The king of War นิยาย บท 446

เย่ม่านยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งดังมากขึ้น ก่อนที่สุดท้ายจะร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งด้วยน้ำตาที่ไหลนองอาบหน้า

หยางเฉินไม่รู้ว่าสิ่งที่ เย่ม่านพูดออกมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ จึงทำได้เพียงนิ่งเฉย

“แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ฉันสิ้นหวังมากที่สุด คุณรู้หรือเปล่าว่าอะไรที่ทำให้ฉันสิ้นหวังมากที่สุด ？”

เย่ม่านถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาแดงก่ำจนน่ากลัว ราวกับสัตว์เดรัจฉาน

ครั้งนี้หยางเฉินมีความรู้สึกบางอย่างที่คิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่กำลังหลอกลวงเขา สิ่งที่เธอพูดคือเรื่องจริง

“แล้วจากนั้นเกิดอะไรขึ้น？”

หยางเฉินเริ่มเกิดความอยากรู้จึงเอ่ยปากถาม

ใบหน้าของเย่ม่านบูดเบี้ยวอย่างช้าๆ ดวงตาแดงก่ำ พร้อกับพูดอย่างกัดฟันอดทน： “คนที่เกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้อนทองอย่างฉัน หลังจากที่ถูกคนรักหักหลัง จนต้องดำเนินชีวิตตัวคนเดียว ไม่มีทางที่จะทนรับความลำบากของการเลี้ยงลูกได้”

“และในที่สุดความทรมานเหล่าก็บีบบังคับให้ฉันมีภาวะซึมเศร้าหลังคลอด จิตใจของฉันเริ่มที่จะบิดเบี้ยว และเกิดความต้องการที่จะแก้แค้น แก้แค้นกับพ่อของลูก ！”

“จนกระทั่งผ่านไปหลายครั้งที่ทำให้ฉันเกือบจะฆ่าฉินซี ！”

“ถ้าหากไม่เพื่อนบ้านที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์ได้ทันเวลา ครั้งนั้นฉินซีก็คงจะถูกฉันโยนทิ้งแม่น้ำจมน้ำตายไปแล้ว ！”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเย่ม่านก็ถูกชะล้างด้วยน้ำตาที่ไหลนอง

เธอร้องไห้โฮออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ตอนนี้หยางเฉินเริ่มใจอ่อนลงมาไม่น้อย

จู่ๆ เขาก็ฉุดคิดถึงเรื่องของตัวเองกับฉินซีขึ้นมา ในตอนนั้นเพื่อที่จะทให้ตัวเองคู่ควรกับฉินซี เขาเองก็จากไปโดยไม่กลัวลา ปล่อยให้ฉินซีแบกรับทุกอย่างเพียงคนเดียว แบบนี้เธอจะไม่เจ็บปวดแบบนี้ด้วยงั้นหรอ ？

ฉินซีท้องนานสิบเดือน คลอดเสี้ยวเสี้ยวออกมาโดยตัวคนเดียว เธอคงจะได้รับความเจ็บมาไม่น้อยแน่เลย？

“ตอนนั้นฉันเลยรู้ตัวว่าหากฉันยังคงอยู่กับฉินซีต่อไป เธออาจจะถูกฉันฆ่าด้วยมือตัวเอง ดังนั้นฉันจึงได้เอาเธฮไปปล่อยทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วมองดูเธอถูกพาตัวเขาไปในนั้นด้วยตาตัวเอง ก่อนที่จะจากไป”

“ถึงอย่างนั้นคุณก็ไม่มีทางเข้าใจความเจ็บของผู้เป็นแม่ที่เกือบจะฆ่าลูกของตัวเอง ทั้งยังเป็นคนปล่อยเธอด้วยมือของตัวเองหรอก ！”

“แต่สิ่งที่ฉันพูดมา ไม่ใช่ช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุดหรอกนะ”

เย่ม่านสงบอารมณ์ไปได้มากพอสมควร เธอเช็ดน้ำตาแล้วพูดต่อ ： “แต่ก็คือตั้งแต่ที่ฉันเลือกทิ้งฉินซี แล้วฉันกลับไปยังตระกูลเย่”

“ฉันนั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตูห้องคุณพ่อ ร้องขอให้เอาอภัยให้กับฉันเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ ！”

“จนแล้วในวันที่ถัดมา คุณพ่อถึงจะยอมเจอหน้ากับฉัน เขายอมอภัยให้กับฉัน แต่ฉันก้ต้องยอมทำตามเงื่อนไขของตระกูล ด้วยการแต่งงาน กับตระกูลฉีที่กำลังรุ่งเรืองในเวลานั้น！”

“ฉันเคยถูกทิ้งมาแล้ว การแต่งงานกับคนอื่นจะเป็นอะไร ？”

“แต่หลังจากที่ฉันแต่งงานเข้าตระกูลฉี ถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองนั้นได้แต่งงานกับใคร เขาคือคนบ้า เวลาที่ดื่มเหล้าเมาก็จะทำร้ายร่างกายฉัน”

“คุณหรือเปล่าว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ？ฉันยอมอดทนทุกอย่าง ใช้สติปัญญาของตัวเองแอบช่วยเขาในการได้ครอบครองตระกูลฉี จากนั้นก็ฆ่าเขาด้วยมือของตัวเอง ！”

อารมณ์ของเย่ม่านในเวลานี้นิ่งสงบเป็นอย่างมาก ราวกับว่าสิ่งที่พูดออกมานี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับตัวเองเลยสักนิด

ใจของหยางเฉินสั่นเคลือด้วยความรู้สึกเหมือนกับมีความเข้าใจในตัวของผู้หญิงคนนี้

“คุณคงอาจจะคิดไม่ถึงว่าการที่ฉันแต่งงานเข้าตระกูลฉี ที่แท้แล้วเป็นแผนการของพ่อฉัน！”

“รวมทั้งเรื่องที่ฉันได้ควบคุมตระกูลฉีก็ล้วนอยู่ในแผนการของเขาด้วย！”

“จนกระทั่งหลังจากนั้น ฉันถึงเพิ่งรู้ว่าหลังจากที่ฉันแต่งงานเข้าตระกูลฉี ทุกการถูกทำร้ายร่างกาย เป็นเพราะว่าพ่อของฉันได้เอารูปลับของฉันกับเหยียนซานให้สามีของฉัน”

“รวมทั้งคนสนิทที่ฉันไว้ใจก็ได้ถูกพ่อของฉันกวาดซื้อไปจนหมดแล้ว”

“และก็เป็นคนสนิทคนนี้ที่มาคอยยั่วยุฉันอย่างไม่หยุด ช่วยฉันยกสามีให้กลายเป็นผู้นำของตระกูลฉีจนสำเร็จ แล้วสุดท้ายก็หักหลังเขา”