The king of War นิยาย บท 699

ซูเฉิงอู่และคนอื่นๆ ต่างงุนงงด้วยความตกใจ

รายได้สามพันล้านต่อปี ทั่วทั้งจิ่วโจวดูท่าจะมีอยู่ไม่กี่คนล่ะมั้ง?

“พี่หยาง สิ่งที่พ่อผมพูดเป็นความจริง สามพันล้านนั้นมากกว่ายอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลเซวแล้ว แถมยังต้องการให้คุณออกหน้าเฉพาะเวลาที่ตระกูลเซวมีปัญหาเท่านั้น ตระกูลเซวมีความจริงใจมากจริงๆ”

เซวข่ายรีบพูดโน้มน้าว

เขาย่อมรู้ดีกว่าพ่อของตัวเองคิดจะทำอะไร ค่าจ้างของยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลเซวแค่สองพันล้านต่อปี แถมยังต้องได้รับการอนุมัติจากเจ้าตระกูลเซวอีกด้วย

ส่วนเซวหยวนป้าจะมีสิทธิ์อะไรมาจ้างยอดวรยุทธด้วยค่าจ้างสามพันล้านต่อปี?

เซวหยวนป้าเหมือนเสแสร้งมากกว่า ส่งเทพพิฆาตองค์นี้กลับไปก่อน ส่วนหลังจากนี้จะให้ทางตระกูลส่งยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่านี้มารับมือหยางเฉินหรือไม่ ก็ต้องคอยดูให้ดี

“เรียกผมสนิทชิดเชื้อดั่งพี่น้อง คุณมีสิทธิ์เหรอ?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็มองไปที่เซวข่ายและถามอย่างเย็นชา

เซวข่ายอ้าปากแต่กลับไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ไฟโทสะภายในใจกำลังลุกโชติช่วง

ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉินแข็งแกร่งเกินไป มีหรือเขาจะต้องอดทนต่อท่าทีแข็งกร้าวของหยางเฉิน?

“เป็นความเลินเล่อของผมเอง คุณหยางพูดถูก ผมไม่คู่ควรจะเรียกคุณดั่งพี่น้อง!”

เซวข่ายข่มความโกรธภายในใจแล้วกล่าวขึ้น

หยางเฉินหัวเราะเยาะ แล้วมองไปที่เซวหยวนป้าพร้อมกับกล่าวว่า “เท่าที่ผมรู้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเดอะคิงหรือราชวงศ์ หากต้องการใช้เงินมากกว่าร้อยล้านว่าจ้างยอดฝีมือ จำเป็นต้องมีการประชุมหารือและผ่านการอนุมัติก่อน”

“คุณเป็นแค่เจ้าชายสามแห่งตระกูลเซว ไม่ใช่กระทั่งทายาท แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรกล้าพูดว่า จะใช้เงินสามพันล้านมาจ้างผมเป็นขุนนางของตระกูลเซว?”

เซวหยวนป้าตกตะลึงทันที เขาไม่เคยคิดเลยว่าหยางเฉินจะรู้เรื่องราชวงศ์และตระกูลเดอะคิงมากขนาดนี้

คำพูดตอกกลับอย่างฉับพลันทำให้ใบหน้าเขาแดงก่ำ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่า เมื่อถูกหยางเฉินจับได้แล้ว หยางเฉินจะฆ่าเขาในที่นี้หรือไม่

“ถ้าผมเดาไม่ผิด เหตุผลที่คุณต้องการเชิญผมไปเป็นขุนนางของตระกูลเซวในราคาที่สูง ก็เพื่อให้ผมตายใจ ถ้าผมยินยอม คุณก็จะมีเหตุผลในการพาผมไปที่ตระกูลเซว และในเวลานี้ตระกูลเซวได้เตรียมการซุ่มโจมตีเอาไว้อย่างพร้อมเพรียง ถ้าผมกล้าไป ก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น”

“แต่ถ้าผมไม่ตกลง ก็จะลดทอนเจตนาฆ่าที่ผมมีต่อพวกคุณให้อ่อนลง เปิดหนทางรอดให้พวกคุณ จากนั้นคุณก็เอาเรื่องของผมไปบอกกับตระกูลเซว ให้ตระกูลเซวเปิดประชุมหารือ ว่าจำเป็นต้องส่งคนมาฆ่าผมหรือไม่”

หยางเฉินพูดต่อไป

หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซวหยวนป้าและเซวข่ายก็ถึงกับตกตะลึง เพราะหยางเฉินคาดเดาความคิดของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“พวกคุณไม่ต้องคิดหาเหตุผลมาอธิบาย ในเมื่อผมสามารถพูดสิ่งเหล่านี้กับพวกคุณได้ ก็หมายความว่าผมรู้เรื่องราชวงศ์และตระกูลเดอะคิงอย่างทะลุปรุโปร่ง”

หยางเฉินกล่าวอย่างเย็นชา “ผมจะไม่ฆ่าพวกคุณ แต่ก็ไม่กลัวว่าตระกูลเซวจะส่งคนมาจัดการกับผม เพราะด้วยความสามารถที่เด็ดขาด ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้ด้วยหมัดเดียว”

อวดดี!

เผด็จการ!

นี่คือการประเมินในใจของเซวหยวนป้าที่มีต่อหยางเฉิน

“คุณหยางวางใจได้เลย จากนี้ไปตระกูลเซวจะไม่ก้าวเข้ามาเหยียบเมืองเจียงผิงอีก ผมจะไปจากที่นี่คืนนี้”

เซวหยวนป้าประกาศออกมาทันที “และผมยังสามารถรับประกันกับคุณหยางได้ว่า ตระกูลเซวจะไม่มีทางส่งคนมาจัดการกับคุณ”

หยางเฉินชำเลืองมองเซวหยวนป้าอย่างเย็นชา จากนั้นกล่าวว่า “ไสหัวออกไปซะ!”

ได้ยินดังนั้น เซวหยวนป้าและเซวข่ายสองพ่อลูกก็รีบเผ่นออกไปราวกับได้รับอภัยโทษ

ขณะนี้ในห้องส่วนตัวก็เหลือเพียงหยางเฉินและผู้นำตระกูลเศรษฐีห้าอันดับแรกของเมืองเจียงผิง

“พรึ่บ!”

“ไม่ไปแล้วจะอยู่รอความตายเหรอ?” เซวหยวนป้าพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

เซวข่ายพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “แต่ว่า เรายังไม่พบอะหมิงเลยนะ”

ทันใดนั้นเซวหยวนป้าก็หลับตาลง สีหน้ายังมีรอยความเจ็บปวด ครู่ใหญ่เขาถึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น “อะหมิง น่าจะถูกสังหารแล้ว!”

“เป็นไปไม่ได้!”

เซวข่ายพูดอย่างมีอารมณ์ “อะหมิงเป็นคนของตระกูลเซว อย่าว่าแต่ในเมืองเล็กๆ อย่างเจียงผิงเลย ต่อให้เป็นเมืองเยี่ยนตู ก็ไม่มีใครกล้าฆ่าเขา!”

เซวข่ายและเซวหมิงสนิทสนมกันมากตั้งแต่วัยเด็ก เซวข่ายรักและตามใจเซวหมิงผู้เป็นน้องชายมาก

แต่ตอนนี้เขาได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่พบเบาะแสใดๆ เลย

“บางที อะหมิงอาจถูกหยางเฉินสังหาร นอกจากเขาแล้ว ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะยังมีใครกล้าแตะต้องคนของตระกูลเซว” เซวข่ายพูดอย่างโกรธเคือง

“หุบปาก!”

เซวหยวนป้าพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ฟังฉันให้ดี ก่อนจะมีหลักฐาน อย่าคาดคะเนความจริงด้วยการคาดเดาเอาเอง ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูหยางเฉิน เราจะไม่มีแม้แต่ชีวิตรอดกลับไปที่ตระกูลเซว!”

“พ่อครับ เขาเป็นเพียงชายหนุ่มที่มีความสามารถด้านวรยุทธเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แม้ว่าเขาจะเอาชนะเหมิงตันได้ แต่ในตระกูลเซวก็ยังมียอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่าเหมิงตันอยู่อีกหลายคน”

เซวข่ายไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น พลางกล่าวว่า “ในความคิดของผม เราควรพายอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่านี้มาด้วย ถึงจะไม่ได้เอามาต่อกรกับหยางเฉิน แต่อย่างน้อยเราควรตามหาอะหมิงต่อไปในเจียงโจว”

เซวหยวนป้าไม่ได้พูดอะไร เขาดูจริงจัง เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการจากไปแบบนี้เช่นกัน

ถึงอย่างไรลูกชายคนเล็กของเขาก็หายสาบสูญไปในเจียงโจว หากเขาไม่ก้าวเข้ามาเหยียบที่เจียงโจวอีก เช่นนั้นการตายของเซวหมิงก็ไม่อาจคลี่คลายได้ตลอดไปน่ะสิ?

“พ่อครับ อะหมิงก็เป็นลูกชายของพ่อนะ! แม้ว่าจะตาย เราก็ต้องได้เห็นศพไม่ใช่หรือ?”