The king of War นิยาย บท 461

“แกกล้าจ้างนักฆ่าส่วนตัวเอาไว้ด้วย?” หวังหู่พูดอย่างโมโห

หวังหงเชียนในฐานะผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำ จะไม่มีกำลังคนของตัวเองได้อย่างไร?

ในฐานะตระกูลใหญ่ และอยู่ในอิทธิพลอำนาจตระกูลใหญ่ ถึงแม้เขาจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำ ยังคงมีความเป็นไปได้ว่าจะโดนแทนที่ได้ทุกเมื่อ

ถ้าไม่มีแผนการที่คุ้มครองตนเองไว้บ้าง จะต่อสู้กับเหล่าพี่น้องที่จ้องตำแหน่งตนเองเหล่านั้นได้อย่างไร?

ไม่ใช่เพียงแค่หวังหงเชียน ยังมีญาติพี่น้องตระกูลหวังคนอื่นอีก ต่างมีผู้แข็งแกร่งที่ตนเองแอบเลี้ยงดูขึ้นมา

หวังหู่ก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน จะไม่รู้ได้อย่างไรกัน?

เพียงแต่แต่ไหนแต่ไรไม่มีใครกล้าแสดงนักฆ่าที่ตนเองแอบเลี้ยงดูไว้ออกมาต่อหน้าสาธารณชนมาก่อน

หวังหงเชียน ยังเป็นคนแรก!

“คุณพ่อครับ ผมรู้ว่าพ่อโกรธมาก แต่ที่ผมสามารถบอกพ่อได้คือต่อให้ต้องสละตำแหน่งของผู้สืบทอดไป ผมก็ต้องแก้แค้นเพื่อลูกชายให้ได้!” หวังหงเชียนกัดฟันพูด

“แกถอยออกมาให้ฉันเลยนะ!” หวังหู่ตะโกนใส่

หวังหงเชียนส่ายหน้าแล้ว จากนั้นดวงตาทั้งสองมองไปยังหม่าชาว พูดแบบกัดฟันแน่น “แก สมควรตาย!”

“ฆ่าให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

เขาสั่งการไป นักฆ่าทั้งสี่คนรีบพุ่งออกไปยังทิศทางของหม่าชาวทันที

ทันใดนั้น ทุกคนตกใจกันหมด!

หม่าชาวพูดจาแบบเย็นชา “ในเมื่อพวกแกวอนหาที่ตาย งั้นฉันจะช่วยพวกแกให้สมหวัง

นักฆ่าทั้งสี่รีบกระโจนไปทางหม่าชาว

สี่คนนี้ คือมือสังหาร แต่ไม่สู้พูดว่าเป็นผู้พลีชีพที่หวังหงเชียนเลี้ยงดูมา

เดิมทีหวังหงเชียนคิดจะรอตอนที่ตนเองสืบทอดตำแหน่งของผู้นำ เจอกับอันตรายถึงค่อยเปิดเผย“ผู้พลีชีพ”สี่คนนี้ออกมา

แต่นึกไม่ถึงว่าจะต้องเปิดเผยออกมาเร็วขนาดนี้

แต่นักฆ่าที่เขาภาคภูมิเป็นพิเศษ หม่าชาวกลับไม่ได้เห็นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย เพียงแค่หัวเราะอย่างดูถูก จากนั้นทั้งตัวกลายเป็นภาพวืด พุ่งเข้าไปแล้ว

ในห้องโถงงานเลี้ยง เหมือนมีลมแรงคำรามครู่หนึ่ง เสื้อผ้าของคนนับไม่ถ้วนล้วนถูกพัดจนเกิดเสียงพึ่บพั่บ

หม่าชาวพุ่งเข้ามาตรงหน้าของนักฆ่าคนที่หนึ่ง ตบลงไปอย่างสบายๆ ทีหนึ่ง

“ตาย!”

นักฆ่าเย็นชาไร้ที่เปรียบ ทันใดนั้นในมือมีมีดที่คมกริบเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมา แทงอย่างแรงเข้าไปยังตำแหน่งหัวใจของหม่าชาวโดยตรง

ท่าทางของนักฆ่าวิ่งเข้าไปแบบมุ่งเอาชีวิต

เขาพยายามสังหารหม่าชาวในทีเดียว

แต่ว่าแวบเดียวเขาก็รู้ว่าความคิดของตนเองโง่เขลามากแค่ไหน

“ปึง!”

หม่าชาวตบบนศีรษะของนักฆ่าไปทีหนึ่ง เสียง“แก๊ก”ดังขึ้นมา ชั่วพริบตาเดียวกะโหลกศีรษะแตกละเอียด

นักฆ่าคนแรก โดนตบจนร่างกายลอยขึ้นกลางอากาศ ตามมาด้วยเสียงดังสนั่นทีหนึ่ง ร่างกายของเขาร่วงลงแทบเท้าของหวังหงเชียนอย่างหนักอึ้ง

ตายราบคาบแล้ว!

หวังหงเชียนมองตรงเท้า นักฆ่าที่โดนตบจนสมองแตก หน้าตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

“นี่......นี่เป็นไปได้ยังไง?”

บนหน้าของเขาตกใจกลัวอย่างยิ่ง

เพื่อที่จะอบรมเลี้ยงดูนักฆ่าสี่คนนี้ เขาเสียเงินไปจำนวนมากแค่ไหน มีเพียงเขาเองที่รู้แจ่มแจ้ง

แม้กระทั่งถูกส่งออกไปในสนามรบของต่างประเทศ เคยเป็นทหารรับจ้างด้วย

นักฆ่าสี่คนนี้ ไม่มียกเว้นสักคนเดียว ทั้งหมดล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่เคยผ่านการทดสอบที่ยิ่งใหญ่มา

ในอดีต ทีมของนักฆ่าสี่คนนี้อยู่ในสนามรบ เคยสังหารหัวหน้าของประเทศศัตรูมาแล้วด้วย

ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งชั้นนำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็ไม่อาจโจมตีการร่วมมือของสี่คนนี้ให้แพ้ได้

แต่ว่าตอนนี้ คนหนึ่งก็ตายอยู่ในมือของหม่าชาวแล้ว

“ตึง! ตึง! ตึง!”

หวังหงเชียนยังไม่ทันได้สติกลับมาจากความตื่นตกใจเมื่อสักครู่นี้ ตามมาด้วยร่างกายสามคนโดนชนจนลอยกลางอากาศอีก

อ้ายชวนถามขึ้นฉับพลัน

“คุณถามเจ้าบ้านหวังเอาเองเถอะ!” หยางเฉินพูดขึ้น

“หวังหู่ สรุปว่าเรื่องอะไรกัน? อ้ายหลินหลานสาวฉันล่ะ?” อ้ายชวนพูดอย่างโมโห ในสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเย็นชา

ทันใดนั้นเขาสำนึกได้ว่าตนเองโดนหลอกเข้าแล้ว

สีหน้าหวังหู่ดูแย่เอามากๆ เขาย่อมรู้ดีเป็นธรรมดาว่านี่คือเหตุการณ์ที่ตระกูลหวงจัดขึ้น แต่จนถึงตอนนี้ คนของตระกูลหวงยังไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นเลย

“ท่านอ้าย เรื่องนี้ฉันให้ความกระจ่างกับนายได้ แต่ว่าตอนนี้ ศัตรูร่วมของพวกเราเป็นเจ้าหนุ่มสองคนนี้ พวกเราควรจะร่วมมือต่อสู้สิ”

ไม่นานหวังหู่ตัดสินใจเลือกอยู่ในใจแล้ว

นั่นคือยังคงเลือกเชื่อใจตระกูลหวง!

เพราะเขาไม่มีทางเลือก ตระกูลหวงในฐานะหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู หากเขาไม่เชื่อใจ หรือว่าต้องไปเชื่อชายหนุ่มคนหนึ่งงั้นหรือ?

“หลานสาวฉันล่ะ?”

อ้ายชวนสอบถามเสียงเดือดดาล

“ท่านอ้าย หลานสาวนายสบายดี แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะมาขัดแย้งภายในกันเอง รอจัดการเจ้าหนุ่มสองคนนี้เสร็จ นายอยากจะเอายังไงก็ได้ทั้งนั้น!” หวังหู่พูดยืนยัน

พูดจบ เขาก็ถลึงตาใส่หยางเฉิน กัดฟันแน่นพูดว่า “ไอ้หนุ่ม แกหยุดยุแหย่ให้แตกแยกกันได้แล้ว ตอนนี้อ้ายหลินปลอดภัยดีมาก!”

“ในเมื่อแกมองออกแล้วว่างานแต่งในวันนี้เป็นแค่ฉากบังหน้าที่จัดการแก งั้นฉันจะไม่ปิดบังต่อไปอีก จะเปิดเผยให้แกรู้”

“ในโรงแรมแห่งนี้ พวกฉันวางกับดักเอาไว้แล้ว แค่ปืนกลมือก็สิบกระบอก!”

“ตอนนี้แกยังคิดว่าแกจะสามารถเดินออกไปได้เหรอ?”

สีหน้าหวังหู่ดุร้ายเต็มที่ เดิมทีเขายังกลัวสถานะของหยางเฉินอยู่ จึงไม่กล้าลงมือมั่วซั่ว

แต่ว่าตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้ว ถึงแม้สถานะของหยางเฉินจะสูงส่งแค่ไหน เขาก็ทำได้เพียงยืนหยัดลงมือด้วย

ไม่อย่างนั้นหากหยางเฉินไม่ตาย ตระกูลหวังคงเกิดความวุ่นวายไปทั่ว

เพียงอาศัยชายหนุ่มข้างกายหยางเฉินคนนั้น กำลังการสู้รบอันยิ่งใหญ่ที่แสดงออกมาทั้งหมด ก็เพียงพอทำให้ตระกูลหวังเสียหายไปครึ่งหนึ่ง

แต่ที่ทำให้เขาผิดหวังคือ เขาไม่เคยเห็นความหวาดกลัวจากบนหน้าของหยางเฉินเลยสักนิด แต่กลับมองเห็นการเหยียดหยามนิดๆ ที่มุมปากของหยางเฉิน