The king of War นิยาย บท 465

ได้ยินคำพูดของหวงจง หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะทันใด เพียงแต่เสียงหัวเราะช่างน่าสะพรึงกลัวไร้ที่เปรียบ

หรือพูดอีกอย่างคือวันนี้เป็นงานแต่งของอ้ายหลิน กลับไม่สู้พูดว่าตระกูลหวงวางแผนหนึ่งขึ้นมาเพื่อล่อหยางเฉินมาที่เมืองเยี่ยนตู

โดยเฉพาะหวังหู่ก็ยอมรับเรียบร้อย

วินาทีนั้นที่หวงจงปรากฏขึ้น หยางเฉินยิ่งแน่ใจเพิ่มขึ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหวงจงโดนปลดออกจากตำแหน่งของผู้สืบทอดผู้นำตระกูลแล้ว ปัจจุบันกลับมีคนเข้ามา แสดงว่าต้องมีภารกิจของตระกูลมาด้วยเป็นแน่

ตระกูลหวงตระกูลที่รักหน้าตาแบบนี้ ผู้สืบทอดสองคนติดกัน คนหนึ่งโดนกดคุกเข่าลงพื้นต่อหน้าสาธารณชน อีกคนหนึ่งโดนขู่จนบ้าไปแล้ว

ตระกูลหวงจะปล่อยหยางเฉินไปอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน?

“คุณหยางเป็นคนฉลาด หวังว่าจะไม่เลือกผิดพลาดนะ”

เห็นหยางเฉินไม่ตอบ หวงจงยิ้มกริ่มพูดขึ้น

ได้ยินว่าน้ำเสียงนิ่งเรียบมาก แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่คุกคาม

หยางเฉินหัวเราะแบบน่ากลัว ภายใต้การจับจ้องของทุกคน ส่ายหน้าฉับพลัน “จะบอกแกไว้อย่างหนึ่งนะ!”

“เรื่องอะไร?”

หวงจงเอ่ยปากสอบถามจากจิตใต้สำนึก

“พูดให้ฟังดูดีหน่อย แกไม่มีทางเปลี่ยนตัวตนของแกได้”

หยางเฉินเผยความหมายส่วนลึกในใจออกมา ตามมาด้วยหัวเราะเย้ยหยันอีกครั้ง “พูดแบบไม่น่าฟังหน่อย แกมันเป็นพวกสันดานเลวที่ยากจะเปลี่ยนได้!”

ตึง!

พอหยางเฉินพูดประโยคนี้ออกมา ไฟโกรธส่วนหนึ่งก็ระเบิดขึ้นมาจากในหัวสมองหวงจง

คนของตระกูลหวังและตระกูลอ้ายต่างทำหน้าตกใจเหมือนกัน ที่ทำให้พวกเขานึกไม่ถึงคือแม้แต่หวงจง หยางเฉินยังกล้าเหยียดหยามต่อหน้าสาธารณชน

เรื่องที่ตอนแรกหวงจงถูกหยางเฉินกดจนคุกเข่าบนพื้น เดิมทีถูกตระกูลหวงสยบข่าวลงแล้ว มีคนที่รู้น้อยมากๆ

ถ้าให้ตระกูลหวังและตระกูลอ้ายรู้เรื่องนี้ บางทีตอนนี้ยังสามารถยอมรับได้นิดหน่อย

“หยางเฉิน นี่คือแกวอนหาที่ตาย!”

หวงจงกลับคืนสู่ด้านที่แท้จริงแล้ว บนหน้าอึมครึมมากจนเหมือนน้ำฝนจะหยดลงมาได้ ไม่ปกปิดความรู้สึกอาฆาตรุนแรงที่ตนเองมีต่อหยางเฉินแม้แต่น้อย

“ที่นี่คือเมืองเยี่ยนตู และไม่ใช่เมืองเจียงโจว แกกล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน หรือไม่กลัวว่าฉันจะทำให้แกไม่มีทางออกไปจากเมืองเยี่ยนตู?”

“อย่าเห็นว่าฉันกำลังล้อเล่นกับแกอยู่เด็ดขาด แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยล้อเล่นกับศัตรู!”

หวงจงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่กลัวหยางเฉินสักนิด

หยางเฉินส่ายหน้าแล้ว พูดอย่างจำใจ “ที่แท้เป็นพวกสันดานเลวยากจะเปลี่ยนได้จริงๆ!”

“แกหุบปากไปให้ฉันเลย!”

หวงจงตะโกนขึ้นมาแล้ว

“ดูแล้วแกคงลืมความต่ำต้อยที่คุกเข่าอ้อนวอนแทบเท้าฉันในตอนแรกไปแล้ว”

หยางเฉินหัวเราะเยาะ จากนั้นวางถ้วยชาพอร์ซเลนลง พูดกำชับกับหม่าชาวที่อยู่ข้างกาย “ในเมื่อคุณหวงลืมแล้ว นายไปทำให้เขาฟื้นความจำถึงความต่ำต้อยในตอนนั้นของคุณหวงสักหน่อยสิ”

พอได้ยิน มุมปากหม่าชาววาดเส้นรัศมีวงกลมที่ชั่วร้ายขึ้นมา ก้าวเท้าเดินไปยังหวงจง เดินพลางพูดว่า “พี่เฉินพูดไม่ผิด ในเมื่อพวกสันดานเลวยากจะเปลี่ยนได้ งั้นก็ให้มันโดนเรื่องเลวร้ายอีกก็แล้วกัน!”

“สารเลว! หุบปาก! แกหุบปากไปเลยนะ!”

หวงจงโมโหจนใกล้จะบ้าแล้ว แต่ละคำแต่ละประโยคของหยางเฉินก็พูดว่าพวกสันดานเลวยากจะเปลี่ยนได้ แม้แต่ลูกน้องของหยางเฉิน คาดไม่ถึงยังกล้าเหยียดหยามตนเอง

แต่ว่าครั้งนี้ เขาไม่ได้มาแค่คนเดียว และจะไม่ถูกหยางเฉินขู่จนตกใจ

คนของตระกูลหวังและตระกูลอ้ายล้วนตกใจค้างแล้ว

ฟังความหมายของหยางเฉิน หวงจงเคยคุกเข่าขอความเมตตาต่อเขาด้วยเหรอ?

ทันใดนั้นพวกเขานึกได้ว่าสองสามเดือนก่อน ตระกูลหวงเปลี่ยนผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำกะทันหัน เรื่องนี้ยังสร้างความฮือฮาใหญ่โตขึ้นในตอนนั้น?

ตอนนั้น พวกเขาคาดเดากันว่าการเปลี่ยนผู้สืบทอดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมตระกูลหวงถึงได้ทำตามอำเภอใจเช่นนี้?

จนกระทั่งเมื่อสักครู่นี้ หยางเฉินพูดออกมาว่าหวงจงเคยคุกเข่าขอร้องกับเขา พวกเขาถึงได้รู้สาเหตุ

ที่เมืองเยี่ยนตู ตระกูลหวงขึ้นชื่อเรื่องรักศักดิ์ศรีมาก ไม่ว่าใคร ถ้าเกิดทำให้ตระกูลได้รับความอับอาย จะกลายเป็นเป้าที่ประชาชนของทั้งตระกูลหวงโจมตีเอาได้

ต่อให้ผู้นำออกหน้าเองก็ไม่มีประโยชน์

ตระกูลที่รักศักดิ์ศรีมากขนาดนี้ จะยินยอมให้เรื่องที่ผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำคุกเข่าขอความเมตตาเกิดขึ้นได้เหรอ?

หลังออกมาจากชายแดนเหนือ เป็นครั้งแรกที่เขาเจอศัตรูแกร่งขนาดนี้

เขาตื่นเต้นมาก!

เหมือนย้อนกลับไปตอนออกรบในอดีต ปะทะมือกับทหารห้าวหาญประเทศศัตรู

“มีฉันอยู่ ใครก็ทำร้ายเขาไม่ได้!”

ไอ้มือเหล็กพูดจาด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ บนใบหน้าที่เย็นชาไม่มีอารมณ์ความรู้สึกเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เหมือนเป็นหน้าของคนตายใบหนึ่ง

“ถ้าฉันอยากจะทำร้ายเขาล่ะ?”

หม่าชาวหัวเราะเยาะ ระหว่างที่พูดก็ขยับร่างกายแล้ว

ชั่วขณะที่หม่าชาวขยับตัวนั้น ไอ้มือเหล็กที่เดิมทีขวางอยู่ด้านหน้าหวงจงก็ขยับเช่นกัน

ความเร็วของเขาไม่ได้ไวมาก แต่ว่าการเคลื่อนไหวกลับไม่ยืดยาดสักนิด ดูขึ้นมากลับคล่องแคล่วอย่างมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือมือเหล็กที่เปล่งประกายโลหะมันวาวคู่นั้น ยิ่งดูปราดเปรียวน่าตกใจ ชั่วพริบตาเดียวเหวี่ยงลงกลางอากาศ

“ปึง!”

เสียงดังสนั่นทีหนึ่ง

เสี้ยววินาทีต่อมา เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้คนตื่นตกใจขึ้น

เห็นเพียงหมัดของหม่าชาว ต่อยไปกลางฝ่ามือของไอ้มือเหล็กอย่างหนักอึ้ง

หม่าชาวอดขมวดคิ้วขึ้นมาเบาๆ ไม่ได้ ในสายตามีความเคร่งขรึมเพิ่มขึ้นมาระดับหนึ่ง

หมัดนี้ของเขามีพลังมากแค่ไหน ไม่มีใครรู้ดียิ่งกว่าเขา

ท่ามกลางสนามรบในอดีต ศัตรูที่ตายภายใต้พลังหมัดของเขานับจำนวนไม่ถ้วน

ปัจจุบันนี้ กลับโดนชายวัยกลางคนขัดขวางไว้ได้

ส่วนไอ้มือเหล็ก ชั่วพริบตาที่โดนหม่าชาวต่อยมา เท้าทั้งคู่ลื่นไถลไปกับพื้นสามสี่เมตรถึงหยุดตัวลง

หม่าชาวรู้สึกตกใจต่อความแข็งแกร่งของไอ้มือเหล็กอย่างมาก แต่ทว่าความตื่นตกใจภายในของไอ้มือเหล็กกลับรุนแรงยิ่งกว่า