The king of War นิยาย บท 460

“กิจการที่เฟื่องฟูมากมาย สินสอดเงินสดหนึ่งแสนแปดหมื่นสามพันสามร้อย!”

......

รายการส่งของขวัญเจ็ดแปดอย่างติดๆ กันถูกอ่านออกมาต่อหน้าสาธารณชน

ทันใดนั้นทุกคนต่างเบิกดวงตากลมโต ตื่นตกใจถึงขั้นสูงสุดแล้ว

เพราะสินสอดพวกนี้ ไม่มีสักอย่างที่ราคาไม่เกินหนึ่งร้อยล้าน ในนั้นยังมีกิจการหลายแห่งของเมืองเยี่ยนตูด้วย

โดยเฉพาะกิจการพวกนี้ มีความเกี่ยวข้องกับกิจการของตระกูลอ้ายทั้งหมด และสามารถพูดได้ว่าถ้าเกิดตระกูลอ้ายได้รับกิจการพวกนี้ไปครอง ตำแหน่งของตระกูลอ้ายในเมืองเยี่ยนตู จะสามารถขยายใหญ่ได้อีกระดับหนึ่ง

รวมสินสอดพวกนั้นเมื่อสักครู่ขึ้นมา ราคาทะลุไปหลายพันล้านแล้ว!

ตระกูลอ้ายจะไม่ใช่แค่ตระกูลที่มีทรัพย์สินหมื่นล้านเล็กๆ อีกต่อไป จำนวนหลายพันล้านนี้ ก็ยึดครองทรัพย์สินหนึ่งในสามของตระกูลไว้แล้ว

ปัจจุบันนี้ กลับถูกคิดเป็นสินสอด มอบออกมาให้แล้ว

ชายหนุ่มที่สามารถส่งกิจการหลายพันล้านให้ได้อย่างง่ายดาย เบื้องหลังจะทุนหนามากแค่ไหน?

ผู้คนมากมายต่างอดรู้สึกตกใจหวาดกลัวขึ้นมาไม่ได้

ส่วนอ้ายหมิงซวี่ ยิ่งรู้สึกเสียวสันหลังวาบอยู่พักหนึ่ง

ในใจเขาแน่ใจเอามากๆ ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ เขาผิดใจไม่ได้เหมือนกัน

“ไม่ทราบว่าคุณอ้ายรู้สึกพอใจกับสินสอดเหล่านี้หรือเปล่าครับ?”

หยางเฉินมองทางอ้ายหมิงซวี่ด้วยท่าทางนิ่งสงบ

อ้ายหมิงซวี่ไม่ได้ตอบ หน้าตาเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน

หม่าชาวที่อยู่ข้างกายหยางเฉิน ภายในรู้สึกประทับใจเต็มเปี่ยม เพราะแม้แต่เขาเองยังไม่รู้ชัดเจน เพื่อเขาแล้ว หยางเฉินได้เตรียมสินสอดที่มหาศาลขนาดนี้เอาไว้อย่างคาดไม่ถึง

ตอนนี้เขาทำได้เพียงรับทุกอย่างนี้ไว้อย่างนิ่งเฉย วันหลังจะตอบแทนบุญคุณนี้กลับไปหลายพันเท่า

ตอนที่อ้ายหมิงซวี่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรอยู่บ้าง ภาพของผู้สูงวัยคนหนึ่งก้าวเดินออกมาทันใด ทั่วทั้งตัวตั้งแต่บนลงล่างล้วนเป็นพลังน่าเกรงขามของผู้ปกครอง

“พ่อหนุ่ม เห็นแก่ที่นายจริงใจอย่างมาก ฉันจะไม่ถือสาหาความกับนายก็ได้”

ผู้อาวุโสมองทางหยางเฉินด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงเปลี่ยนกะทันหัน “แต่ว่านายฆ่าคนของตระกูลหวังแล้ว เรื่องนี้ นายจำเป็นต้องให้คำอธิบายกับตระกูลหวัง!”

“อีกอย่าง ในเมื่อพวกเราตระกูลอ้ายตัดสินใจจะแต่งงานเกี่ยวดองกับตระกูลหวังแล้ว ถึงแม้นายจะย้ายกองเงินกองทองมา พิธีแต่งงานก็ไม่อาจโดนขัดขวางได้”

ฟังขึ้นมา ผู้อาวุโสกำลังพูดเหตุผลกับหยางเฉิน แต่ท่าทีกลับแข็งกร้าวอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ของตระกูลอ้าย ดูจากการแต่งตัวของเขา ยังมีสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพนับถือของคนโดยรอบที่มองมาทางเขาแล้ว มีความเป็นไปได้มากว่าเขาจะคือผู้นำของตระกูลอ้าย

“คุณพ่อ!”

อ้ายหมิงซวี่รีบเข้ามาทันที เรียกไปด้วยความเคารพนบนอบ

นึกไม่ถึงว่าเขาจะคือผู้นำของตระกูลอ้าย อ้ายชวน!

ด้านข้างของอ้ายชวน ยังมีผู้อาวุโสผมหงอกคนหนึ่ง ในดวงตาที่มองทางหยางเฉินเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นที่รุนแรง

“ท่านอ้าย ความหมายของคุณคือไม่แทรกแซงความแค้นระหว่างผมกับตระกูลหวัง แค่ยืนยันจะให้อ้ายหลินแต่งเข้าตระกูลหวัง?”

ดวงตาหยางเฉินจ้องอ้ายชวนไปตรงๆ สอบถามขึ้น

อ้ายชวนพยักหน้า “ไม่ผิด!”

ยังเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เสียจริง คำพูดเหล่านี้พูดได้อย่างรัดกุมมาก

เขาไม่รู้สถานะและเบื้องหลังของหยางเฉิน แต่ดูจากสินสอดที่หยางเฉินนำมา พอรู้แล้วว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา

ส่วนเบื้องหลังของตระกูลหวัง คือตระกูลหวงที่ยืนอยู่หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู เขาไม่กล้าล่วงเกินเช่นกัน

เขาพูดแบบนี้ คงจะผิดใจทั้งสองฝ่ายไปแล้ว แต่อย่างน้อยคงไม่ผิดใจฝ่ายหนึ่งในนี้จนถึงตาย

เห็นว่าตระกูลหวังและหยางเฉินเสือสองตัวต่อสู้กันอยู่ ไม่ว่าใครสามารถรับชัยชนะสุดท้ายนี้ไปครอง เขาล้วนมีที่เหลือให้หวนกลับทั้งนั้น

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ขอบคุณท่านอ้ายมากครับ!” หยางเฉินยิ้มตอบไป

จากนั้นสายตาของเขาตกอยู่บนตัวของผู้อาวุโสคนนั้นที่อยู่ด้านข้างอ้ายชวน เอ่ยปากบอกว่า “ท่านนี้ น่าจะเป็นผู้นำของตระกูลหวังสินะครับ?”

ผู้ที่มีสิทธิ์ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับอ้ายชวน นอกจากผู้นำของตระกูลหวังที่อยู่ในงานแล้ว ยังมีใครได้อีก?

“ไอ้หนุ่ม ต้องยอมรับว่าแกกล้าหาญเอามากๆ กล้าบุกตระกูลหวังของฉัน แถมยังกล้าฆ่าหลานชายของฉันหวังหู่อีก แกเห็นว่าตระกูลหวังของฉันรังแกได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?”

หวังหู่ถลึงตาโกรธเกรี้ยว เสียงราวกับสายฟ้าฟาด ระเบิดดังท่ามกลางฝูงชน

หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ให้เจ้านายเบื้องหลังของแกไสหัวออกมา สำหรับตระกูลหวัง ยังไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉัน!”