The king of War นิยาย บท 462

“ออกมาเดี๋ยวนี้!”

หวังหู่อับอายจนโกรธเคือง ร้องคำรามขึ้น

หลังจากที่เขาพูดจบลง มือปืนซึ่งในมือกุมปืนกลมือเอาไว้สิบคนก็พุ่งออกมาจากทั่วสารทิศของห้องงานเลี้ยง

ปืนกลมือสิบกระบอก ปากกระบอกปืนที่ดำมืดเล็งเป้ามาที่หยางเฉินกันหมดแล้ว

วินาทีนี้ แม้แต่อ้ายชวนยังตื่นตกใจอยู่บ้าง

เพื่อชายหนุ่มสองคนแค่นี้เอง ตระกูลหวังยังยอมเสียค่าตอบแทนสูงถึงที่สุดจริงๆ ด้วย

“คุณพ่อครับ ฆ่าพวกมันเลย เพื่อแก้แค้นให้หวังไห่!” หวังหงเชียนพูดแบบกัดฟันแน่น ใบหน้าดุร้ายเต็มที่

คนของเขาทำงานล้มเหลวแล้ว แต่หวังหู่ยังมีแผนสำรองอยู่

เขาไม่เชื่อว่าภายใต้การเล็งเป้าของปืนกลมือสิบกระบอก ชายหนุ่มสองคนนี้จะยังสามารถอยู่รอดได้

เขาไม่เชื่อว่าคนของตระกูลหวังและตระกูลอ้ายก็ไม่เชื่อเช่นกัน

“หวังหู่ ฉันให้โอกาสตระกูลหวังอีกครั้ง วางอาวุธลง ยอมจำนนต่อฉัน ไม่อย่างนั้นตระกูลหวังพังพินาศ!”

หยางเฉินเอ่ยปากทันใด ทว่ายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ในมือถือถ้วยชาพอร์ซเลนไว้ เพียงแต่ในแววตาลึกแอบมีแรงอาฆาตแค้นเปล่งประกาย

“ไอ้หนุ่ม แกนี่โอหังจริงๆ เลย แกโดนตระกูลหวังของฉันใช้ปืนกลมือสิบกระบอกจ่อหัวไว้ กลับจะทำให้ฉันยอมจำนนต่อแก?”

“ฮ่าๆๆๆ~”

“ไอ้หนุ่ม นี่แกตกใจจนงงไปเลยเหรอ?”

ชั่วขณะนั้นหวังหู่หัวเราะเสียงดังขึ้นมา เหมือนเพิ่งเคยได้ยินเรื่องตลกที่น่าขำมากขนาดนี้

เมื่อสักครู่หม่าชาวฆ่าหวังไห่ต่อหน้าสาธารณชน และสังหารนักฆ่าสี่คนของหวังหงเชียนแล้ว ทำให้คนของตระกูลหวังล้วนเกลียดเขาแทบแย่ไปตั้งนานแล้ว

แต่เมื่อสักครู่นึกถึงความยิ่งใหญ่ของหม่าชาว พวกเขาก็ทำได้เพียงแค่โมโห แต่ไม่กล้าพูดจา

เวลานี้มองเห็นหยางเฉินและหม่าชาวโดนมือปืนล้อมรอบขึ้นมา ใบหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความกำเริบเสิบสานและกระหยิ่มยิ้มย่อง

“กล้ามาก่อกวนในงานแต่งของตระกูลหวัง พวกไม่รู้จักที่ตาย!”

“เมื่อกี้พวกแกไม่ใช่ก้าวร้าวกันมากนักเหรอ? เอาต่อเลยสิ! ตอนนี้ทำไมไม่พูดเลยล่ะ?”

“พวกวายร้ายสองตัว เห็นตระกูลหวังเป็นตระกูลต่ำต้อยอย่างเมืองเล็กๆ ระดับสามพวกนั้นจริงเหรอ?”

“กล้าล่วงเกินตระกูลหวัง พวกแกต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

คนของตระกูลหวัง แต่ละคนกำเริบเสิบสานไร้ที่เปรียบ

อ้ายชวนมองทุกอย่างนี้ด้วยความสงบ เขากลับมีความรู้สึกไม่ดีขึ้นมาฉับพลัน

เพราะจากบนหน้าของหยางเฉิน เขามองเห็นเพียงแรงอาฆาต ไม่มีความหวาดกลัว

ส่วนหม่าชาวที่อยู่ด้านหลังหยางเฉินยิ่งท่าทางไม่กลัว ในสายตากลับมีการเย้ยหยันระดับหนึ่ง เหมือนกำลังเยาะเย้ยอยู่ว่าคนของตระกูลหวังโง่เง่ากันมากแค่ไหน

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นตระกูลหวังก็หายตัวไปได้แล้ว!”

หยางเฉินพูดจาอย่างสบายอารมณ์มาประโยคหนึ่ง

“ยิงปืนเดี๋ยวนี้ ยิงปืน!”

ทันใดนั้นหวังหู่รู้สึกถึงความผิดปกติแล้ว คำพูดของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นเสียดกระดูกไปทั้งตัว

เขาโดนขู่จนตกใจจริงๆ อย่างคาดไม่ถึง ชั่วขณะนั้นอับอายจนโมโห มีเพียงอยากรีบมองเห็นหยางเฉินโดนฆ่าทิ้ง

“ปัง! ปัง! ปัง!”

ในชั่วขณะที่เขาสั่งการลงไป ปืนกลมือสิบกระบอกก็ลั่นไกปืนทันที

ปากกระบอกปืนที่ดำมืด พ่นยิงเปลวไฟที่น่าสะพรึงกลัวออกมา เล็งตรงศีรษะของหยางเฉินไปตรงๆ

ในขณะเดียวกัน บางทีอาจพูดว่าชั่วขณะก่อนหน้าที่มือปืนพวกนั้นจะลั่นไก ภาพของหยางเฉินก็หายไปจากที่เดิมโดยฉับพลัน

ส่วนหม่าชาวเลือกหมอบลงไปบนพื้นในวินาทีแรก

“ปังๆๆ......”

แวบหนึ่ง เสียงปืนหยุดลงกะทันหัน ทุกคนต่างอ้าปากค้างแล้ว มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยหน้าตาที่เหลือเชื่อเต็มที่

เห็นเพียงมือปืนสิบคนนั้น ยังไม่ทันตอบสนองเข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น ปืนกลมือในมือก็หายไปทั้งหมด