The king of War นิยาย บท 677

ตอนที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน โม่ตงซวี่มักจะคอยเลียบเคียงพูดคุย คอยจะถามถึงฐานะของหล่อนในตระกูลซ่ง อีกยังคอยจะหาทางหลอกให้ไปขึ้นเตียงกับเขา

ยังโชคดีอยู่ว่า ซ่งหวาหย่าแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีความสัมพันธ์เลยเถิดอะไรกับโม่ตงซวี่

“เสียวหย่า ระวัง！”

เฉินซิงหรูเบิกตากว้าง ได้แต่เพียงตะโกนเตือนไป

ทว่า การส่งเสียงเตือนไปนั้นช้าไปแล้ว หล่อนได้แต่มองตาโต มีดสั้นในมือโม่ตงซวี่ กำลังแทงเข้าไปที่บริเวณหน้าอกของซ่งหวาหย่า

ซ่งหวาหย่าหลับตาทั้งคู่ น้ำตาสองสาย เยิ้มไหลออกจากมุมหางตา

“ปัง！”

ในช่วงเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด โม่ตงซวี่เหมือนว่าวขาดหลุดจากสายป่าน กระเด็นลอยออกไปกว่าสิบเมตร

ตรงแน่วจากห้องเหมาพิเศษ ลอยลิ่วออกไปที่ระเบียงทางเดิน ร่างกระแทกอย่างแรงกับผนังโถงทางเดิน แล้วร่วงลงกับพื้น

โม่ตงซวี่ถึงกับกระอักเลือดออกมา ร่วงกองกับพื้น แน่นิ่งไป

หยางเฉินนั่นเองที่ลงมือ

ขณะนั้นเอง ทุกคนในบริเวณ ต่างมองไปที่หยางเฉินอย่างเอื่อยเฉื่อย

เมี่อครู่นี้ ทุกคนก็เห็นอยู่ชัด ๆ แล้ว มีดสั้นของโม่ตงซวี่ได้แทงเข้าไปในตัวของซ่งหวาหย่าแล้ว แต่กลับกลายว่าเห็นเป็นฉากที่ยากจะลืมเลือนได้เลยในชีวิตนี้

หยางเฉินเหมือนผีพรายที่โผล่เข้ามาขวางอยู่หน้าซ่งหวาหย่า เตะใส่โม่ตงซวี่กระเด็นลอยออกไป

เพียงเตะทีเดียวก็พาร่างที่มีน้ำหนักร้อยห้า-หกสิบชั่งกระเด็นไปสิบกว่าเมตร นี่ประมาณว่าถูกรถเก๋งขนาดย่อม ๆ ชนเอาก็คงปานนี้มั้ง？

ซุนซวี่แม้ว่าเคยเห็นพลังที่น่ากลัวของหยางเฉินมาแล้ว ตอนนี้ก็ยังทำเอาอกสั่นขวัญกระเจิง นัยน์ตาเคลือบเต็มด้วยความหวาดกลัว

ส่วนคนอื่น ๆ นอกนั้น ต่างหวาดผวาจนงงตรึงอยู่กับที่

นานเป็นพักใหญ่ ซ่งหวาหย่ายังไม่รู้สึกมีเกิดปฏิกิริยาใด ๆ จึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ที่เห็นคือแต่ละคนตรงหน้ายืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่กับที่เดิม ยืนเซ่อมองหยางเฉินที่ยืนขวางอยู่หน้าหล่อน

มองไปอีกที ตรงทางเดินนอกประตูห้องเหมาพิเศษ โม่ตงซวี่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น หล่อนจึงเข้าใจขึ้นได้ว่า เมื่อครู่นี้หยางเฉินช่วยหล่อนให้รอดมา

“พี่หยาง ฉันยังไม่ตาย！”

ซ่งหวาหย่ามีสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พูดเสียงสะอื้น “ฉันคิดว่า ฉันต้องตายแน่ ชาตินี้คงไม่ได้พบพี่หยางได้อีก！ไม่คิดเลยว่าจะไม่ตาย！ ”

เห็นน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาด้วยความตื้นตันของซ่งหวาหย่า หยางเฉินให้รู้สึกอาทรใจกับหญิงคนนี้ขึ้นมาในทันทีนั้น

“วางใจเถอะ มีผมอยู่ จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้！”

หยางเฉินพูดอย่างหนักแน่น

ก่อนหน้านี้พวกเพื่อนนักเรียนเก่าที่มองซ่งหวาหย่าอย่างเหยียดแคลน ตอนนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกอิจฉา

มีคนที่เก่งกาจขนาดนี้อย่างหยางเฉินเป็นพี่ชาย แบบนี้เดินในเมืองเยี่ยนตูอย่างคับซอยได้เลย

ว่ากันที่สุดแล้วแม้กระทั่งผู้นำตระกูลซุนที่เป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู อยู่ต่อหน้าหยางเฉิน ก็คงได้แต่คุกเข่าขอคารวะ

“ตั้งแต่นี้ต่อไป ผมไม่ต้องการเห็นหน้าเจ้าโม่ตงซวี่คนนี้ เข้าใจที่ผมพูดไหม？”

หยางเฉินพูดปลอบใจซ่งหวาหย่าแล้ว พลันหันไปพูดกับซุนซวี่

ได้ยินดังนั้น ซุนซวี่เข้าใจได้ในทันที รีบตอบไปว่า “คุณหยางโปรดวางใจ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เป็นที่เรียบร้อย！”

หยางเฉินก็ไม่ได้ใส่ใจ มุ่งพาเอาซ่งหวาหย่าออกจากร้านอาหารแซ่เฉินไป

ส่วนกลุ่มเพื่อนนักเรียนของซ่งหวาหย่า เขาก็คงไม่เห็นจำเป็นต้องไปขู่ว่าอะไรกันแล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวจะพาฉี่แตกกัน

รอจนหยางเฉินพาซ่งหวาหย่าจากไปแล้ว คนที่อยู่ในห้องเหมาพิเศษจึงได้พากันโล่งใจ

“คุณหยาง คงจะปล่อยไม่เอาเรื่องพวกเราแล้วนะ？”

นานอยู่พักใหญ่ หยางซงจึงได้โพล่งถามออกมาอย่างระมัดระวัง

“คงใช่มั้ง！” หวางหวนพูดด้วยสีหน้าที่สับสน

ซุนเห้าเดินจากไปกับเสียงหัวเราะ

หลังจากเดินออกมาจากห้องจองพิเศษแล้ว เขาใช้สีหน้าที่เย็นชามองไปยังโม่ตงซวี่ที่นอนกองอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ออกคำสั่งไปว่า “จัดการกับไอ้บัดซบนี่ เอาไปฝังที่ป่าช้าศพไร้ญาติ！”

“ครับผม！”

สองบุรุษล่ำสันพันธ์ใหญ่ รีบถลันเข้ามา ยกแบกร่างโม่ตงซวี่ออกไป

อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินกับซ่งหวาหย่าที่ออกไปแล้ว

ระหว่างทาง ซ่งหวาหย่าดูช่างคุยมากขึ้น จิตใจก็ดูดีขึ้นมาก ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ หวาดเสียวแต่ปลอดภัย

ที่น่าดีใจที่สุดสำหรับหล่อนก็คือ หล่อนได้เห็นทะลุถึงกมลสันดานของโม่ตงซวี่คนนี้ เดิมทีหล่อนเหมือนมีภาระทางจิตใจมาตลอด แต่ถึงตอนนี้ ต้องว่าหลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนรู้สึกปลอดโปร่งอย่างที่สุด

โล่งสบายไปทั้งกายใจ ไม่มีอะไรต้องเป็นภาระในจิตสำนึก

“พี่หยาง ต้องขอบคุณพี่มาก ๆ จริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ น่ากลัวชาตินี้ทั้งชาติ ฉันก็คงจะไม่รู้เลยว่า ไปมายังไงถึงได้ไปรักไอ้ผู้ชายกากเดนบัดซบนี้มาได้！อีกทั้งยังเคยเศร้าเสียใจไปกับมันตั้งหลายปี”

จนหยางเฉินได้ส่งซ่งหวาหย่ามาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลซ่ง ซ่งหวาหย่าพูดด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความขอบคุณ

หยางเฉินยิ้มน้อย ๆ “ในเมื่อปมในหัวใจแก้ออกหมดแล้ว ทีนี้ต่อไป ก็ขยันช่วยพี่เปิดตลาดต่างประเทศให้ดีนะ！”

“พี่หยางวางใจได้ ฉันจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังเด็ดขาด！”ซ่งหวาหย่าพูดอย่างจริงจัง

“นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบกลับไปเถอะ！”

หยางเฉินพูด แล้วก็รอดูจนซ่งหวาหย่าเดินเข้าไปในชุมชน เขาจึงได้กลับขึ้นรถจากไป

กลับเข้าถึงบ้านก็ตีหนึ่งเข้าไปแล้ว

ก่อนหน้านี้ที่ร้านอาหารแซ่เฉิน โทรศัพท์มือถือมีสั่นเตือนติดต่อกันตลอด แต่ก็ไม่ได้มีเสียงเตือนฝากข้อความ ตอนนี้มาดู จึงได้เห็นมีข้อความฝากอยู่สิบกว่าข้อความ

“เป็นข้อความฝากจากเสี่ยวซี”

หยังเฉินหัวเราะแล้วพูด แต่พอเขาเปิดข้อความออกมาดู เห็นข้อความของเรื่องแล้ว กระโดดผลุงยืนขึ้นจากโซฟา สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง “นี่ นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง？”