The king of War นิยาย บท 726

ภายในสวนสาธารณะขนาดเล็ก

ณ จุดที่ฉินต้าหย่งกับแม่ของเสี่ยวจูนกำลังเผชิญหน้ากันอยู่ และสิบหน้านาทีหลังจากที่ฉินต้าหย่งโทรหาหยางเฉิน รถโรลส์-รอยซ์สุดหรูอีกคันก็ค่อยๆ ขับเข้ามาจอดอยู่ด้านข้าง

ในเวลานี้ ชายหนุ่มอายุสามสิบต้นๆ ก็ได้เดินออกมาจากรถคันนี้

“ที่รัก!”

แม่ของเสี่ยวจูนที่เห็นชายหนุ่มคนนี้ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขาแล้วพูดด้วยน้ำตา “ที่รัก ตาแก่คนนั้นแหละ มันทำร้ายฉัน แล้วยังทำร้ายเสี่ยวจูนอีกด้วย คุณต้องจัดการมันนะ!”

“มันอยากตายใช่ไหม!”

ดวงตาพ่อของเสี่ยวจูนเย็นชาและเต็มไปด้วยจิตสังหาร

เมื่อผู้คนรอบข้างที่เห็นพ่อของเสี่ยวจูนต่างก็พากันตกใจ

“พ่อของเด็กคนนี้คือหลีจื้อขวยเลยเหรอ!”

“หลีจื้อขวยคือใคร?”

“หลีจื้อขวยคือเจ้าบ้านของตระกูลหลี ลูกชายคนเดียวของหลีจื๋อ สำหรับลูกชายคนนี้หลีจื๋อรักใคร่เขามาก ก็เป็นลูกชายคนเดียวน่ะสิ แล้วเขาก็เป็นทายาทผู้สืบสกุลคนต่อไปของตระกูลหลีแล้วด้วย”

“ทีนี้ คนต่างถิ่นกับเด็กผู้หญิงคนนั้นคงต้องลำบากน่าดูแน่!”

เมื่อคนรอบข้างเห็นชายหนุ่มคนนี้ สายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความกลัว

ซึ่งสถานะตัวตนของหยางเฉินคือใครนั้น ฉินต้าหย่งไม่ได้รู้มากสักเท่าไหร่ เขารู้เพียงว่าหยางเฉินคือลูกชายที่ถูกทอดทิ้งโดยตระกูลอวี๋เหวิน

และในตอนนี้ หลังจากที่รู้ว่าคู่กรณีมีภูมิหลังที่ดี ฉินต้าหย่งก็เริ่มรู้สึกประหม่า เพราะต่อให้หยางเฉินมาแล้วก็อาจต้องลำบากไปด้วยคน

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจมากที่มาที่นี่ เขาไม่ควรพาเสี้ยวเสี้ยวมาในสวนนี้ตั้งแต่แรกเลย ถ้าเขาไม่มาคงไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก

“ไอ้แก่ แกกล้าทำร้ายภรรยาข้ากับลูกชายข้างั้นเหรอ แกอยากตายมากใช่มั้ย?”

หลีจื้อขวยเดินเข้ามาแล้วมองไปที่ฉินต้าหย่งและถามเขาด้วยความเย็นชา

แม้ฉินต้าหย่งจะกลัว แต่เขาไม่ได้แสดงออกและยังพูดด้วยความโกรธว่า “ผมไม่ได้แตะต้องลูกชายคุณแม้แต่นิด แล้วก็ภรรยาคุณ ผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลยด้วยซ้ำ เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายทำร้ายหลานสาวผม แล้วยังทำร้ายผมด้วย”

“ไอ้แก่ แกยังกล้าต่อล้อต่อเถียงงั้นเหรอ? หุบปากไปซะ!”

แม่ของเสี่ยวจูนพูดด้วยความโกรธ

ฉินต้าหย่งไม่ได้สนใจแม่ของเสี่ยวจูน แต่พูดกับหลีจื้อขวยว่า “ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณลองถามคนอื่นๆ สิ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทุกคนก็เห็นกับตา”

“อ้อ? จริงเหรอ?”

หลีจื้อขวยหรี่ตาลงแล้วหันมองคนรอบข้างด้วยสายตาข่มขู่และถามพวกเขาว่า “ไอ้แก่คนนี้พูดจริงไหม?”

ฉินต้าหย่งที่เต็มไปด้วยความหวังจากผู้คนที่อยู่ในสถานการณ์ แต่หลังจากที่เห็นพวกเขาได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร ความหวังในใจของฉินต้าหย่งก็จางหายไปทันที

“ไอ้แก่ แกเห็นแล้วใช่ไหม? ไม่มีใครเห็นเลยว่าภรรยาข้าทำร้ายแก ตอนนี้ แต่ยังจะแก้ตัวอะไรอีกไหม?”

หลีจื้อขวยพูดด้วยรอยยิ้ม

ฉินต้าหย่งนึกถึงคำพูดของหยางเฉินทันที เขาทำได้แต่อดทน และพูดขึ้นอีกครั้งว่า “คุณต้องการอะไร?”

“หลานสาวแกทำรถของภรรยาข้าเสีย แถมแกยังทำร้ายภรรยากับลูกชายข้าอีกด้วย แต่ข้าจะไม่โกงแกหรอกนะ แกต้องจ่ายค่าเสียหายของรถและค่าเสียขวัญของภรรยากับลูกชายข้าทั้งหมด 100 ล้าน!”

หลีจื้อขวยพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอแค่แกยอมจ่ายค่าเสียหาย 100 ล้าน เรื่องนี้ถือว่าจบกัน!”

“ไงนะ? หนึ่งร้อยล้าน?”

ฉินต้าหย่งเบิกตากว้างทันที

ผู้คนรอบๆ ต่างก็ประหลาดใจ แม้ว่ารถคันนี้จะมีมูลค่ามาก แต่ต่อให้เสี้ยวเสี้ยวเป็นคนทำโลโก้รถเสีย ค่าซ่อมก็ไม่น่าจะเกินสองแสนหยวน แต่ประเด็นคือเสี้ยวเสี้ยวไม่ใช่คนทำโลโก้รถเสียเลย

สำหรับค่าเสียขวัญที่ฉินต้าหย่งทำร้ายแม่ของเสี่ยวจูนกับเสี่ยวจูนนั้น มันยิ่งไร้สาระมากกว่า

เพราะตั้งแต่เริ่มจนจบ ฉินต้าหย่งไม่ได้แตะต้องพวกเขาเลยแม้แต่น้อย เขาแค่ปกป้องเสี้ยวเสี้ยวเท่านั้น แต่เขายังถูกแม่ของเสี่ยวจูนทำร้ายด้วยการขีดข่วนจนใบหน้าและแขนเกิดรอยแผลขึ้น

ฉินต้าหย่งรู้สึกไม่พอใจมาก แต่เมื่อนึกถึงคำสั่งของหยางเฉิน เขาจึงได้แต่อดทนไว้

“ผมบอกพ่อเด็กให้มาจัดการปัญหานี้แล้ว รอเขามาถึงก่อน พวกคุณค่อยตกลงกันอีกที!”

ฉินต้าหย่งกัดฟันพูด