The king of War นิยาย บท 494

หยางเฉินกล่าวยิ้มๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีด้วยนะ”

แน่นอนว่าเขาจะไม่บอกหานเฟยเฟยว่างานที่หานเฟยเฟยได้ ไม่ใช่แค่พนักงานต๊อกต๋อย แต่เป็นเลขาของผู้จัดการใหญ่แห่งเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

มีไม่กี่คนที่หยางเฉินเชื่อใจ ตระกูลหานแห่งเจียงผิงถือเป็นตระกูลที่เชื่อใจได้ ตัวหยางเฉินเองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับหานเซี่ยวเทียนอยู่แล้ว

หานเฟยเฟยในฐานะหลานสาวที่หานเซี่ยวเทียนรักมากที่สุด ย่อมได้รับความไว้วางใจ

หากสามารถอบรมสั่งสอนหานเฟยเฟยให้เก่งกาจขึ้นมา จะเป็นกำลังเสริมที่ดีของตัวเอง

หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวกันเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดสนิท

หยางเฉินไปส่งหานเฟยเฟยจนถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัยเมืองเยี่ยนตู พร้อมกล่าวยิ้มๆ "เธอเข้าไปเถอะ ฉันก็ต้องไปแล้ว"

ในตอนนั้นเอง จิตสังหารอันน่ากลัวก็สำแดงออกมา

หยางเฉินแค่รู้สึกว่ามีความหนาวเหน็บปรากฏขึ้นด้านหลัง เขาก็เอื้อมมือออกไปโอบหานเฟยเฟยมาอยู่ในอ้อมแขนอย่างไม่ลังเล

หานเฟยเฟยรู้สึกเพียงว่าภาพตรงหน้าเบลอไปหมด ก่อนที่ตัวเองจะถูกโอบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งกรง แล้วจากนั้น ขาสองข้างของตัวเองก็ลอยขึ้นจากพื้นดิน ออกไปจากที่เดิมในเวลาพริบตา

"ตู้ม!"

วินาทีที่ทั้งสองออกมา จุดที่หานเฟยเฟยอยู่เมื่อกี้ก็ปรากฏร่างกำยำดุจหินผาร่างหนึ่ง

ส่วนพื้นหินใต้เท้าของแหลกเป็นสิบๆชิ้นประหนึ่งแก้วอันเปราะบาง

ในเวลานั้น ตาแดงก่ำเขาเป็นเหมือนสัตว์ป่า จ้องมองหยางเฉินอย่างเอาเป็นเอาตาย

"แกเป็นใคร?" หยางเฉินขมวดคิ้วถาม

"ฉันคือคนที่จะมาเอาชีวิตแก!"

อีกฝ่ายเลียริมฝีปากแดงฉานของตัวเอง วินาทีต่อมา ก็ขยับเท้าอย่างฉับพลัน พื้นดินระเบิดทันที ฝุ่นผงปลิวว่อน

ส่วนร่างของเขาได้หายไปจากที่เดิมแล้ว และพุ่งตรงมาหาหยางเฉิน

หานเฟยเฟยอีกด้านกลัวจนหน้าถอดสี ปากเธออ้าออกเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สายตาหยางเฉินก็ปรากฏความหนักใจนิดหน่อย พลังที่ชายร่างกำยำคนนี้แผ่ซ่านออกมาช่าวน่าตื่นตกใจจริงๆ

ต่อให้เป็นตงเชยที่เคยประมือกับเขา ก็คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายร่างกำยำคนนี้

ตงเชยเคยเป็นยอดฝีมืออันดับสามของตระกูลหวง กำลังของชายร่างกำยำตรงหน้านี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าตงเชยเลย นั่นก็หมายความว่าชายร่างกำยำผู้นี้มีแนวโน้มว่าจะเป็นคนของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู หรืออาจจะเป็นยอดฝีมือของสมาคมบูโด

และตระกูลที่มีหนี้แค้นกับตัวเองจริงๆ นอกจากตระกูลหวงและตระกูลเย่แล้ว ก็มีแต่ตระกูลอวี๋เหวิน แล้วก็มีสมาคมบูโด

ตระกูลหวงเพิ่งจะศิโรราบต่อเขา ระหว่างเขาและตระกูลเย่ก็ถือว่ามีข้อตกลงร่วมมือลับๆกันแล้ว

ส่วนสมาคมบูโด พวกเขาเป็นพวกโจ่งแจ้งอึกทึก สวมใส่เสื้อผ้าเหมือนๆกัน ซึ่งก็คือเครื่องแบบของสมาคม บูโด

ในขณะที่ชายร่างกำยำตรงหน้าไม่ได้แต่งกายด้วยเครื่องแบบของสมาคมบูโด

หากว่าตามนี้แล้ว เขาต้องเป็นยอดฝีมือของตระกูลอวี๋เหวินเท่านั้น และเป็นคนที่อยู่อันดับต้นๆภายในตระกูลด้วย

"ไสหัวไปซะ!"

เสี้ยววินาทีนั้น ชายร่างกำยำก็ได้พุ่งมาอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน

หยางเฉินคำรามอย่างโกรธจัด ปล่อยหมัดออกไปอย่างราบเรียบ

"ปึ้ง!"

ร่างของชายร่างกำยำที่พุ่งไปหาหยางเฉินชะงักงัน ทันใดนั้นพลังอันแข็งแกร่งก็ปะทะเข้ากับหน้าอกของเขา และร่างกายของเขาก็ปลิวออกไปประหนึ่งปืนใหญ่ที่ถูกยิง

หานเฟยเฟยอีกด้านอึ้งไป เธอรู้ว่าหยางเฉินเป็นคนแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่เคยเห็นด้านที่น่ากลัวขนาดนี้ของหยางเฉิน

หมัดเดียว ก็สามารถต่อยยอดฝีมือของเยี่ยนตูจนกระเด็นออกไปไกลถึงเจ็ดแปดเมตร

วินาทีที่ชายร่างกำยำโดนหมัดของหยางเฉิน หัวใจของเขาก็ตะลึงถึงขีดสุด

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในยอดฝีมือที่เก่งกาจที่สุดของตระกูลอวี๋เหวิน เขาอยู่ในระดับที่สามารถเดินกร่างไปทั่วเมืองเยี่ยนตูได้

จิตสังหารปรากฏอยู่ในแววตาของหยางเฉิน เขาหรี่ตาพลางเอ่ย “ฉันไว้ชีวิตแก แต่แกคิดจะทิ้งโอกาสนั้นใช่มั้ย?”

สิ่งที่หยางเฉินทนไม่ได้ที่สุดมีเพียงสองเรื่อง

เรื่องแรกคือมีคนคิดฆ่าตัวเอง อีกเรื่องก็คือมีคนใช้คนรอบข้างตัวเองมาขู่ตัวเอง

แต่เหยถ่าดันกระทำทั้งสองเรื่อง

แค่คิดก็รู้แล้วว่าจิตสังหารที่หยางเฉินมีต่อเหยถ่าในตอนนี้นั้นรุนแรงแค่ไหน

“เลิกพูดมากได้แล้ว!”

เหยถ่าตะคอกเสียงเย็น “แกน่าจะรู้นะว่าถ้าฉันจะเอาชีวิตของผู้หญิงคนนี้ง่ายแค่หยิบมือ”

“ในเมื่อแกรู้ว่าฉันเป็นคนของคุณชายปิง ก็น่าจะรู้ว่าเป้าหมายของฉันมีแค่แก”

“ตอนนี้ แกไปกับฉันซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ซะ!”

หยางเฉินรู้สึกได้ว่าถ้าตัวเองไม่ตกลง เหยถ่าจะฆ่าหานเฟยเฟยจริงๆ

ก่อนที่คนๆนี้มาหาตัวเอง ก็ไม่คิดจะกลับไปโดยที่ยังมีชีวิตอยู่แล้ว

หยูเหวินหวูเอ๊ยหยูเหวินหวู มีหน่วยกล้าตายเช่นนี้อยู่ในมือด้วยหรือนี่

“พี่หยางคะ พี่ไม่ต้องห่วงหนู ถ้าพี่ไปกับเขา เขาไม่ยอมปล่อยพี่ไว้แน่ๆค่ะ ถึงตอนนั้นหนูก็ต้องตายอยู่ดี”

อยู่ๆหานเฟยเฟยก็ตะโกน แม้จะกลัวจนตัวสั่นเทา แต่ก็บอกให้หยางเฉินไม่ต้องห่วงเธอ

“หุบปาก!”

เหยถ่าตะคอกเสียงกร้าว ห้านิ้วของมือขวาพลันบีบคอของหานเฟยเฟย

เสียงของหานเฟยเฟยหายไปทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทว่าสายตาของเธอไม่มีแววหวาดกลัวเลยสักนิด

เธอส่งสายตาให้หยางเฉินตลอด ราวกับจะบอกว่า ไม่ต้องห่วงหนู