The king of War นิยาย บท 492

นาทีนั้น ห้องประชุมขนาดใหญ่นี้เงียบสงัด เงียบจนน่ากลัว ขนาดที่แค่เข็มหล่นยังได้ยิน

ผู้บริหารระดับสูงที่มีตำแหน่งเหนือผู้จัดการหลายสิบคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง พวกเขาจ้องลั่วปิงตาปริบๆ รอคำตอบจากลั่วปิง

ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ลั่วปิงจะโลเลได้ยังไงกัน?

สายตาของเขาเด็ดเดี่ยวถึงที่สุด และสบเข้ากับสองตาของหยูเหวินหวูพลางเอ่ย "ตามกฎข้อบังคับของกรุ๊ป คนที่ไม่ยอมเข้าร่วมประชุมสำคัญของกรุ๊ปโดยไร้สาเหตุ ผู้จัดการใหญ่ของกรุ๊ปมีสิทธิ์ในการเลิกจ้างครับ!"

"หึหึหึหึ~"

อยู่ๆหยูเหวินหวูก็หัวเราะออกมา

แม้ว่าเขาจะหัวเราะอยู่ แต่ผู้คนนับสิบที่อยู่ ณ ที่นี้กลับรู้สึกถึงความมุ่งร้าย

เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธ และโกรธมากด้วย

ในฐานะทายาทผู้รับสืบทอดตระกูลอวี๋เหวินในอนาคต เขาเป็นคนสูงส่งขนาดไหนเชียว?

บัดนี้ ผู้จัดการใหญ่ของกรุ๊ปที่ยังเกาะใบบุญของตระกูลอวี๋เหวินอยู่กลับกล้าที่จะต่อกรกับเขาต่อหน้าทุกคน นี่เป็นการตบหน้าเขาในที่สาธารณะชัดๆ

ลั่วปิงเสียวสันหลังวาบ เหงื่อเย็นชุ่มตัว สีหน้าซีดเผือด

เขาเริ่มรู้สึกว่าแขนขาของตัวเองไร้เรี่ยวแรง อ่อนไปทั้งตัว ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉินนั่งอยู่ข้างกายเขา เกรงว่าเขาคงกลัวจนล้มลงกับพื้นภายใต้แรงมหาศาลของหยูเหวินหวู

เขารู้ว่าจากนี้ไปเขาและหยางเฉินผูกมัดกันอย่างสมบูรณ์แล้ว หากหยางเฉินเป็นฝ่ายเสียเปรียบ สิ่งที่เขาต้องเผชิญหน้าคือเหวลึกที่ไม่อาจกลับขึ้นมาได้อีก

นี่เป็นการเดิมพันครั้งใหญ่ เป็นการเดิมพันที่เขาไม่สามารถคาดเดาผลแพ้ชนะได้

หากเป็นตระกูลเศรษฐีอื่นในเมืองเยี่ยนตู ลั่วปิงอาจเชื่อว่าหยางเฉินสามารถปะทะด้วยได้อย่างง่ายดาย แต่ชายคนตรงหน้าคนนี้คือหนึ่งในทายาทแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู อนาคตเจ้าบ้านตระกูลเศรษฐีแนวหน้า

"คนที่กล้าพูดแบบนี้กับฉันหยูเหวินหวูมีนายนี่แหละคนแรก!"

รอยยิ้มของหยูเหวินหวูหายไป แต่ก็ไม่ได้แสดงความโกรธออกมา เพียงแต่พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เป็นอย่างดี คนที่ไม่รู้จักอาจจะคิดว่าเขาและลั่วปิงเป็นเพื่อนกันซะอีก

"ทุกสิ่งที่ผมทำก็เพื่อความก้าวหน้าของกรุ๊ป!" ลั่วปิงพยายามทำเป็นใจเย็นอยู่

"ไม่ว่ายังไงผู้บริหารระดับสูงเหล่านี้ก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปอย่างหนัก จะเลิกจ้างพวกเขาเพียงเพราะพวกเขาพลาดการประชุมครั้งเดียวออกจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่นะว่ามั้ย?"

หยูเหวินหวูยิ้มแย้มและจ้องมองลั่วปิง สายตาเปล่งประกายคมกริบ ฉายจิตสังหารจางๆ

ลั่วปิงกล่าวเสียงเข้ม "หาไร้กฎก็มิอาจเป็นระบบ! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะครับ หากผมยังอดทนต่อการละเมิดกฎของพวกเขา เช่นนั้นหลังจากนี้ทุกการประชุมที่ผมจัดก็จะไม่มีใครอยากเข้าร่วมใช่มั้ยครับ?"

"ถ้าถึงขั้นนั้นจริงๆ ผู้จัดการใหญ่ของกรุ๊ปอย่างผมจะมีความหมายอะไรอีก"

"ไม่ว่ายังไง ผมต่างหากที่เป็นผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อการก้าวหน้าของกรุ๊ป ขอให้คุณชายปิงโปรดเข้าใจด้วย!"

ลั่วปิงไม่ได้ล่าถอยเพราะคำพูดของหยูเหวินหวู ในเมื่อเลือกหยางเฉินแล้ว ก็มีแต่ต้องเลือกที่จะยืนอยู่ตรงข้ามกับหยูเหวินหวูเท่านั้น

"ลั่วปิง นายจะโอหังเกินไปแล้ว คิดจริงๆหรอว่านายเป็นคนของท่านประธานแล้วจะสามารถทำอะไรก็ได้ที่นายต้องการ?"

"นั่นน่ะสิ! เราทุกคนต่างเป็นผู้อาวุโสของกรุ๊ป หากไม่มีพวกเรา ก็ไม่มีความรุ่งเรืองของกรุ๊ปในวันนี้ ต่อให้นายเป็นผู้จัดการใหญ่ ก็ไม่มีสิทธิ์เลิกจ้างพวกเรา"

"เว้นแต่ว่าท่านประธานออกโรงเอง มิฉะนั้นฉันจะดูซิว่าใครกล้าเลิกจ้างเรา"

ผู้บริหารระดับสูงด้านหลังหยูเหวินหวูพากันชี้จมูกลั่วปิงและตะคอก สายตาที่มองลั่วปิงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หยูเหวินหวูไม่ได้พูดอะไร เขาเอาแต่มองลั่วปิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอด

เป็นครั้งแรกที่ลั่วปิงรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลขนาดนี้ เขาถึงกับเกิดความคิดว่าอยากจะหลบหนีออกไป แต่พอคิดได้ว่าถึงขั้นนี้แล้ว หากหนีไปจริงๆทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองพยายามมาเป็นอันต้องสูญเปล่า