The king of War นิยาย บท 493

นาทีที่เจ้าหน้าที่ปรากฏตัว ทุกคนก็อึ้งกันหมด

โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาพูดว่าผู้บริหารระดับสูงบางคนของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปต้องเข้ารับการสอบสวนนั้น เหล่าคนที่อยู่ด้านหลังหยูเหวินหวูตัวสั่นกันอย่างอดไม่ได้

หยูเหวินหวูก็ขมวดคิ้วเป็นปม ใบหน้าไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใดๆนั้นก็ปรากฏความกลัดกลุ้มในที่สุด

โดยเฉพาะลั่วปิง ที่ตอนนี้ทึ่งไปเล็กน้อย

เขาแค่ตบตาเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะมีเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องมาสอบสวนเรื่องนี้จริงๆ

หรือว่า หยางเฉินเป็นคนทำ?

คิดมาถึงตรงนี้ ลั่วปิงหันไปมองหยางเฉินตามสัญชาตญาณ ก็เห็นหยางเฉินนั่งไถโทรศัพท์อยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าราบเรียบ

แสงเยือกเย็นเปล่งประกายอยู่ในสายตาของหยูเหวินหวู เขากวาดสายตาผ่านหยางเฉินโดยไม่ให้ใครรู้ตัว

เจ้าหน้าที่ที่เป็นหัวหน้าอ่านไปสิบกว่าชื่อถึงเป็นอันสิ้นสุด ที่ทุกคนตะลึงคือคนที่มีชื่อล้วนเป็นผู้บริหารระดับสูงที่ไม่มาเข้าร่วมการประชุม

และก็คือเหล่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหยูเหวินหวูในตอนนี้

“บัญชีธนาคารของพวกคุณถูกอายัติหมดแล้วคับ และทรัพย์สินในนามของพวกคุณไม่ว่าจะเป็นบ้านหรือรถล้วนถูกศาลสั่งให้ยึดมาหมดแล้ว”

"ตอนนี้พวกคุณต้องมากับพวกเรา เข้ารับการสืบสวน!"

เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกล่าวอย่างเย็นชา ไม่มีอารมณ์ใดๆแสดงอยู่บนใบหน้า

ผู้บริหารระดับสูงเหล่านั้นที่มีชื่อหน้าซีดกันหมด อ่อนแรงไปทั้งตัว

จากนั้น ก็มีเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องในเครื่องแบบอีกกลุ่มใหญ่พุ่งเข้ามาในห้องประชุม และนำตัวเหล่าผู้บริหารระดับสูงไปทั้งหมด

"ขออนุญาตนะครับ!"

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ หัวหน้าของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องก็พยักหน้าเล็กน้อยใส่ทิศทางที่ลั่วปิงอยู่พร้อมกล่าว สายตาแฝงไว้ด้วยความเคารพนับถือ

พูดจบเขาก็พาคนของเขาออกไปทันที

ลั่วปิงมีสีหน้ามึนงง เมื่อกี้หัวหน้าของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องทักทายตัวเองหรอ?

แต่ ต่อให้ทักทายตัวเองแล้วทำไมสายตาของเขาถึงแฝงความเคารพนับถือไว้ด้วยล่ะ?

ทันใดนั้น ลั่วปิงก็คิดอะไรขึ้นได้ เขามีสีหน้าทึ่งขึ้นมาทันที

เขาไม่รู้จักหัวหน้าเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องคนเมื่อกี้เลยสักนิด และด้วยฐานะของตัวเอง หัวหน้าของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องก็ไม่จำเป็นต้องทักทายเขาด้วย

มีเพียงความเป็นไปได้เดียว หัวหน้าของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องทักทายหยางเฉินที่อยู่ข้างๆเขา ความนอบน้อมที่แสดงออกมาก็เป็นเพราะหยางเฉิน

คิดมาถึงตรงนี้ ลั่วปิงก็ยิ่งทึ่งเข้าไปใหญ่

ชั่วขณะหนึ่ง ห้องประชุมขนาดใหญ่นี้กลับสู่ความสงบอีกครั้ง

ด้านหลังของหยูเหวินหวูไม่เหลือใคร สีหน้าของเขาย่ำแย่อย่างมาก

เดิมทีเขาวางแผนว่าจะพาคนมาข่มหยางเฉิน แต่คิดไม่ถึงว่านอกจากจะไม่ด้ข่มแล้ว ยังเสียคนของตัวเองไปทั้งหมด

ผู้บริหารระดับสูงพวกนั้นนิสัยเป็นยังไงเขารู้ดียิ่งกว่าใคร ถูกเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องนำตัวไปครั้งนี้เกรงว่าจะโดนความผิดแล้วจริงๆ ไม่มีหวังที่จะได้ออกมาอีกแล้ว

หรือก็คือ กรุ๊ปเยี่ยนเฉินหลังจากนี้จะหลุดออกจากการควบคุมของเขาโดยสิ้นเชิงใช่มั้ย?

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็หงุดหงิดสุดๆ แต่ในฐานะทายาทผู้สืบทอดของตระกูลอวี๋เหวิน เวลาแบบนี้จะต้องใจเย็น

เมื่อคนเราอยู่ในอารมณ์โกรธ ก็มักจะทำผิดพลาด

หยูเหวินหวูพูดประโยคนี้ในใจซ้ำๆ

"ประธานลั่ว ไว้เจอกัน!"

หยูเหวินหวูจ้องลั่วปิงและพูดด้วยรอยยิ้ม

พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป

หยูเหวินหวูพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน สายตาฉายแววอาฆาต

"คุณชายปิง ให้ผมลงมือมั้ยครับ?"

ขณะนั้น บอดี้การ์ดร่างกำยำคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับกล่าวขึ้นเสียงเข้ม

หยูเหวินหวูเหลือบมองเขา สีหน้าค่อยๆกลับสู่ปกติ เขาจ้องบอดี้การ์ดพลางเอ่ย “เหยถ่า นายน่าจะรู้นะว่าการลงมือต้องแลกมาด้วยอะไร”

เมื่อได้ฟัง เหยถ่าก็พูดด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก “คุณชายปิงวางใจได้ครับ ผมรู้ดีว่าการลงมือต้องแลกด้วยอะไร ไม่ว่ายังไงในกายเขาก็มีสายเลือดของตระกูลอวี๋เหวินไหลเวียนอยู่ หากจะลงมือต้องกำจัดได้ในคราเดียว ไม่อย่างนั้นหากเรื่องนี้ถูกเปิดโปง จะทำให้คุณชายปิงต้องซวยไปด้วย”

“ในเมื่อนายรู้ ยังยืนกรานจะลงมืออยู่หรือไม่?” หยูเหวินหวูเอ่ยปากถาม

เซลล์ทั้งร่างของเหยถ่าพร้อมรบ เขาพูดด้วยสายตาแน่วแน่ “ยืนกรานแน่นอนครับ!”

“ดี ในเมื่อเป็นเช่นนั้น นายก็เป็นคนลงมือแล้วกัน” สีหน้าของหยูเหวินหวูเริ่มโหดเหี้ยมขึ้น

“ผมสาบานว่าจะรับใช้คุณชายปิงด้วยชีวิต!”

เสียงดังก้องประหนึ่งฟ้าผ่าของเหยถ่าพลันดังขึ้น

ในฐานะทายาทตระกูลอวี๋เหวิน บอดี้การ์ดเคียงกายของเขาจะมีกำลังน่ากลัวขนาดไหนกัน

ไม่ใช่ว่าหยูเหวินหวูไม่อยากลงมือกับหยางเฉิน แต่หากเรื่องนี้ถูกเปิดโปงขึ้นมาจะเกิดผลลัพธ์อันร้ายแรง

อีกด้าน หยางเฉินออกจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว

บัดนี้อุปสรรคในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปถูกกำจัดออกไปอย่างหมดจดแล้ว แม้ว่าตอนนี้การก้าวหน้าจะชะงักงันลง แต่ชื่อเสียงของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปโด่งดังอยู่แล้ว และมีอัจฉริยะทางธุรกิจอย่างลั่วปิงอยู่ เชื่อว่าใช้เวลาไม่นานเยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็กลับสู่จุดสูงสุดได้

หกโมงเย็น หยางเฉินได้รับโทรศัพท์จากหานเฟยเฟย นัดเขาออกมากินข้าวด้วยกัน

“พี่หยางคะ หนูมีข่าวดีจะบอก หนูสมัครงานสำเร็จแล้วค่ะ หลังจากนี้ก็ได้เป็นพนักงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว!”

พอเห็นหยางเฉิน หานเฟยเฟยก็พูดอย่างตื่นเต้น