The king of War นิยาย บท 625

“เสี่ยวหย่า ตกลงเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่？ทำไมซ่งหวาเหว่ยถึงพูดว่าพี่ชายของลูกสั่งให้เพื่อนของเขาไปฆ่าซ่งหวาตงกันล่ะ？แถมยังบังคับให้ออกจากคลับหวงจินอีกต่างหาก”

หญิงวัยกลางคนถามด้วยความเป็นห่วง

ผู้หญิงคนนี้คือหลี่ไห่หรง แม่ของซ่งหวายี่และซ่งหวาหย่า

ซ่งหวาหย่ากัดริมฝีปากที่แดงฉานแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล หลังจากเมื่อคืนกลับมาที่ตระกูลซ่ง ซ่งหว่ายี่ก็ถูกเรียกตัวให้ไปพบนายท่านตระกูลซ่ง

ผ่านไปหนึ่งคืนแล้วแต่ซ่งหวายี่ก็ยังไม่ออกมา

หลี่ไห่หรงและซ่งหวาหย่าเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“แม่คะ พวกเรารู้จักคนที่ฆ่าซ่งหวาตงและคนที่บังคังให้ซ่งหวาเหว่ยให้ออกจากคลับหวงจินค่ะ แต่ถ้าพูดในแง่ของความสัมพันธ์แม้แต่เพื่อนก็ไม่ถือว่าไม่ได้เป็นนะคะ”

ซ่งหวาหย่ากล่าว

“ไม่ใช่เพื่อน？”

หลี่ไห่หรงตกตะลึงในทันใด “ถ้าไม่ใช่เพื่อนของลูกแล้วเขามาช่วยพี่ชายลูกทำไม？”

“ไม่เพียงแต่ฆ่าซ่งหวาตงแต่ยังไล่ซ่งหวาเหว่ยออกจากคลับหวงจินอีก นี่มันก็เห็นได้ชัดเลยนะว่ามันเป็นการช่วยพี่ชายของลูกอยู่！”

“ลูกคิดว่าพูดแบบนี้แล้วคุณปู่ของลูกจะยอมปล่อยพี่ชายของลูกงั้นเหรอ？”

นี่คือสิ่งที่ซ่งหวาหย่าเป็นกังวลว่าแม้แต่แม่ของตนเองก็ไม่เชื่อในสิ่งนี้ นับประสาอะไรกับนายท่านตระกูลซ่งล่ะ

“แม่ สิ่งที่หนูพูดเป็นความจริงทั้งหมด เดิมทีพี่หยางก็ไม่พอใจพี่ชายที่หลอกเขาให้ไปที่คลับหวงจินอยู่แล้ว”

ซ่งหวาหย่าพูดน้ำเสียงโทนต่ำ “เป็นซ่งหวาเหว่ยที่คอยยั่วยุให้พี่หยางลงมือต่างหาก ใครจะรู้ล่ะว่าการไปยั่วโมโหพี่หยางจะทำให้โดนพี่หยางเตะกระเด็นออกมา ใครจะรู้ล่ะว่าเท้าที่เตะมานั้นจะทำให้ซ่งหวาตงต้องตาย”

“แล้วเรื่องที่ซ่งหวาเหว่ยนั้นถูกขับไล่ออกจากคลับหวงจินนั้นก็เป็นเพราะซ่งหวาเหว่ยหาเรื่องใส่ตัว หากไม่ใช่ว่าพี่ชายขอร้องอ้อนวอนล่ะก็ซ่งหวาเหว่ยก็คงจะตายเช่นกัน！”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งหวาหย่าพูด หลี่ไห่หรงก็รู้สึกตกใจ เธอเชื่อในคำพูดของลูกสาวแต่หากไปพูดให้คนตระกูลซ่งฟังล่ะก็คงไม่มีใครเชื่อเป็นแน่

“ลูกชอบพี่หยางไหม” หลี่ไห่หรงถามขึ้นในทันที

ซ่งหวาหย่าบอกความจริงทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแต่กลับไม่ทันคิดว่าตนเรียกหยางเฉินว่าพี่หยางมาโดยตลอด

เมื่อถูกแม่ถามอย่างกะทันหันเช่นนี้ ใบหน้าของซ่งหวาหย่าก็แดงก่ำพร้อมกับพูดอย่างเขินอาย “แม่ ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นเสียหน่อย หนูกับพี่หยางเพิ่งเจอกันครั้งแรกจะให้ชอบได้ยังไงกันล่ะ？”

ในที่สุดใบหน้าของหลี่ไห่หรงก็ปรากฏรอยยิ้มที่น่าพึงพอใจออกมา ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่าลูกสาวของตนนั้นใจเต้นแรงเข้าให้แล้ว？

“เสี่ยวหย่า หากลูกกับหนุ่มน้อยนั่นได้อยู่ด้วยกัน แม่ก็คงตายตาหลับและหมดห่วงกับพวกลูกๆทั้งสอง” หลี่ไห่หรงจับมือซ่งหวาหย่าพร้อมกับพูดเบาๆ

ใบหน้าของซ่งหวาหย่ารู้สึกอายหนักกว่าเดิม ใบหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีก

หล่อนกำลังจะอธิบายก็ถูกหลี่ไห่หรงพูดตัดบทเข้าให้ “เอาล่ะ ไม่ต้องรีบอธิบายหรอก ลูกเป็นลูกของแม่ ลูกคิดอะไรอยู่มีเหรอที่แม่จะไม่รู้？”

“ตั้งแต่ที่พ่อเสียไปก็ไม่มีใครมาดูแลปกป้องเราตระกูลซ่งอีก ไม่เช่นนั้นพี่ชายของลูกก็คงไม่ต้องทุ่มเทและถูกกดขี่ข่มเหงอยู่ตลอดเวลาแบบนี้หรอก”

“หากลูกสามารถหาผู้ชายที่แข็งแกร่งที่คอยให้หนุนหลังได้ก็ออกจากตระกูลซ่งไปเสีย ว่ายังไงล่ะ？”

“แม่ไม่ได้ขอให้พวกลูกๆต้องร่ำรวยเงินทอง แค่ของให้พวกลูกทั้งสองมีชีวิตที่สงบและปลอดภัย แค่นั้นแม่ก็พอใจแล้ว”

เมื่อซ่งหวาหย่าฟังจบ ดวงตาของหล่อนก็แดงก่ำ หยางเฉินคือรักแรกพบของหล่อนแต่ก็รู้ดีว่าหยางเฉินนั้นแต่งงานแล้ว ดังนั้นในชั่วชีวิตนี้คงเป็นแค่มีบุพเพสันนิวาสแต่ไร้ซึ่งวาสนาให้เคียงคู่

ในขณะที่หล่อนต้องการจะอธิบายก็มีร่างของชายชราคนหนึ่งรีบเดินออกมาด้วยใบหน้าที่ดูกระวนกระวาย “คุณนาย ไม่ดีแล้ว นายท่านตระกูลซ่งจะขับไล่คุณชายยี่ออกจากตระกูลแล้ว！”

“อะไรนะ？”

ในตอนนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาร้องขออ้อนวอนให้กับชายหนุ่มคนหนึ่งไม่ว่าจะเป็นลูกชายหรือลูกสาวของตนต่างก็ตกหลุมรักชายหนุ่มคนนั้นตั้งแต่แรกเห็นเลยสินะ

เธอล่ะอยากเห็นชายคนนั้นที่ชื่อหยางเฉินจริงๆ

ซ่งหวายี่นั้นไม่รู้ว่าแม่ของตนคิดเช่นนี้ เขาจึงไม่ได้ร้องขอให้ซ่งชิงซานเก็บเขาไว้ในตระกูลซ่งต่อไปแต่กลับร้องขอเพื่อนหยางเฉินแทน

ดูเหมือนว่าเขากำลังอ้อนวอนให้กับหยางเฉิน แต่เขานั้นรู้ตัวดีว่าเขาไม่ต้องการให้ตระกูลซ่งไปทำให้หยางเฉินต้องขุ่นเคือง

ตระกูลซ่งจะไปรุกรานชายหนุ่มผู้ซึ่งรักษาดินแดนเหนือได้อย่างไรกัน？

หากไปดึงให้ผู้รักษาแดนเหนือออกมาจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงตระกูลซ่ง ต่อให้เป็นแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูก็คงหายวับไปกับตา

“ท่านปู่ ท่านจะขับไล่ผมออกจากตระกูลก็ได้ ผมยอม！แต่การที่จะไปตามล้างแค้นกับคุณหยาง ผมยอมไม่ได้！” ซ่งหวายี่กล่าวอย่างหนักแน่น

“ซ่งหวายี่ แกนี่กล้าหาญมากนักนะถึงได้มาขอร้องท่านปู่ให้ไอ้สารเลวนั่น！”

“ที่ฉันอับอายก็แล้วไปแต่เรื่องการฆ่าหวาตงล่ะ หากไอ้เด็กหนุ่มนั่นไม่ตาย คนอื่นจะมองตระกูลซ่งของเราอย่างไร？”

“พวกเขาก็คงจะคิดว่าตระกูลซ่งนั้นไม่มีใครที่จะจัดการลงมือกับเด็กอายุยี่สิบกว่านั่นได้เลยเหรอ？”

ซ่งหวาเหว่ยเดินออกมาจากวิลล่าพร้อมกับพูดจาเยาะเย้ย

ดวงตาของซ่งหวายี่เต็มไปด้วยความโกรธ กัดฟันกรอดๆพร้อมกับพูดว่า “นี่นายไม่ได้รู้อยู่แก่ใจแล้วเหรอว่าหวาตงตายเพราะอะไรและที่นายโดนไล่ออกมามันเพราะอะไร？”

“ซ่งหวาเหว่ย ฉันยอมละทิ้งตำแหน่งทายาทรุ่นที่สามได้แต่ถ้าพวกนายจะไปทำอะไรคุณหยางล่ะก็ต่อให้ตายฉันก็จะหยุดมันไว้！”

“เพราะว่าคุณหยางไม่ใช่คนที่ตระกูลซ่งสามารถไปทำให้ขุ่นเคืองได้！”