ตามที่บอกกล่าวเอาไว้ มีครั้งที่หนึ่งครั้งที่สองแต่อย่าได้มีครั้งที่สาม ผู้สืบทอดของตระกูลหวงทั้งสองคนล้วนเป็นฝ่ายที่เข้าไปท้าทายหยางเฉินเอง ถึงได้รับความอับอายต่อหน้าผู้คนแบบนั้น”

“ถ้าหากพวกเราตระกูลหวงยังไปท้าทายอีกครั้ง หากแพ้ขึ้นมาจริงๆ อย่างนั้นก็เท่ากับว่าเป็นการประกาศว่าตระกูลหวงอันยิ่งใหญ่ของเราไม่มีใครที่สามารถยับยั้งหยางเฉินได้เลยไม่ใช่หรอครับ？”

คำพูดของพ่อบ้านทำให้หวงเทียนเชิงใจเย้นลงมาไม่น้อย

หวงเทียนเชิงสามารถกลายเป็นผู้นำได้ ความสำเร็จส่วนมากล้วนเกิดขึ้นมาจากพ่อบ้านทั้งนั้น

ทุกครั้งในตอนที่เขากำลังจะตัดสินใจผิดพลาดเพราะความฉุนเฉียวนั้น มักจะมีพ่อบ้านที่จะคอยเตือนสติอยู่เสมอ เพื่อทำให้เขาตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ และเลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง

“อย่าบอกนะว่าผู้สืบทอดทั้งสองคนของตระกูลหวงถูกทำให้อับอายต่อหน้าผู้คน แล้วพวกเรายอมปล่อยไปง่ายๆ แบบนั้นหรอ ？” หวงเทียนเชิงถามด้วยความไม่พอใจ

“แน่นอนว่าไม่ใช่ครับ！”

ในดวงตาที่ขุ่นมัวของพ่อบ้านมีแสงริบหรี่ฉายออกมา ก่อนที่เขาจะหรี่ตาลงพูด ： “ไม่ว่าใครก็ตามที่กล้ามาท้าทายกับอำนาจของตระกูลหวง คนนั้นจะต้องได้รับการลงโทษ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาครับ ！”

แน่นอนว่าเขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการคุยอะไรกับเขา ซึ่งไม่ใช่อะไรเลยนอกจากเรื่องของฉินซี

เย่ม่านขมวดคิ้วขึ้น กำลังจะอาละวาด แต่จู่ๆ เมื่อนึกถึงเป้าหมายของตัวเอง ความโกรธในแววตาของเธฮก็ค่อยๆ สงบลง

“ฉันมากล่าวขอโทษเกี่ยวกับความใจร้อนของตัวเองก่อนหน้านี้！ขอโทษด้วย！” เย่ม่านผงกหัวเล็กน้อย แล้วกล่าวขอโทษต่อหยางเฉิน

การกระทำของเธอนั้นเกินความคาดหมายของหยางเฉินอย่างมาก

แต่แล้วเมื่อคิดคำขอโทษที่เสแสร้งของผู้หญิงคนนี้แสดงต่อฉินซีแล้ว หยางเฉินจะเชื่อมั่นในความจริงใจของผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร ？

“ผมให้เวลาคุณห้านาที มีอะไรก็พูดมาตามตรงเถอะครับ！”

หยางเฉินยกมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกาแล้วพูดอย่างเย็นชา

เย่ม่านเกิดความโกรธเคืองอยู่ในใจ แต่บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยคำพูดที่จริงใจ ： “หยางเฉิน ฉินซีคือลูกสาวของฉัน ฉันหวังว่าคุณสามารถช่วยฉันแน้วใจเธอให้พวกเราสองแม่ลูกได้เข้าใจกันซักที ！”

หยางเฉินยิ้มเยาะเย้ยออกมา： “เสี่ยวซีเพียงแค่อยากรู้เหตุผลที่คุณทิ้งเธอไปในตอนนั้น แต่คุณกลับไมยอมพูด ไม่คิดแม้แต่จะรับคำยินยอมจากเธอก็จะพากลับไปยัง ตระกูลเย่ คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาทำความรู้จักกับเธอ？”

เย่ม่านถึงกับจุกอก เธอนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด ： “ที่ฉันไม่ยอมบอกความจริงกับเธอ นั่นเป็นเพราะว่าฉันไม่อยากจะทำร้ายเธอ”

หยางเฉินไม่พูดอะไร เพียงมองเย่ม่านอย่างสงสัยเท่านั้น

“ฉันในอดีตนับได้ว่าเป็นผู้หญิงที่โชคดีของ ตระกูลเย่ และเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพ่อ แต่นับตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักกับผู้ชายคนนั้น ทุกอย่างก็มลายหายไป”

“ฉันถูกผู้ชายคนนั้นหลอกลวง และเพื่อที่จะได้อยู่กับเขา ฉันยอมตัดขาดกับตระกูลอย่างไม่ลังเล เพื่อที่จะหนีตามเขาไป”

“และในตอนที่ฉันกำลังท้อง เขาไม่พูดลาสักคำ ก็หนีหายออกจากชีวิตฉันไป ！”

“เพื่อเขาฉันยอมละทิ้งความั่งคั่งสุขสบายอย่างไม่ลังเล กลับไปอยู่ชนบทกับเขา แต่เขากลับหลอกลวงความรู้สึกของฉัน พร้อมกับทิ้งฉันเอาไว้ให้แบกรับทุกอย่างคนเดียว”

“คุณรู้ไหมว่า ตอนนั้นตัวฉันมีความสิ้นหวังขนาดไหน ？”