The king of War นิยาย บท 570

คนอื่นๆ อาจไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหม่าชาว แต่เธอรู้ดี

เพราะในชายแดนเหนือนั้น หม่าชาวเป็นถึงผู้มียศถาบรรดาศักดิ์และมีอำนาจสูง ซึ่งทั้งหมดนั้นก็แลกมาด้วยชีวิตของเขา ผู้มีบุญบารมีสูงส่งอย่างเขาและได้รับเกียรติจากผู้อื่นเสมอมา แล้วจะเคยถูกใครตบหน้ามาก่อนไหม?

แต่ในเวลานี้ พ่อของเธอกลับตบหน้าเขา

แต่หม่าชาวสีหน้านิ่งสงบและมองไปที่อ้ายหมิงซวี่แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “คุณลุงครับ ถ้าคุณลุงจะตบจะตี ก็ควรเป็นผมครับ!”

“คุณลุงพูดถูกครับ ผมเป็นคนลงมือฆ่าเอง ผมควรรับผิดชอบทุกอย่าง มันไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลอ้ายครับ!”

เมื่อคำนี้ถูกพูดออกจากปาก อ้ายหลินก็สั่นสะท้านไปทั้งใจ เธอรู้สึกได้ว่าคำพูดของหม่าชาวนั้นทำให้เธอเจ็บปวดใจมาก

ที่ผ่านมาหม่าชาวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ครอบครัวของอ้ายหลินยอมรับในตัวเขา

และในวันที่อยู่บ้านตระกูลหวัง หม่าชาวก็ได้แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลและอำนาจของเขาแล้ว ซึ่งตระกูลอ้ายก็ไม่กล้าแสดงถึงความไม่พอใจใดๆ และยังเกรงอกเกรงใจหม่าชาวมาก

แต่ในวันนี้ เพราะหม่าชาวฆ่าคนของตระกูลเถียนเพื่ออ้ายหลิน ตระกูลอ้ายกลับโยนความผิดให้เขาอย่างไม่แยแส ไม่เพียงเท่านี้ พวกเขายังพร้อมที่จะตัดความเป็นญาติธรรม และพร้อมส่งตัวให้กับบ้านตระกูลเถียน

หม่าชาวนั้นเป็นเด็กกำพร้าอยู่แล้ว นับตั้งแต่เขาคบหากับอ้ายหลิน เขาก็ถือว่าตัวเองเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้านตระกูลอ้ายไปแล้ว

จนกระทั่งวันนี้ เขาถึงจะเข้าใจว่าตระกูลอ้ายไม่เคยมองเขาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเลย

ดวงตาของอ้ายหลินแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดใจ

“ทำไมคุณถึงซื่อแบบนี้?”

อ้ายหลินเดินเข้ามาและใช้มือของเธอสัมผัสใบหน้าของหม่าชาวเบาๆ แล้วถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “เจ็บไหม?”

หม่าชาวยิ้มตอบอย่างขมขื่น “ผมหนังเหนียวขนาดนี้ แค่นี้ผมจะเจ็บได้ไง?”

แต่อ้ายหลินเจ็บมาก เธอเจ็บปวดที่ใจมาก

“ดี ในเมื่อแกรู้ตัวแล้ว ทำไมไม่รีบไสหัวออกไปยอมรับความผิดที่บ้านตระกูลเถียนล่ะ?” อ้ายหมิงซวี่แสร้งพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ในใจกลับมีความสุขมาก

ขอเพียงหม่าชาวยอมรับผิด ต่อให้ตระกูลเถียนจะทำอะไรกับตระกูลอ้ายพวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่เหมาะสมแล้ว เพราะท้ายที่สุด คนผิดก็คือหม่าชาว

“อ้ายหลิน คุณรอผมที่บ้านนะ ผมไปจัดการปัญหานี้ก่อน!” หม่าชาวพูดอย่างจริงจัง

อ้ายหลินทนไม่ได้อีก และน้ำตาก็ไหลออกมาจากเบ้าตาของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่หม่าชาวเห็นอ้ายหลินร้องไห้ เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูกและรีบเอื้อมมือออกไปช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วรีบพูดว่า “อย่าร้องไห้สิ! มีพี่เฉินอยู่ ผมไม่เป็นไรหรอก”

อ้ายหลินทิ้งตัวไปที่อ้อมแขนของหม่าชาวแล้วโอบเอวเขาแน่นๆ ด้วยมือสองข้างและพูดทั้งน้ำตา “คุณเป็นคนฆ่าก็จริง แต่คุณทำเพื่อฉันนะ ถ้าให้ฉันทิ้งคุณไปแบบนี้แล้วฉันจะคู่ควรกับความรักของคุณได้ยังไง?”

“ถ้าคุณจะไปบ้านตระกูลเถียน ได้สิ ฉันจะขอไปด้วย!”

อ้ายหลินพูดอย่างจริงจัง

หัวใจของหม่าชาวเต้นแรงมาก แม้ว่าพวกเขาจะสร้างความสัมพันธ์ของความรักและเตรียมจะแต่งงานกันแล้วด้วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองแสดงความรักต่อกันแบบนี้ และยังเป็นอ้ายหลินที่เข้ามาสวมกอดเขาก่อนด้วย

ในขณะนั้น เขารู้สึกว่าการถูกตบหน้าเมื่อครู่นี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

“อ้ายหลิน!”

อ้ายหมิงซวี่ที่เห็นภาพนี้ก็โกรธจนสั่นไปทั้งตัวและตะโกนพูดว่า “ถ้าแกกล้าเดินออกไปจากบ้านตระกูลอ้ายแม้แต่ก้าวเดียว จากวันนี้เป็นต้นไป แกจะไม่มีส่วนในครอบครัวตระกูลอ้ายอีก!”

อ้ายหลินออกจากอ้อมแขนของหม่าชาวแล้วแสยะยิ้มและพูดว่า “ในสายตาพ่อ ความสุขของลูกสาวคนนี้มันไม่สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?”