The king of War นิยาย บท 727

แต่หลีจื้อขุยและแม่เสี่ยวจวินกลับไม่มีทีท่าว่าจะขัดขวาง ตรงกันข้ามทั้งสองกลับยิ้มเยาะอย่างดูถูก ราวกับว่าในสายตาของพวกเขา เสี้ยวเสี้ยวและฉินต้าหย่งนั้นเป็นแค่มด แม้จะถูกเหยียบตายก็ไม่มีใครสนใจ

ในเวลานี้ ความสนใจของทุกคนมาอยู่ที่เสี้ยวเสี้ยว ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมาจากโฟล์คเภาตันที่เพิ่งบึ่งมาถึง

เมื่อเห็นฝ่ามือของชายร่างกำยำกำลังจะฟาดลงมา ก็แผดเสียงคำรามดังก้องฟ้าในเวลานี้ “แกกำลังรนหาที่ตาย!”

ชายร่างกำยำที่กำลังจะตบหัวเสี้ยวเสี้ยว เมื่อได้ยินเสียงคำรามก็รู้สึกขนลุกชูชันไปทั่วร่าง เสียงกระหึ่มดังขึ้นในหัว ราวกับตับไตไส้พุงปั่นป่วนจากเสียงคำรามนี้

ในขณะที่เขากำลังลังเล พลังอันแข็งแกร่งก็พุ่งเข้ามาถึงในทันใด

“โครม!”

เสียงดังกึกก้อง ชายร่างกำยำน้ำหนักเกือบสองร้อยชั่งกระเด็นออกไปราวกับลูกบอล

ตามมาด้วยเสียงดังสนั่นอีกครั้ง ร่างของชายกำยำกระแทกลงบนรถโรลส์-รอยซ์ราคาแพงของแม่เสี่ยวจวินอย่างแรง

ส่วนร่างของชายร่างกำยำนั้นแน่นิ่ง ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

ในเวลานี้ ทุกคนในที่นี้ต่างตกตะลึง!

“คุณพ่อ!”

พอเสี้ยวเสี้ยวเห็นหยางเฉินก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความคับข้องใจ โผเข้ากอดหยางเฉินทันที พลันส่งเสียงร้องไห้จ้า “คุณพ่อ เสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ทำเจ้าตัวเล็กนั่นพังนะ เสี่ยวจวินเป็นคนทำพัง พวกเขารังแกเสี้ยวเสี้ยวกับคุณปู่ แล้วยังจับเสี้ยวเสี้ยวมาด้วย”

เสี้ยวเสี้ยวร้องไห้ฟูมฟาย หยางเฉินรู้สึกว่าหัวใจของตนกำลังแตกสลาย ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยพลังอาฆาตอย่างรุนแรง

“เสี้ยวเสี้ยวไม่ต้องกลัว มีพ่ออยู่ ใครก็ไม่กล้ามารังแกลูก!” หยางเฉินพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

“หยางเฉิน ในที่สุดแกก็มาแล้ว!”

ฉินต้าหย่งก็เดินเข้ามาเช่นกัน แต่ใบหน้านั้นซีดเผือดมาก ที่หน้าอกยังมีรอยเท้าอย่างชัดเจน

“พ่อ พ่อไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หยางเฉินถามอย่างรู้สึกผิด

ฉินต้าหย่งส่ายหน้า สายตาเต็มไปด้วยความกังวล กล่าวเสียงเบา “ฝ่ายตรงข้ามดูเหมือนจะมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง แกอย่าไปขัดแย้งกับพวกเขา”

ฉินต้าหย่งไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับตัวตนของหยางเฉิน เขากลัวจริงๆ ว่าหยางเฉินจะวู่วามนำพาหายนะใหญ่หลวงมาให้เขา

หยางเฉินบอกว่า “พ่อครับ พ่อไม่ต้องกังวล ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง”

ฉินต้าหย่งพยักหน้า

ทุกคนถึงได้รู้ว่า ชายหนุ่มที่จู่ๆ ปรากฏตัวขึ้นก็คือพ่อก็เด็กหญิงตัวน้อย

“ไอ้หนุ่ม แกคือพ่อของยัยเด็กแสบนี่เองเหรอ?”

แม่เสี่ยวจวินกัดฟันพูดว่า “ลูกสาวของแกทำรถของฉันเสียหาย แล้วแกก็ทำให้คนของตระกูลหลีได้รับบาดเจ็บ แถมยังชนรถของฉันเสียหายอีก วันนี้ถ้าแกไม่จ่ายชดเชยมาหนึ่งพันล้าน พวกแกสามคนอย่าได้คิดจะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่เลย”

หยางเฉินอุ้มเสี้ยวเสี้ยว พยายามข่มความโกรธของตัวเองอย่างใจเย็น สองตาจับจ้องไปที่แม่เสี่ยวจวินอย่างเยือกเย็น

แม่เสี่ยวจวินถูกหยางเฉินจ้องเขม็งใส่อย่างฉับพลัน ตกใจกลัวตัวสั่นไปทั่วร่าง

“ที่รัก คุณต้องไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ นะ” แม่เสี่ยวจวินบอกกับหลีจื้อขุย

หลีจื้อขุยหรี่ตาทั้งสองเล็กน้อย จ้องมองที่หยางเฉินพลางกล่าวว่า “ไอ้หนุ่ม แกรู้ไหมว่าฉันคือใคร? กล้ามาแตะต้องคนของฉัน แกใช้ชีวิตเบื่อแล้วเหรอไง?”

“เอาล่ะ อย่ามัวแต่พูดไร้สาระ เรามาคุยกันดีกว่าว่าเรื่องนี้จะจัดการยังไง!”

หยางเฉินกล่าวอย่างเฉยชา

ถ้าลูกสาวไม่อยู่ที่นี่ด้วย เขาจะมามัวพูดจาไร้สาระอยู่กับสัตว์เดรัจฉานพวกนี้อยู่ทำไม คงลงมือไปนานแล้ว

“ลูกสาวของแกทำรถของเมียฉันเสียหาย แล้วแกยังทำร้ายคนของฉันอีก จ่ายเงินชดใช้มาหนึ่งพันล้านก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

หลีจื้อขุยกล่าวด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง

“พ่อคะ เสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ทำรถของพวกเขาเสียหาย เสี่ยวจวินเป็นคนทำต่างหาก” เสี้ยวเสี้ยวปฏิเสธ

หยางเฉินยิ้มให้เสี้ยวเสี้ยวเล็กน้อย “พ่อรู้ เสี้ยวเสี้ยวบอกว่าไม่ได้เป็นคนทำเสียหาย ลูกก็ต้องไม่ใช่คนทำแน่นอน”