The king of War นิยาย บท 577

ในสถานการณ์นี้ ถ้าเขาได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลใหญ่ในระดับเดียวกัน มันจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขาแน่นอน

ซุนซวี่หัวเราะ แล้วเดินขึ้นไปหาเถียนหวา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"ผู้หญิงเลวคนนี้เป็นผู้หญิงที่โหดร้ายมาก เพื่อตำแหน่งผู้นำ ขนาดพ่อตัวเองก็ฆ่าได้ สิ่งที่เธอพูด จะเชื่อได้อย่างไร?"

"เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลอ้ายเลย และไม่ใช่แม่เลี้ยงของผู้หญิงคนนั้นเลย ที่เธอมาในวันนี้ ก็เพื่อแย่งชิงตระกูลอ้าย หากประธานเถียนต้องการ ฉันสามารถช่วยประธานเถียนสกัดตระกูลอ้ายได้แบบไม่ต้องการสิ่งตอบแทน"

คำพูดของซุนซวี่ทำให้เย่ม่านโกรธเคืองอย่างสมบูรณ์

"ซุนซวี่ ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่ได้ฆ่าพ่อของฉัน เขาตายเพราะป่วย!"

เย่ม่านกัดฟันพูด

"ทำไม? กล้าทำไม่กล้ารับเหรอ? ข่าวนี้มันแพร่ออกจากตระกูลเย่ของคุณ มันจะเป็นเท็จได้ไง?"ซุนซวี่พูดด้วยรอยยิ้ม

ยิ่งเย่ม่านโกรธจัด เขาก็มีความสุข

เย่ม่านตัวสั่นด้วยความโกรธ หากดวงตาสามารถฆ่าผู้คนได้ ซุนซวี่คงพรุนไปนานแล้ว

"ในเมื่อเขาชอบหาความตายมาก ก็ฆ่ามันซะเสีย จะพูดไร้สาระมากกันทำไมเล่า?"

ทันใดนั้น หยางเฉินซึ่งไม่ได้เข้าไปแทรกมาตลอด ในที่สุดก็พูดขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงของหยางเฉิน ซุนซวี่ก็ตกใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทันที

เขามาที่ตระกูลอ้าย ก็เพื่อจะจัดการกับตระกูลเย่ แต่ไม่นึกเลยว่า หยางเฉินก็จะอยู่ที่นี่ด้วย

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเห็นหม่าชาว

ตอนนั้นที่บ้านตระกูลเย่ หม่าชาวฆ่าผู้แข็งแกร่งระดับสูง 20 คนของตระกูลหลินคนเดียว และบังคับให้ตนต้องก้มหัวให้หยางเฉินเพื่อขอความเมตตา

จู่ๆ สองคนนี้ก็มาถึงวันนี้โดยไม่คาดคิด

ในขณะนี้ ซุนซวี่อยากจะหันหลังและวิ่งหนี

เขาขี้ขลาดราวกับหนู โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้เห็นความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงกลัวของหม่าชาว สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ราวกับฝันร้ายที่ลบไม่ออก ปรากฏขึ้นในความทรงจำของเขาเป็นครั้งคราว

"คุณคือใคร?"

ในขณะนี้ เถียนหวาก็มองไปที่หยางเฉิน และถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ตั้งแต่ที่เขาพาคนปรากฏตัวขึ้นในบ้านตระกูลอ้าย ก็เห็นหยางเฉินแล้ว ไม่ว่ายังไงคนของตระกูลอ้ายตั้งใจเว้นช่องว่างกับพวกอ้ายหลิน และมีเพียงหยางเฉินเท่านั้นที่ยืนอยู่กับอ้ายหลินและหม่าชาว

เขาอยากไม่สังเกตเห็นหยางเฉินก็ไม่ได้ สิ่งที่หยางเฉินพูดเมื่อกี้ สำหรับเขาแล้ว ยิ่งหยิ่งทะนงอย่างไร้ขอบเขตยิ่งกว่าเดิม ถึงกับขู่ว่าจะฆ่าซุนซวี่

ประเด็นก็คือ ซุนซวี่ดูกลัวมากในตอนที่เขาเห็นหยางเฉิน

หยางเฉินมองเถียนหวาหน้านิ่ง และพูดอย่างใจเย็นว่า:"ฉันเป็นใคร คุณไม่จำเป็นต้องรู้ คุณเพียงแค่ต้องรู้ว่า ขัดใจฉัน มันไม่ใช่เรื่องดี"

เถียนหวาขมวดคิ้ว ความรู้สึกแรกของเขา ไม่ใช่ว่าหยางเฉินหยิ่งผยอง แต่เขารู้สึกกดดันอย่างมากจากหยางเฉิน

ในฐานะทายาทของตระกูลเถียน ออร่าของเขานั้นทรงพลังมาก แต่ในสายตาของชายหนุ่มคนนี้ เขาไม่เห็นความกลัวแม้แต่น้อย และดวงตาของเขาดูเหมือนเป็นขุมนรกที่เงียบงัน

คนของตระกูลอ้ายต่างก็ตกตะลึง พวกเขารู้ว่าหม่าชาวแข็งแกร่งมาก และติดตามหยางเฉินตลอดเวลา ทัศนคติของพวกเขาน่านับถือมาก แต่สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือขนาดทายาทของตระกูลเถียน หยางเฉินก็ยังกล้าที่จะต่อสู้กับเขาในที่สาธารณะ

"พ่อหนุ่ม แกกำลังขู่ฉันเหรอ?"

เถียนหวาไม่ได้ดูถูกหยางเฉิน แต่ถามอย่างเย็นชา

"ฉันแค่เตือน!" หยางเฉินพูด

พูดจบ ก็ไม่มองเถียนหวาอีก แต่มองไปทางซุนซวี่ ซึ่งกลัวมานานแล้ว และพูดยิ่งๆว่า:"พาคนออกไปตอนนี้ เรื่องในวันนี้ ฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้"

ร่างกายของซุนซวี่สั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ และไม่ได้ตอบ แต่ทุกคนในนี้ เห็นความกลัวในดวงตาของซุนซวี่

"ชายหนุ่มผู้นี้เป็นใคร เพียงไม่กี่คำก็ทำให้ผู้นำตระกูลซุนซุนซวี่ หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูหวาดกลัวได้"