The king of War นิยาย บท 463

ทางฝั่งตระกูลอ้าย ผู้นำอ้ายชวนไม่พูดไม่จา คนอื่นก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ เช่นกัน

เวลานี้ สายตาอ้ายชวนเปล่งประกาย ในสายตาที่มองทางหยางเฉิน คาดไม่ถึงมีความเห็นใจระดับหนึ่ง

ในความคิดของเขา ความสามารถที่หยางเฉินแสดงออกมา ทำให้คนสะเทือนขวัญอย่างมากจริงๆ

แต่การเตรียมพร้อมของตระกูลหวังจัดเต็มยิ่งกว่า ปืนซุ่มยิงสามกระบอก เกรงว่าบนโลกใบนี้คงไม่มีใครสามารถหลบพ้นไปได้มั้ง?

ถึงแม้เขาจะสงสัยว่าหยางเฉินมีความเป็นไปได้ว่าคือท่านนั้นในคำเล่าลือของชายแดนเหนือ แต่นี่เป็นเพียงการคาดเดา

ว่าตามสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว เขามีแนวโน้มเชื่อใจตระกูลหวังมากยิ่งกว่า ว่าจะสามารถฆ่าหยางเฉินได้

“งั้นเหรอ?”

หยางเฉินหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นวางถ้วยชาพอร์ซเลนลง จากนั้นถือโอกาสหยิบตะเกียบสแตนเลสสามอันจากบนโต๊ะขึ้น

อยู่ภายในสายตาของทุกคน เขาเขวี้ยงไปอย่างสบายๆ

“ปึง! ปึง! ปึง!”

ตามมาด้วยเสียงกระแทกดังขึ้นมาสามรอบติดๆ กัน

ในขณะเดียวกัน มือซุ่มยิงสามคนที่หลบซ่อนอยู่รอบด้านของโรงแรมเยี่ยนตู ซึ่งอยู่บนอาคารชั้นสูงที่อยู่ห่างไปหลายร้อยเมตรและตำแหน่งที่สูงด้วย นั่งยองเฝ้าสามทิศทาง

เดิมทีพวกเขากำลังเล็งเป้ามาที่ศีรษะของหยางเฉิน แต่ทันใดนั้นพบว่ามุมปากหยางเฉินเผยเส้นรัศมีวงกลมที่หยอกเย้าออกมา หลังจากนั้นเห็นเพียงเขาสะบัดมือออกมาแบบสบายๆ

“พึ่บ! พึ่บ! พึ่บ!”

เดิมทีพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มือซุ่มยิงสามคนที่อยู่คนละตำแหน่งกัน ตรงกลางระหว่างคิ้วของแต่ละคนล้วนปรากฏรูเลือดอันหนึ่งขึ้นมา

ยังมีตะเกียบสแตนเลสครึ่งอัน โผล่ออกมาด้านนอกหน้าผาก

มองในห้องโถงงานเลี้ยง หลังจากหยางเฉินเขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสสามอันออกไปอย่างสบายๆ หัวเราะหึๆ แล้วพูดว่า “มือซุ่มยิงของแกโดนฉันฆ่าแล้ว ตอนนี้พวกแกยังมีแผนสำรองอะไรอีก?”

ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว แต่ละคนของตระกูลหวังหัวเราะเสียงดังขึ้นมา เหมือนได้ยินเรื่องที่น่าตลกมากเหลือเกินเข้าแล้ว

“เจ้าโง่คนนี้ พวกนายได้ยินไหมว่าเขากำลังพูดอะไร?”

“เขาเหมือนเขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสสองสามอันออกไปแล้ว หรือเขาหมายความว่าคือโยนตะเกียบไม่กี่อันออกไปอย่างสบายๆ นี้ ก็สามารถฆ่ามือซุ่มยิงสามคนที่อยู่ห่างไปหลายร้อยเมตรได้แล้วงั้นเหรอ?”

“คือพวกโง่เง่าในบรรดาคนเขลาเสียจริง เขาคิดจริงเหรอว่ามือของตัวเองจะเก่งกาจกว่าปืนซุ่มยิงได้?”

คนของตระกูลหวังหัวเราะจนท้องแข็ง แม้กระทั่งยังมีคนเลียนแบบท่าทางของหยางเฉิน หยิบตะเกียบสแตนเลสอันหนึ่งขึ้นมา จากนั้นโยนออกไป ในปากยังทำเสียง“พึ่บ!”ประกอบด้วย

“ตายแล้ว!”

“ฮ่าๆๆๆ~”

คนของตระกูลล้วนหัวเราะเสียงดังอยู่

แต่มองจากในสายตาหยางเฉิน กลับมีความรู้สึกว่ากำลังมองคนโง่ หัวเราะแล้วส่ายหน้าอย่างจำใจ “หม่าชาว นายว่าคนพวกนี้ ความตายมาเยือนถึงที่แล้ว ทำไมถึงยังหัวเราะแบบมีความสุขแบบนี้กันอีก?”

หม่าชาวส่งเสียงหัวเราะ “เพราะเดิมทีพวกเขาไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของพี่เฉินไงครับ!”

“เสียงหัวเราะของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากๆ ทำยังไงดี?” หยางเฉินสอบถาม

“ว่ากันตามกฎหมายประเทศจิ่วโจว ท่านมีอำนาจสั่งฆ่าพวกเขาได้ครับ” หม่าชาวตอบไป

“งั้นนายไปฆ่าคนที่หัวเราะอย่างมีความสุขที่สุดสองสามคนก่อน” หยางเฉินพูดขึ้น

ในชั่วขณะที่หยางเฉินพูดจบลง หม่าชาวก็ขยับเท้าฉับพลัน ทุกคนมองเห็นเพียงภาพวืดพุ่งไปไปยังทิศทางของคนตระกูลหวังในชั่วพริบตาเดียว

“ไอ้หนุ่ม แกกล้า!”

ชั่วขณะนั้นหวังหู่ตะโกนขึ้นมาแล้ว

เพราะทิศทางที่หม่าชาวพุ่งไป คือลูกชายของเขา หวังหงเชียน

“ตึง!”

ในชั่วขณะที่เสียงหวังหู่สิ้นสุดลง หมัดที่ไม่มีใครสู้ได้ของหม่าชาวก็ต่อยไปที่หัวใจของหวังหงเชียนอย่างรุนแรง

จากนั้นมีเสียงชนกระแทกที่ทุ้มต่ำทีหนึ่ง ร่างกายของหวังหงเชียนกระเด็นออกไปโดยตรงแล้ว

ชั่วพริบตานั้นที่ร่างกายเขาร่วงลงพื้น ชีพจรได้หยุดลงถึงที่สุดเรียบร้อย

ทุกคนของตระกูลหวังที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อสักครู่นี้ เวลานี้เสียงหัวเราะหยุดชะงัก แต่ละคนมองศพของหวังหงเชียนแบบหน้าตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

“ตายแล้ว?”

“ลั่นไก! ลั่นไกปืนเดี๋ยวนี้!”

หวังหู่ร้องคำรามอย่างโกรธเคือง ทำสัญญาณมือให้ทางด้านนอกหน้าต่างไม่หยุด

แต่ยังคงไม่มีเสียงปืนใดๆ ดังขึ้น

“เจ้าบ้านครับ บนกระจกสามจุดนี้ มีรูกระสุนครับ!”

ในเวลานี้เอง ชายหนุ่มของตระกูลหวังคนหนึ่ง ร้องตกใจออกมาทันใด ยื่นมือชี้ไปยังรูเล็กบนกระจก พูดอย่างตกใจ

เห็นได้ชัดว่ารูเล็กสามรอยนี้ เป็นรูเล็กที่หยางเฉินทิ้งไว้ เมื่อสักครู่เขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสออกไปอย่างสบายๆ

แต่วินาทีนี้กลับถูกเข้าใจว่าเป็นรูกระสุนแล้ว

คนของตระกูลหวัง ทั้งหมดมองเข้าไปยังรูเล็กบนกระจกกันแล้ว คนของตระกูลอ้ายต่างมองรูเล็กบนกระจกด้วยหน้าตาสงสัยเช่นกัน

“นึกไม่ถึงว่าจะมีรูกระสุนจริงๆ!”

“งั้นอธิบายได้ว่ามือซุ่มยิงยิงปืนแล้ว?”

“แต่ว่าเจ้าสารเลวสองคนนี้ ทำไมถึงยังมีชีวิตรอด?”

คนของตระกูลหวังต่างสงสัยอย่างมาก

ทั้งที่มองเห็น“รูกระสุน”แล้ว กลับไม่สามารถฆ่าหยางเฉินและหม่าชาวทิ้งได้

“หรือว่ามือซุ่มยิงทำพลาดแล้ว?”

มีคนพูดคาดเดา

“มือซุ่มยิงสามคนนี้ เป็นมือซุ่มยิงชั้นนำระดับโลกที่เจ้าบ้านจ้างมา แต่ละคนรักษาสถิติยิงแม่นเต็มร้อย เป็นไปได้อย่างไรที่จะยิงพลาด?”

มีคนที่รู้สถานการณ์พูดอธิบาย

“ลูกกระสุนของปืนซุ่มยิง ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางกระสุนน่าจะไม่เล็กขนาดนี้มั้ง?”

ในที่สุดมีคนสำนึกอะไรขึ้นได้ เสียงสั่นเครืออยู่บ้าง