The king of War นิยาย บท 626

ในใจของซ่งหวายี่ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เขาต้องการหยุดตระกูลซ่งไม่ให้ไปรุกรานหยางเฉินและกังวลว่าหยางเฉินจะใช้กำลังหนุนจากชายแดนเหนือมาทำลายตระกูลซ่ง

ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะพ่อของตน ตระกูลซ่งคงถูกทำลายไปนานแล้ว

หลายปีที่ผ่านมา เหตุผลที่เขายืนกรานจะต่อสู้เพื่อตำแหน่งทายาทก็คือเขาไม่ต้องการเห็นความมั่นคงของตระกูลซ่งที่พ่อเขาใช้ชีวิตแลกมาต้องถูกพินาศลงด้วยน้ำมือของคนตระกูลซ่งเองอีก

“เรียกคนมาไล่เขาออกไปซะ！”

ซ่งชิงซานตะโกนออกมาจากในวิลล่า

ตามคำสั่งของเขา มีชายแข็งแกร่งสองคนของตระกูลซ่งเดินเข้ามาที่ด้านข้างของซ่งหวายี่พร้อมกับพูดอย่างเฉยเมย “อย่าบังคับให้เราต้องลงมือเลย！”

“ไสหัวไปซะ！”

ซ่หวายี่ผลักชายผู้แข็งแกร่งที่ขวางทางเขาออกไปและตะโกนเข้าไปในวิลล่า “หากท่านปู่ไม่สามารถขจัดความโกรธในใจออกไปได้ก็ฆ่าผมเถอะ ถือเป็นการล้างแค้นให้กับซ่งหวาตง”

“แต่อย่าไปแก้แค้นกับคุณหยางเลย เขาไม่ใช่คนธรรมดา หากไปรุกรานเขาล่ะก็ตระกูลซ่งจะพังทลายลงในเร็ววัน！”

“ท่านปู่ ผมไม่ได้พูดให้ตกใจกลัวนะ ผมพูดความจริง！”

ซ่งหวายี่ตะโกนจนเสียงแหบแห้งไปหมด พยายามทำให้ซ่งชิงซานรับรู้ได้ถึงอันตรายของการไปแก้แค้นหยางเฉิน

เพียงแต่ในเวลานี้ไม่มีใครเชื่อเขาเลย

ซ่งชิงซานพูดอย่างเย็นชา “ก็แค่วัยรุ่นที่มีพละกำลังดีก็เท่านั้นจะมาข่มขู่คุกคามความเป็นความตายของตระกูลซ่งได้ยังไงกัน？แกต้องการจะแก้ตัวให้เขาก็เลยคิดว่าพวกเราโง่งั้นเหรอ？”

“ท่านปู่พูดไม่ผิด เห็นได้ชัดว่านายน่ะอยากแก้ตัวให้ไอ้สารเลวนั่น ดังนั้นจึงพูดให้เรากลัวกัน”

“นายทำให้เราดูเป็นคนโง่ก็พอแล้ว ยังจะมาทำให้ท่านปู่ดูโง่เขลาไปอีก นายนี่มันไร้สามัญสำนึก！”

ซ่งหวาเหว่ยยังคงพูดยั่วยุเรื่อยๆ

“เอาไป！”

เสียงโกรธของซ่งชิงซานดังขึ้นอีกครั้ง

ซ่งหวายี่รู้สึกโศกเศร้า เขาจึงไม่ได้ขอร้องวิงวอนอีกต่อไปพร้อมกับมองไปที่ชายแข็งแกร่งสองคนของตระกูลซ่งและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ออกไป！ฉันไปเองได้！”

เขามองเข้าไปในวิลล่าด้วยแววตาที่ล้ำลึกพร้อมกับพูดโน้มน้าวเป็นครั้งสุดท้าย “ท่านปู่ ตัวตนของคุณหยางนั้นพิเศษและผมคงบอกไม่ได้ ก่อนที่ท่านจะลงมือกระทำอะไร ได้โปรดลองตรวจสอบก่อนด้วยเถอะ！”

เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป

หลี่ไห่หรงมาถึงที่นี่ได้สักพักแล้ว หลังจากแน่ใจว่าซ่งหวายี่โดนไล่ออกจากตระกูลโดยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เธอก็รู้สึกวางใจ ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่การอ้อนวอนแทนซ่งหวายี่ก็ไม่มี

เพราะเธอรู้ดีว่าเรื่องที่ซ่งชิงซานตัดสินใจแล้ว ต่อให้เธอพูดมากไปอีกเท่าไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

ครอบครัวทั้งสามคนหันหลังและเดินออกไปจากสายตาของตระกูลซ่ง

“นำทรัพย์สินทั้งหมดของทั้งสามคนกลับคืนสู่ตระกูลซะ”

ซ่งชิงซานคำรามเสียงดัง

“ครับ ผู้นำ！”

พ่อบ้านตอบรับคำสั่ง

หลังจากออกจากคฤหาสน์ตระกูลซ่ง ซ่งหวายี่กล่าวด้วยท่าทางที่ขอโทษ “แม่ เสี่ยวหย่า เป็นผมที่นำปัญหามาให้”

หลี่ไห่หรงยิ้มพร้อมกับส่ายหัว “ลูกรู้ดีว่าแม่ไม่เคยอยากให้ลูกไปตกอยู่ในอำนาจของตระกูลซ่ง การจากไปอาจเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว”

“พี่ชาย บ้านแบบนี้ฉันเองก็ไม่ได้อยากอยู่มานานแล้ว ตั้งแต่พ่อเสียไปพวกเขาเห็นเราเป็นคนในครอบครัวตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ？”

ใบหน้าเล็กๆของซ่งหวาหย่าเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองพร้อมกับพูดอย่างโกรธเคืองว่า “พวกเราไม่เพียงแต่ออกมาจากตระกูลซ่งแต่จะเป็นคนที่ดีขึ้นไปอีก ให้พวกเขารู้ไปเลยว่าไม่ใช่ว่าออกไปจากตระกูลซ่งแล้วเราจะอยู่กันไม่ได้เสียหน่อย！”

ใบหน้าของซ่งหวายี่ขมขื่น เขาไม่ละทิ้งความมั่งคั่งร่ำรวยของตระกูลซ่งไม่ได้ เพียงแต่กังวลว่าตระกูลซ่งจะไปรุกรานหยางเฉินแล้วจะทำให้ตระกูลซ่งต้องประสบกับหายนะเข้า

หลี่ไห่หรงมองความคิดที่อยู่ในใจของซ่งหวายี่ออกและพูดด้วยรอยยิ้ม “ลูกพยายามเต็มที่แล้ว ต่อไปจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ถือว่าไม่เกี่ยวอะไรกับลูกแล้ว”

ซ่งหวายี่ถอนหายออกมาพร้อมกับพยักหน้า “วางใจได้เลย ผมจะเข้มแข็งต่อไป！”