The king of War นิยาย บท 460

“กิจการที่เฟื่องฟูมากมาย สินสอดเงินสดหนึ่งแสนแปดหมื่นสามพันสามร้อย!”

......

รายการส่งของขวัญเจ็ดแปดอย่างติดๆ กันถูกอ่านออกมาต่อหน้าสาธารณชน

ทันใดนั้นทุกคนต่างเบิกดวงตากลมโต ตื่นตกใจถึงขั้นสูงสุดแล้ว

เพราะสินสอดพวกนี้ ไม่มีสักอย่างที่ราคาไม่เกินหนึ่งร้อยล้าน ในนั้นยังมีกิจการหลายแห่งของเมืองเยี่ยนตูด้วย

โดยเฉพาะกิจการพวกนี้ มีความเกี่ยวข้องกับกิจการของตระกูลอ้ายทั้งหมด และสามารถพูดได้ว่าถ้าเกิดตระกูลอ้ายได้รับกิจการพวกนี้ไปครอง ตำแหน่งของตระกูลอ้ายในเมืองเยี่ยนตู จะสามารถขยายใหญ่ได้อีกระดับหนึ่ง

รวมสินสอดพวกนั้นเมื่อสักครู่ขึ้นมา ราคาทะลุไปหลายพันล้านแล้ว!

ตระกูลอ้ายจะไม่ใช่แค่ตระกูลที่มีทรัพย์สินหมื่นล้านเล็กๆ อีกต่อไป จำนวนหลายพันล้านนี้ ก็ยึดครองทรัพย์สินหนึ่งในสามของตระกูลไว้แล้ว

ปัจจุบันนี้ กลับถูกคิดเป็นสินสอด มอบออกมาให้แล้ว

ชายหนุ่มที่สามารถส่งกิจการหลายพันล้านให้ได้อย่างง่ายดาย เบื้องหลังจะทุนหนามากแค่ไหน?

ผู้คนมากมายต่างอดรู้สึกตกใจหวาดกลัวขึ้นมาไม่ได้

ส่วนอ้ายหมิงซวี่ ยิ่งรู้สึกเสียวสันหลังวาบอยู่พักหนึ่ง

ในใจเขาแน่ใจเอามากๆ ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ เขาผิดใจไม่ได้เหมือนกัน

“ไม่ทราบว่าคุณอ้ายรู้สึกพอใจกับสินสอดเหล่านี้หรือเปล่าครับ?”

หยางเฉินมองทางอ้ายหมิงซวี่ด้วยท่าทางนิ่งสงบ

อ้ายหมิงซวี่ไม่ได้ตอบ หน้าตาเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน

หม่าชาวที่อยู่ข้างกายหยางเฉิน ภายในรู้สึกประทับใจเต็มเปี่ยม เพราะแม้แต่เขาเองยังไม่รู้ชัดเจน เพื่อเขาแล้ว หยางเฉินได้เตรียมสินสอดที่มหาศาลขนาดนี้เอาไว้อย่างคาดไม่ถึง

ตอนนี้เขาทำได้เพียงรับทุกอย่างนี้ไว้อย่างนิ่งเฉย วันหลังจะตอบแทนบุญคุณนี้กลับไปหลายพันเท่า

ตอนที่อ้ายหมิงซวี่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรอยู่บ้าง ภาพของผู้สูงวัยคนหนึ่งก้าวเดินออกมาทันใด ทั่วทั้งตัวตั้งแต่บนลงล่างล้วนเป็นพลังน่าเกรงขามของผู้ปกครอง

“พ่อหนุ่ม เห็นแก่ที่นายจริงใจอย่างมาก ฉันจะไม่ถือสาหาความกับนายก็ได้”

ผู้อาวุโสมองทางหยางเฉินด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงเปลี่ยนกะทันหัน “แต่ว่านายฆ่าคนของตระกูลหวังแล้ว เรื่องนี้ นายจำเป็นต้องให้คำอธิบายกับตระกูลหวัง!”

“อีกอย่าง ในเมื่อพวกเราตระกูลอ้ายตัดสินใจจะแต่งงานเกี่ยวดองกับตระกูลหวังแล้ว ถึงแม้นายจะย้ายกองเงินกองทองมา พิธีแต่งงานก็ไม่อาจโดนขัดขวางได้”

ฟังขึ้นมา ผู้อาวุโสกำลังพูดเหตุผลกับหยางเฉิน แต่ท่าทีกลับแข็งกร้าวอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ของตระกูลอ้าย ดูจากการแต่งตัวของเขา ยังมีสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพนับถือของคนโดยรอบที่มองมาทางเขาแล้ว มีความเป็นไปได้มากว่าเขาจะคือผู้นำของตระกูลอ้าย

“คุณพ่อ!”

อ้ายหมิงซวี่รีบเข้ามาทันที เรียกไปด้วยความเคารพนบนอบ

นึกไม่ถึงว่าเขาจะคือผู้นำของตระกูลอ้าย อ้ายชวน!

ด้านข้างของอ้ายชวน ยังมีผู้อาวุโสผมหงอกคนหนึ่ง ในดวงตาที่มองทางหยางเฉินเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นที่รุนแรง

“ท่านอ้าย ความหมายของคุณคือไม่แทรกแซงความแค้นระหว่างผมกับตระกูลหวัง แค่ยืนยันจะให้อ้ายหลินแต่งเข้าตระกูลหวัง?”

ดวงตาหยางเฉินจ้องอ้ายชวนไปตรงๆ สอบถามขึ้น

อ้ายชวนพยักหน้า “ไม่ผิด!”

ยังเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เสียจริง คำพูดเหล่านี้พูดได้อย่างรัดกุมมาก

เขาไม่รู้สถานะและเบื้องหลังของหยางเฉิน แต่ดูจากสินสอดที่หยางเฉินนำมา พอรู้แล้วว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา

ส่วนเบื้องหลังของตระกูลหวัง คือตระกูลหวงที่ยืนอยู่หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู เขาไม่กล้าล่วงเกินเช่นกัน

เขาพูดแบบนี้ คงจะผิดใจทั้งสองฝ่ายไปแล้ว แต่อย่างน้อยคงไม่ผิดใจฝ่ายหนึ่งในนี้จนถึงตาย

เห็นว่าตระกูลหวังและหยางเฉินเสือสองตัวต่อสู้กันอยู่ ไม่ว่าใครสามารถรับชัยชนะสุดท้ายนี้ไปครอง เขาล้วนมีที่เหลือให้หวนกลับทั้งนั้น

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ขอบคุณท่านอ้ายมากครับ!” หยางเฉินยิ้มตอบไป

จากนั้นสายตาของเขาตกอยู่บนตัวของผู้อาวุโสคนนั้นที่อยู่ด้านข้างอ้ายชวน เอ่ยปากบอกว่า “ท่านนี้ น่าจะเป็นผู้นำของตระกูลหวังสินะครับ?”

ผู้ที่มีสิทธิ์ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับอ้ายชวน นอกจากผู้นำของตระกูลหวังที่อยู่ในงานแล้ว ยังมีใครได้อีก?

“ไอ้หนุ่ม ต้องยอมรับว่าแกกล้าหาญเอามากๆ กล้าบุกตระกูลหวังของฉัน แถมยังกล้าฆ่าหลานชายของฉันหวังหู่อีก แกเห็นว่าตระกูลหวังของฉันรังแกได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?”

หวังหู่ถลึงตาโกรธเกรี้ยว เสียงราวกับสายฟ้าฟาด ระเบิดดังท่ามกลางฝูงชน

หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ให้เจ้านายเบื้องหลังของแกไสหัวออกมา สำหรับตระกูลหวัง ยังไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉัน!”

“คุณพ่อครับ สรุปคุณพ่อกำลังลังเลอะไรอยู่?”

“เขาฆ่าลูกชายของผม หลานชายของท่านแล้วนะครับ!”

“หรือว่าท่านยังอยากจะไว้ชีวิตมันอีก?”

หวังหงเชียนตะโกนขึ้นมาแล้ว ในดวงตามีน้ำตาคลอเต็มเบ้า

หวังไห่คือลูกชายที่เขาชอบมากที่สุด และเป็นลูกชายที่เขาคาดหวังมากที่สุด อาจจะสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลในอนาคตอีกด้วย

ปัจจุบันนี้กลับโดนฆ่าแล้ว ฆ่าต่อหน้าต่อตาเขาแล้ว

เรื่องราวที่น่าเศร้าใจที่สุดบนโลกนี้ ไม่มีอะไรยิ่งไปกว่าคนอายุมากกว่าต้องมาดูคนอายุน้อยกว่าตายจากไป

ตอนนี้เขาแค่อยากฆ่าหยางเฉินและหม่าชาว เพื่อชำระล้างแค้นให้ลูกชาย!

“หุบปาก!”

หวังหู่ตวาดใส่

เขาโกรธอย่างแรง อารมณ์ไม่ดีเอามากๆ ด้วย แต่เขาเป็นถึงผู้นำของตระกูลหวัง

ถ้าสามารถฆ่าหยางเฉินและหม่าชาวได้จริง เขาจะอดทนมาถึงตอนนี้หรือไง?

ตระกูลหวงไม่ปรากฏตัวออกมา เขาก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามจริงๆ

“ได้ ในเมื่อคุณพ่อไม่ยอมแก้แค้นเพื่อหวังไห่แล้ว งั้นผมทำเอง!”

หวังหงเชียนถูกความโกรธแค้นครอบงำสมองแล้ว ตะโกนเสียงดัง “ออกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นพอเขาพูดจบ ผู้แข็งแกร่งสวมชุดดำสี่คนก็พุ่งเข้ามาจากด้านนอกในทันใด

“ถอยออกไปให้หมดเดี๋ยวนี้!”

หวังหู่จะยอมให้หวังหงเชียนเสี่ยงอันตรายได้อย่างไร? จึงรีบตะโกนบอก

เพียงแต่คนชุดดำสี่คนนั้น เดิมทีไม่สนใจหวังหู่ ล้วนจ้องหยางเฉินและหม่าชาวตาเป็นมัน

“คุณพ่อครับ พวกเขาเป็นคนของผม ฟังแค่คำสั่งของผมเท่านั้น!” หวังหงเชียนตาแดงก่ำบอกไป