The king of War นิยาย บท 481

“คุณหยาง กรุณานั่งลง!”

อ้ายหมิงซวี่ บิดาของอ้ายหลิน ลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นหยางเฉิน

เขาเคยเห็นศักยภาพอันน่าสะพรึงกลัวของหม่าชาวในตระกูลหวัง และเคยเห็นความสงบนิ่งของ หยางเฉินมาก่อน แล้วอ้ายหมิงซวี่จะยังเย็นชาเหมือนตอนที่เห็นหยางเฉินและหม่าชาวครั้งแรกได้อย่างไร?

ชายหนุ่มที่สามารถโค่นล้มตระกูลมั่งคั่งระดับเดียวกับตระกูลอ้ายได้อย่างง่ายดาย ยินดีที่จะผูกมิตรกับตระกูลอ้าย นี่เป็นโชคของตระกูลอ้ายที่ก่อตั้งมาหลายชั่วอายุคนแล้ว

อ้ายหมิงซวี่เชื้อเชิญอย่างกระตือรือร้น หยางเฉินนั่งลงตรงที่นั่งแขกด้านหน้าสุด

ในเวลานี้คนในตระกูลอ้ายมองมาที่หยางเฉินอย่างสงสัย พวกเขาเพิ่งได้รับแจ้งว่าจะมีแขกคนสำคัญเข้ามาในตระกูลคืนนี้ ทายาทสายตรงทั้งหมดของตระกูลอ้ายจะต้องอยู่ด้วย

ก่อนที่หยางเฉินจะมาถึง พวกเขาต่างก็คาดเดากันว่า ใครเป็นคนที่ทำให้ตระกูลอ้ายให้ความสำคัญมากขนาดนี้ จนกระทั่งหยางเฉินปรากฏตัวขึ้น จากท่าทีปฏิบัติอย่างกระตือรือร้นของอ้ายหมิงซวี่ พวกเขาก็ตระหนักว่า ที่แท้แขกคนสำคัญของตระกูลอ้ายคือชายหนุ่มที่ดูอายุไม่ถึงสามสิบ

“คุณหยาง!”

อ้ายชวน ผู้นำตระกูลอ้าย พอเห็นหยางเฉินนั่งลง ก็พยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นการทักทาย

“แค่อาหารธรรมดา ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหยางหรือเปล่า?”

อ้ายชวนเอ่ยปากถาม

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย “ถ้าอาหารเลิศรสทั้งหมดบนโต๊ะเป็นแค่อาหารธรรมดา บนโลกนี้ก็ไม่มีอาหารอร่อยอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้นอ้ายชวนก็หัวเราะลั่น

เมื่อครู่ที่เขาถามว่าอาหารนั้นถูกปากหยางเฉินหรือไม่ เพียงเพื่อลองหยั่งเชิงคำพูดดูว่าหยางเฉินมีความคับแค้นใจใดๆ กับตระกูลอ้ายหรือไม่

ถึงอย่างไรตระกูลหวงได้วางกับดักใช้งานแต่งงานของอ้ายหลินล่อให้หยางเฉินปรากฏตัวออกมา

พูดอีกอย่างก็คือ ตระกูลอ้ายถือเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของตระกูลหวง

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหยางเฉินไม่ต้องการไล่เอาความ ตรงกันข้ามกลับมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า ไม่มีสัญญาณของความไม่พอใจในสายตาของเขา

พลางเชื้อเชิญให้ชนแก้วดื่มแสดงความยินดี หยางเฉินและคนของตระกูลอ้ายก็ถือว่ารู้จักกันแล้ว

ในที่นี้มีหญิงสาวตระกูลอ้ายหลายคนที่มีหน้าตาน่ารักมาก คอยเล่นหูเล่นตาให้หยางเฉินตลอดเวลา

เห็นได้ชัดว่าเป็นคำแนะนำของอ้ายชวน

ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ของหยางเฉิน อวัยวะบนใบหน้าโดดเด่นชัดเจน ออร่าเปล่งปลั่ง จึงดึงดูดหญิงสาวโดยธรรมชาติ

แต่ทว่า การเล่นหูเล่นตาของบรรดาสาวสวยตระกูลอ้ายเหล่านั้น หยางเฉินไม่เห็นอยู่ในสายตา มองยังไม่มอง

สิ่งนี้ทำให้ผู้หญิงตระกูลอ้ายผิดหวังมาก

ชายหนุ่มที่สามารถทำให้ผู้นำตระกูลอ้ายปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ถึงตัวตนและภูมิหลังของเขา ถ้าได้รับการประกาศให้เป็นคนใหญ่โตเช่นนี้ ก็จะสามารถประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ได้

“คุณหยาง ผมต้องขอโทษท่านสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วยครับ!”

หลังจากกินดื่มได้ที่แล้ว อ้ายชวนก็ยกแก้วขึ้นพลางลุกขึ้นยืน มองหยางเฉินพร้อมกับกล่าวด้วยความเคารพ

อ้ายหมิงซวี่ก็รีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับบิดา ยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า “พ่อพูดถูก ตระกูลอ้ายต้องขอโทษคุณหยางสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยครับ!”

หยางเฉินยังคงนั่งอยู่ในที่ของตัวเอง ไม่ได้ลุกขึ้น เพียงแค่แสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย มองไปที่สองพ่อลูกที่มีสีหน้าเคารพยำเกรง ก่อนจะเอ่ยปากพูดว่า “พวกคุณคิดว่า แค่ขอโทษคำเดียว เรื่องในวันนี้ก็ให้แล้วกันไปได้เหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของอ้ายชวนและอ้ายหมิงซวี่ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก คนของตระกูลอ้ายก็เผยสีหน้าหวาดกลัวออกมา

แม้ว่าคนในตระกูลอ้ายจะไม่รู้รายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พอจะรู้คร่าวๆ รู้เพียงว่าเหตุผลที่หยางเฉินมาที่ตระกูลอ้ายก็เพราะเรื่องการแต่งงานระหว่างหม่าชาวและอ้ายหลิน

ในเมื่อทั้งสองคนพูดถึงเรื่องการแต่งงานแล้ว หยางเฉินจะยังไม่ยอมปล่อยตระกูลอ้ายไปอีกเหรอ?

“ไม่ทราบว่าคุณหยางต้องการอะไรครับ?”

อ้ายชวนยังคงยกแก้วขึ้น ยืนอยู่ที่เดิม มองหยางเฉินแล้วถามด้วยสีหน้าจริงจัง

เขายังไม่กล้าฉีกหน้าหยางเฉิน

วันนี้แม้ว่าหยางเฉินจะตบหน้าเขา เขาก็ทำได้เพียงเลือกที่จะอดทน

ชายหนุ่มที่กล้าเมินเฉยแม้แต่ตระกูลหวง แล้วตระกูลอ้ายจะเป็นอะไรในสายตาของเขา?

อ้ายชวนในฐานะผู้นำตระกูลอ้าย เขาย่อมมองได้ไกลกว่าคนอื่นๆ

เขารู้ว่าหลังจากหยางเฉินออกจากสถานที่จัดงานแต่งงาน ก็ตรงไปหาตระกูลหวง จากนั้นข่าวการถูกสังหารของหวงเทียนเฉินก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเยี่ยนตู