The king of War นิยาย บท 624

หลังจากถ่ายโพสท่าเสร็จเรียบร้อยหล่อนก็ค่อยไปเข้าห้องน้ำ

ยี่สิบนาทีต่อมา ซูซานห่อผ้าขนหนูพร้อมกับเดินออกจากห้องน้ำ

เมื่อเห็นหยางเฉินที่นอนอยู่บนเตียง สายตาของหล่อนดิ้นรนอยู่เล็กน้อย

อีกด้านคือเพื่อนรักของหล่อน ส่วนอีกด้านก็คือผู้ชายที่แอบหลงรักมานานแสนนาน ไม่ว่าใครหล่อนก็ไม่สามารถทำใจละทิ้งได้จริงๆ

โดยเฉพาะฉินซีที่เป็นเพื่อนสนิทของหล่อนมาตั้งแต่เด็กๆ แม้แต่ตอนที่หล่อนต้องไปเรียนที่ต่างประเทศเป็นเวลากว่าสองปีแต่ก็ไม่เคยหยุดที่จะติดต่อกันเลย

ความสัมพันธ์ในตอนนี้ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่ในใจของหล่อนกำลังดิ้นรนไปมาอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

หล่อนตกใจเป็นอย่างมากเพราะมันคือเสียงโทรศัพท์ของหยางเฉิน

หล่อนเดินไปพร้อมกับโทรศัพท์ของหยางเฉินออกมา เมื่อเห็นว่าสายที่โทรมาคือฉินซี ใบหน้าของหล่อนก็ดูสับสนดิ้นรนรุนแรงขึ้นกว่าเดิม

“ฉันควรทำอะไรกันแน่เนี่ย？”

เดิมทีซูซานก็ทำอะไรพร้อมแล้ว เพียงแต่เมื่อมาถึงจุดนี้จริงๆหล่อนกลับลังเล

“โทรศัพท์！”

ในเวลานี้เอง เสียงของหยางเฉินก็ดังขึ้นมา

นี่จึงทำให้สติของซูซานนั้นกลับมาหลังจากเหม่อลอย เมื่อหล่อนเห็นว่าหยางเฉินนั้นลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาหล่อนจึงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าของหล่อนดูตื่นตระหนกพร้อมกับรีบอธิบายออกไป “หยางเฉิน อย่าเข้าใจผิด ฟังฉันพูดก่อน…”

ขณะที่หล่อนกำลังจะอธิบายอยู่นั้นหยางเฉินก็ล้มลงไปที่เตียงอีกรอบและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์นั้นก็หายไปด้วย

ตอนนี้ซูซานรู้สึกโล่งใจ ใบหน้าที่ละเอียดลออของหล่อนแดงก่ำ

หล่อนเหลือบมองชายที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับกัดริมฝีปากแดงๆ ในที่สุดก็ตัดสินใจได้เสียที

หยางเฉินตื่นจากการหลับใหลจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากเขาตื่นมาก็ร้องเรียกออกมาโดยไม่รู้ตัว “ภรรยา！”

เพียงแต่ไม่มีใครตอบรับ

เขาขยี้ตาที่ง่วงนอนของตนพร้อมกับตื่นขึ้นในทันใดเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ที่โรงแรม

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน？”

เขาถูเท้าสักครู่พร้อมกับยืนขึ้น

แต่ทันทีที่ลุกขึ้นก็รู้สึกสับสนเมื่อเห็นตนเองนั้นสวมกางเกงเพียงตัวเดียว

เขารู้สึกว่ามันดูน่าสยองขวัญเสียเหลือเกิน

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่？” หยางเฉินทรุดตัวลงบนเตียงด้วยใบหน้าที่เหม่อลอย

เขารู้สึกหัวหนักอึ้งและไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก

ในไม่ช้า ฉากทุกอย่างก็ปรากฏชัดเจนขึ้นในหัวของเขา

เขาจำได้ว่าตอนที่ตนออกจากบาร์นั้นมีซูซานตามมาด้วยและหล่อนได้ขอให้เขาไปส่งกลับโรงแรม

เมื่อทั้งสองขึ้นรถแท็กซี่ หยางเฉินก็หลับไปแล้ว

ส่วนเรื่องราวต่อจากนั้นเขานึกภาพจำอะไรไม่ออกอีกเลย

ความคิดที่น่ากลัวปรากฏขึ้นในใจของเขา

เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนตนใส่เสื้อผ้าแต่ตอนนี้กลับมีเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว นั่นหมายความว่าซูซานจะต้องเป็นคนถอดเสื้อผ้าเขาแน่ๆ

เขาไม่โง่ เขาเองก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่แตกต่างที่ซูซานมีต่อเขา

เมื่อคืนเขาเองก็ดื่มหนัก ส่วนซูซานเองก็ดื่มเหล้ามา เกิดอะไรขึ้นตอนทั้งสองคนมาถึงโรงแรมกันนะ？

จู่ๆเขาก็รู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก

“ซูซาน！”

เขาตะโกนออกไปเพียงแต่ไม่มีเสียงใครตอบกลับมา

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับเตรียมที่จะโทรหาซูซานเพื่อถามให้แน่ชัด ทันใดนั้นก็พบว่ามีสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับหลายสิบสายอีกทั้งยังมีข้อความเข้าอีกเป็นจำนวนมาก

เดิมทีหยางเฉินก็ยังสงสัยอยู่แต่ในที่สุดตอนนี้มันก็จางหายไปเสียที เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เมื่อเห็นสีหน้าที่เหนื่อยล้าของซูซานก็รู้ได้เลยว่าเมื่อคืนตนคงจะอาเจียนทั้งคืนและคงเป็นซูซานที่ดูแลเขาซ้ำไปซ้ำมาตลอดจนดึกดื่น

“วันนี้ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำ กินอาหารเช้าเสร็จก็คงไปเลย” หยางเฉินพูด

ซูซานยิ้มเล็กน้อย “ได้ มีเวลาก็มาเลี้ยงข้าวฉันด้วยล่ะ ถือว่าเป็นค่าแรงสำหรับงานอันลำบากหนักหน่วงเมื่อคืน”

“ได้เลย！” หยางเฉินพูด

หลังจากเห็นซูซานออกไป หยางเฉินก็รีบหยิบโทรศัพท์โทรไปหาฉินซี

ทันทีที่โทรศัพท์ดังขึ้น ฉินซีก็รีบรับสายในทันใด “สามี เมื่อคืนคุณไปอยู่ไหนมา？ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน？”

ใบหน้าของหยางเฉินโทษตัวเอง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะบอกกับฉินซีไม่ได้เด็ดขาด หากเธอรู้จะต้องเข้าใจผิดเป็นแน่

“เมื่อคืนผมดื่มเป็นเพื่อนลูกค้าน่ะ กว่าจะมาถึงโรงแรมก็ดึกมากแล้ว ขอโทษจริงๆ！” หยางเฉินพูดอย่างรู้สึกผิด

นอนที่โรงแรมเป็นเรื่องจริง ส่วนเรื่องดื่มกับลูกค้าเป็นเรื่องโกหก

“คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าฉินซีดูโล่งใจพร้อมกับพูดต่อว่า “ฉันจัดการเรื่องที่นี่เสร็จแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องบินและกำลังจะขึ้นเครื่องเร็วๆนี้ ฉันจะไปจัดการเรื่องที่ซานเหอกรุ๊ปในเจียงโจวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปเมืองเยี่ยนตูด้วยรอยยิ้ม”

“ผมก็จะกลับไปที่เจียงโจวในอีกสองวันและจัดการเรื่องให้เรียบร้อย จากนั้นพวกเราค่อยมาด้วยกันก็แล้วกันนะ”

หยางเฉินรีบพูด หลังจากที่วางสายลง ในที่สุดหัวใจที่ถูกแขวนไว้ก็ได้ปล่อยวางลงเสียที

ในเวลานี้ ภายในคฤหาสน์สุดหรู

ในวิลล่าบ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง มีหญิงวัยกลางคนเดินไปมารอบบ้านด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย

“แม่ ท่านไม่ต้องกังวลไป พี่ชายต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ”

หญิงสาวที่มีใบหน้าอันงดงามก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับกุมมือหญิงวัยกลางคนและพูดปลอบโยนด้วยเสียงโทนต่ำ

สิ่งที่หล่อนไม่รู้ก็คือในขณะที่หล่อนกำลังเกลี้ยกล่อมผู้เป็นแม่อยู่นั้น ใบหน้าของหล่อนเองกลับเต็มไปด้วยความวิตกกังวลเสียเอง