The king of War นิยาย บท 672

และในตอนนั้นเอง ประตูของห้องส่วนตัวถูกเปิดออกจากด้านนอก ชายวัยกลางคนในชุดสูทคนหนึ่งเดินเข้ามา ด้านหลังมีคนหนุ่มที่ใส่ชุดสูทเหมือนกันคนหนึ่ง

และด้านหลังพวกเขามีผู้จัดการหวังที่ก่อนหน้านี้เอาเหล้ามาให้อยู่ด้วย

ทว่า ผู้จัดการหวังในตอนนี้หน้าตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ฮ่าๆ ผู้จัดการหวังมาแล้ว เรื่องสนุกจะเริ่มแล้ว” หยางซงหัวเราะลั่นพลางกล่าว

“ผู้จัดการหวัง คุณรีบบอกไอ้คนจนจอมเก๊กนี่หน่อว่าคุณหยางคือคนไหนกันแน่”

หยางซงเป็นฝ่ายเดินไปอยู่ตรงหน้าผู้จัดการหวังและถามด้วยรอยยิ้ม

“เพียะ!”

ผู้จัดการหวังตบไปที่หน้าของหยางซงอย่างแรง เขาพูดด้วยความโกรธจัด “แกเป็นใครวะ ไอ้โง่ที่ไหนเนี่ย บังอาจด่าคุณหยางว่าไอ้คนจน?”

“ผู้จัดการหวัง คุณตบผิดคนแล้ว ผมคือหยางซง ลูกชายของหยางเหว่ยแห่งตระกูลหยาง ในหมู่เพื่อนร่วมรุ่นมีผมคนเดียวที่แซ่หยางนะครับ”

หยางซงโดนตบจนมึนไปหมด มือหนึ่งเขากุมหน้า อีกมือชี้หยางเฉินและพูดกับผู้จัดการหวัง “ไอ้คนจนนี่บอกว่าเขาต่างหากคือคุณหยาง แถมยังพูดอย่างวางท่าว่าคนใหญ่คนโตที่อยู่เบื้องหลังเย่ชั่งก็คือเขาเอง”

“ไสหัวไปซะ!”

ผู้จัดการหวังถีบหยางซงออกและเดินมาอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน เขาคุกเข่าลงพื้นดัง “ตุ้บ” พูดด้วยหน้าตาผวา “คุณหยาง ขอโทษนะครับ ผมไม่น่าเปิดเผยตัวตนของคุณเลย ผมผิดไปแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตผมนะครับ ผมสำนึกแล้วจริงๆ”

นาทีนั้น ที่ตรงนี้เงียบสงัด ทุกคนดวงตาเบิกกว้างและจ้องหยางเฉินเขม็ง

ผู้จัดการหวังของเย่ชั่งอันเลื่องชื่อกลับคุกเข่าอยู่แทบเท้าหยางเฉิน เพื่อร้องขอชีวิต?

แถมยังบอกว่าเขาเปิดเผยตัวตนของหยางเฉิน?

หรือว่าที่ก่อนหน้านี้ผู้จัดการหวังเชิญพวกเขามาที่ห้องราชาและนำไวน์ชั้นสูงมาให้สองขวดนั้นเพราะหยางเฉิน?

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็หมายความว่าหยางเฉินคือคนใหญ่คนโตที่อยู่เบื้องหลังเย่ชั่งน่ะสิ

“ตุ้บ!”

หลังจากนั้น เฉินเห้าและเฉินอิงเหาก็คุกเข่าลงกับพื้น พร้อมพูดด้วยสีหน้าแตกตื่น “คุณหยาง พวกเราดูแลไม่ได้เรื่องเองครับ ถึงได้เกิดเรื่องที่เปิดเผยตัวตนของคุณ คุณหยางโปรดลงโทษด้วยครับ!”

“ต่อให้ฆ่าผม ผมก็จะไม่ว่าอะไรเลยครับ ขอเพียงคุณหยางให้โอกาสตระกูลเฉินอีกครั้ง” เฉินเห้าแสดงเจตนา

เฉินอิงเหาก็รีบบอก “คุณหยางครับ ถ้าจะฆ่าคุณฆ่าผมเถอะครับ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผม”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเห้าและเฉินอิงเหา ทั้งหมดถึงสังเกตเห็นสองคนนี้

นึกไปถึงเมื่อกี้ ผู้จัดการหวังตามสองคนนี้เข้ามา เฉินเห้าแทนตัวเองว่าคนตระกูลเฉิน และวันนี้ตระกูลที่เข้ามาแทนตระกูลไช่ก็คือตระกูลเฉิน

นาทีนี้ พวกเพื่อนร่วมรุ่นของซ่งหวาหย่าต่างแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงคำพูดดูถูกเหยียดหยามที่พวกเขาพูดกับหยางเฉินและซ่งหวาหย่า บัดนี้พวกเขารู้สึกหนาวเหน็บถึงกระดูก ขาสั่นไปหมด

หยางเฉินเอ่ยเรียบๆ “พวกนายไม่ได้ทำอะไรผิด ลุกขึ้นเถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน พวกเฉินเห้าต่างรู้สึกเหมือนฝันไป ทีแรกพวกเขาคิดว่าหยางเฉินจะบันดาลโทสะเพราะเรื่องนี้ และไม่ให้ตระกูลเฉินแทนที่ตระกูลไช่อีกต่อไป คิดไม่ถึงว่าหยางเฉินไม่มีทีท่าจะตำหนิพวกเขาเลย

“ขอบคุณคุณหยางครับ ขอบคุณคุณหยาง”

เฉินเห้ารีบกล่าวขอบคุณและเป็นคนแรกที่ลุกขึ้น จากนั้นเฉินอิงเห้าก็ลุกตาม

ผู้จัดการหวังลุกขึ้นคนสุดท้าย เขายืนอยู่ด้านหลังเฉินเห้าและเฉินอิงเหาด้วยท่าทีระมัดระวัง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

“เสี่ยวหย่า หยางเฉินเป็นคนใหญ่คนโตเบื้องหลังเย่ชั่งจริงๆเหรอ”

เฉินซิงหรูถามด้วยสีหน้าตะลึง