The king of War นิยาย บท 459

“ลูกชาย!”

เสียงร้องตะโกนที่เศร้าสลดเสียงหนึ่งดังขึ้นทั่วทั้งห้องโถงงานเลี้ยงในทันใด นี่ถึงดึงทุกคนจากความรู้สึกตื่นตกใจกลับมาได้

ชายวัยกลางคนที่สวมชุดสูทคนหนึ่ง บนหน้าอกยังติดดอกไม้สดช่อหนึ่งไว้ พุ่งเข้ามาแบบเดินโซซัดโซเซ

เรียกหวังไห่ว่าลูกชาย สถานะของผู้ชายคนนี้ ชัดแจ้งออกมาให้เห็นแล้ว

ลูกชายคนโตของตระกูลหวัง บิดาของหวังไห่ หวังหงเชียน!

วันนี้คนที่จะแต่งงานกับอ้ายหลิน เป็นลูกชายอีกคนหนึ่งของเขา

วันมงคลสมรสของลูกชายคนหนึ่ง คาดไม่ถึงจะกลายเป็นวันที่น่าโศกเศร้าของลูกชายอีกคนหนึ่ง

ยังเป็นวันที่ความโศกเศร้าและความปลื้มปีติผสมปนเปกันเสียจริง!

“แก......แกกล้าฆ่าลูกชายฉันเลยเหรอ!”

“แกต้องตาย แกต้องตายแบบอนาถมาก!”

“ฉันจะกินเลือดของแก กินเนื้อของแกด้วย!”

หวังหงเชียนกอดศพของหวังไห่ไว้ กัดฟันแน่นพูดขึ้นมา เสียงเศร้าสลดอย่างยิ่ง บนหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธมหาศาล

ถ้าเป็นไปได้ เขาคงฆ่าหม่าชาวอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย เพื่อแก้แค้นให้ลูกชายของตนเอง

หยางเฉินไม่สงสัยสักนิดเดียว ถ้าเขาและหม่าชาวเป็นเพียงแค่คนธรรมดา หวังหงเชียนคงทำแบบนี้ไปแล้วจริงๆ

ในสายตาของหวังหงเชียนถูกจิตอาฆาตแค้นที่รุนแรงปกคลุมเต็มที่ไปหมด

ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนให้ตายได้ อย่างนั้นหยางเฉินและหม่าชาวคงโดนเขาฆ่าตายไปนับครั้งไม่ถ้วนตั้งนานแล้ว

ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินเหมือนเป็นคนนอกเหตุการณ์คนหนึ่ง นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างหน้าตาไร้อารมณ์ เพียงแค่มีบางทียกถ้วยชาพอร์ซเลนขึ้นมา ดื่มหมดถ้วยในทีเดียว จากนั้นหม่าชาวจะรีบเทให้เต็มทันที

ที่เขามาวันนี้ เพียงเพื่อสนับสนุนหม่าชาวและอ้ายหลิน ขอเพียงหม่าผ่านการรับมือไปได้ เขาก็ไม่คิดจะออกหน้า

“พ่อหนุ่ม สรุปนายเป็นใครกัน?”

“นึกไม่ถึงจะกล้าฆ่าคนในงานมงคลสมรสของพวกเราตระกูลอ้ายและตระกูลหวัง พวกนายคิดจะอาศัยแค่กำลังพวกนายสองคน มาต่อต้านตระกูลใหญ่สองแห่งอย่างพวกฉันเหรอ?”

“ถ้าวันนี้พวกนายให้คำอธิบายไม่ได้ งั้นก็อย่าคิดจะเดินออกไปจากโรงแรมเยี่ยนตูสักก้าวเดียว!”

เวลานี้ เป็นภาพของชายวัยกลางคนลุกขึ้นมาแล้ว ที่หน้าอดติดดอกไม้สดช่อหนึ่งเหมือนกัน มองทางหยางเฉินและหม่าชาวด้วยหน้าตาเคร่งขรึมพูดขึ้นมา

เขาบอกว่าตระกูลอ้ายของพวกเรา จึงย่อมเป็นคนของตระกูลอ้ายเป็นธรรมดา หน้าอกติดดอกไม้ คงเป็นได้เพียงบิดาของอ้ายหลิน อ้ายหมิงซวี่!

ถ้าตอนนี้เขาลุกออกมา ผลลัพธ์จะร้ายแรงมาก

ตระกูลหวงเบื้องหลังของตระกูลหวัง ไม่ใช่จะมาหาเรื่องได้ง่ายๆ

ถ้าเป็นคนของตระกูลหวังพูดแบบนี้ บางทีหม่าชาวคงฆ่ากลับไปอย่างไม่ลังเลสักนิด แต่เห็นได้ชัดว่าคนที่ลุกออกมาคืออ้ายหมิงซวี่ บิดาของอ้ายหลิน

ถ้าหม่าชาวอยากจะแต่งงานกับอ้ายหลิน จะต้องได้รับการยินยอมของอ้ายหมิงซวี่ให้ได้

ทันใดนั้นหม่าชาวก้มหน้าลงแล้ว แม้กระทั่งไม่กล้าสบตากับอ้ายหมิงซวี่ นี่กลับทำให้อ้ายหมิงซวี่สงสัยอยู่บ้าง

คนใจเหี้ยมที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาคนนี้ เหมือนกลัวตนเองอยู่บ้าง?

เป็นภาพลวงตาเหรอ?

ไม่ใช่อย่างแน่นอน!

ในเวลานี้เอง หยางเฉินที่ไม่ขยับมาโดยตลอดในสายตาของทุกคนค่อยๆ ลุกขึ้น มองทางอ้ายหมิงซวี่ด้วยท่าทางนิ่งสงบ

“ผมมาในวันนี้ เพื่อเป็นตัวแทนของหม่าชาวพี่น้องของผม มาสู่ขอกับทางคุณลุงอ้ายครับ!”

หยางเฉินเอ่ยปากกะทันหัน เสียงดังกังวาน “หวังว่าคุณลุงอ้ายจะช่วยเรื่องแต่งงานของพี่น้องผมและอ้ายหลินให้สมหวังได้!”

เขาพูดประโยคนี้ออกไป คนในงานต่างส่งเสียงฮือฮา

แม้แต่อ้ายหมิงซวี่เองยังเบิกดวงตาโตเช่นกัน

“อะไรนะ? เขาอยากมาสู่ขอกับทางอ้ายหมิงซวี่?”

“อ้ายหมิงซวี่มีลูกสาวเพียงคนเดียว ก็คืออ้ายหลินผู้เชี่ยวชาญสาวสวยด้านการแพทย์คนนั้นที่วันนี้จะแต่งงานเข้าตระกูลหวัง”

“มิน่าพวกเขาถึงอยากก่อเรื่อง ที่แท้เพื่อผู้หญิงคนนั้น”

......