The king of War นิยาย บท 728

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณต้องการหนึ่งพันล้าน ถ้าอย่างนั้นผมก็จะให้คุณ”

พูดจบหยางเฉินก็โทรศัพท์ออกไป “โอนเงินหนึ่งพันล้านไปให้ตระกูลหลี จัดการให้เดี๋ยวนี้เลยนะ!”

หลังจากวางสาย หยางเฉินก็กล่าวว่า “ไม่ต้องถึงหนึ่งชั่วโมง คาดว่าอีกห้านาที เงินหนึ่งพันล้านจะเข้าบัญชีของตระกูลหลีแล้ว”

“ไอ้หนุ่ม นี่แกกำลังล้อฉันเล่นเหรอ?”

หลีจื้อขุยสีหน้าเศร้าหมองน่าสะพรึงกลัว กัดฟันพูดขึ้น

“ล้อคุณเล่นเหรอ? ทำไมต้องล้อคุณเล่นด้วยล่ะ?” หยางเฉินถามขึ้น

“แกคิดว่าสามารถโอนเงินหนึ่งพันล้านเข้าบัญชีตระกูลหลีได้จริงอย่างที่ปากพูดเหรอ?”

หลีจื้อขุยถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมก็จนปัญญาแล้ว”

หยางเฉินยิ้มเยาะพลางกล่าวว่า “อ้อ คุณจะโทรหาหลีเจ๋อดูก็ได้นะ บอกไปว่า ผมชื่อหยางเฉิน!”

ในเวลาเดียวกัน บ้านตระกูลหลี

ในห้องของเจ้าบ้าน มีเสียงขว้างของแตกดังเป็นระยะ ทายาทสายตรงของตระกูลหลีอยู่ด้านนอก ไม่กล้าเข้าไป

“ไอ้เวร! ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นล้านของตระกูลหลี ถูกโอนออกไปครึ่งหนึ่งแล้ว!”

“ถ้าฉันตายไปจะเอาหน้าที่ไหนไปพบบรรพบุรุษ?”

“บรรพบุรุษตระกูลหลีทุกท่าน ผมทำผิดต่อพวกท่าน! ผมทำผิดต่อตระกูลหลี!

หลีเจ๋อ เจ้าบ้านตระกูลหลี ขว้างของระบายอารมณ์ พลางตะโกนโทษตัวเอง

เวลานี้ในใจเขามีแต่ความรู้สึกเสียใจอย่างรุนแรง ถ้ารู้ว่าผู้หนุนหลังของตระกูลเฉินแข็งแกร่งมากขนาดนี้ ให้ตายเขาก็ไม่กล้าไปยั่วยุตระกูลเฉิน

แต่ตอนนี้ก็ดี ไม่เพียงโค่นล้มตระกูลเฉินไม่ได้ ตรงกันข้ามทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลหลีกลับถูกบังคับเอาไปอีก

“หยางเฉิน ฉันจะไม่ปล่อยแกไป ฉันสาบานว่าจะไม่ยอมปล่อยแกไปแน่!”

หลีเจ๋อพูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

หลังจากได้ระบายความโกรธ หลีเจ๋อก็เดินออกจากห้อง และเห็นว่าคนข้างนอกล้วนเป็นทายาทสายตรงของตระกูลหลี

“ท่านเจ้าบ้าน ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เดิมทีทายาทสายตรงเหล่านี้ตั้งใจมาถามหลีเจ๋อถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำไมทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลหลีถึงถูกโอนออกไป

ตอนนี้หลีเจ๋อกำลังโกรธ จึงไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้

หลีเจ๋อกัดฟันพูดว่า “พวกแกเข้ามาสิ เราจะเปิดประชุมภายในตระกูลเดี๋ยวนี้!”

สมาชิกของตระกูลหลีทั้งหมดนั่งอยู่พร้อมหน้ากันอย่างรวดเร็ว หลีเจ๋อนั่งอยู่ตำแหน่งประธาน กวาดสายตามองทุกคนแล้วถามขึ้นทันที “หลีจื้อขุยล่ะ?”

“ท่านเจ้าบ้าน ทางเสี่ยวจวินมีปัญหาเล็กน้อย หลีจื้อขุยเลยไปดูหน่อย” ผู้เฒ่าท่านหนึ่งซึ่งสนิทสนมกับหลีจื้อขุยกล่าวขึ้น

“เสี่ยวจวินไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลีเจ๋อถาม

ไม่ว่าอย่างไร เสี่ยวจวินก็เป็นหลานชายของเขา

ผู้เฒ่าที่เพิ่งตอบไปเมื่อครู่กล่าวว่า “ท่านเจ้าบ้านไม่ต้องเป็นห่วง ตราบใดที่จื้อขุยออกหน้า จะไม่มีปัญหาใดๆ”

“เสี่ยวจวินไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว!”

พูดจบหลีเจ๋อก็กวาดสายตามองทุกคน แล้วขบฟันกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าพวกแกมาทำอะไรกันที่นี่ มาถามฉันว่าทำไมต้องมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลให้แก่เซิ่งเทียนกรุ๊ป”

“ตอนนี้ฉันจะบอกพวกแกว่า มันเกิดอะไรขึ้น!”

หลีเจ๋อเล่าเรื่องที่วางแผนที่จะโค่นล้มตระกูลเฉินด้วยพันธมิตรห้าตระกูล เพื่อยกระดับฐานะตระกูลหลีในเมืองเยี่ยนตู แต่ได้พบกับหยางเฉิน

“ครั้งนี้ฉันคาดการณ์ผิดพลาด ประเมินความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ผิดไป นำความเสียหายอย่างใหญ่หลวงมาสู่ตระกูลหลี ฉันจะรับผิดชอบผลที่ตามมาทั้งหมดเอง!”

หลีเจ๋อกัดฟันกล่าวว่า “แต่พวกแกไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้แน่ ไม่ว่าตระกูลเฉินจะแข็งแกร่งแค่ไหน ฉันก็ไม่ยอมให้พวกเขาแย่งทรัพย์สินของพวกเราไปครึ่งหนึ่ง!”

“ฉันจะหาวิธีติดต่อกับตระกูลที่แข็งแกร่งกว่านี้ วันหนึ่งฉันจะต้องทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างที่สูญเสียไปในวันนี้ให้ได้!”

เมื่อได้ยินหลีจื้อขุยบอกว่าคนที่โอนเงินมาให้ตระกูลหลีคือหยางเฉิน หลีเจ๋อก็ตกใจจนแทบฉี่ราด

“หลีจื้อขุย แกฟังฉันนะ คุกเข่าลงขอความเมตตาเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นแกมีแต่จะตายกับตายเท่านั้น!”

หลีเจ๋อกัดฟันพูด

ที่ตระกูลหลีถูกบังคับให้ต้องส่งมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งก็เป็นเพราะหยางเฉิน

เขาเพิ่งประชุมเตือนคนของตระกูลไปว่า ก่อนที่จะหาผู้คุ้มกะลาหัวได้ ห้ามทำให้หยางเฉินขุ่นเคืองเด็ดขาด

สุดท้าย การประชุมยังไม่ทันจะสิ้นสุดลง ลูกชายของตัวเองก็ไปทำหยางเฉินขุ่นเคือง

“พ่อ พ่อกำลังพูดเรื่องอะไร? เขาเป็นแค่พวกกระจอกที่ขับรถโฟล์คเภาตันมาเท่านั้น จะให้ผมคุกเข่าอ้อนวอนเขาได้ยังไง?”

แต่หลีจื้อขุยกลับไม่เชื่อว่าคนที่ขับโฟล์คเภาตันราคาไม่กี่ล้าน จะคู่ควรให้คุณชายตระกูลหลีอย่างเขาคุกเข่าลงขอความเมตตา

“ไอ้สารเลว! ฉันบอกให้แกคุกเข่า แกก็ต้องคุกเข่า!”

หลีเจ๋อโกรธจัด “ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้ ถ้าแกขอให้เขายกโทษไม่ได้ก่อนที่ฉันจะไปถึง ฉันจะเป็นคนหักขาแกเอง!”

พูดจบหลีเจ๋อก็วางสาย

เมื่อเห็นหลีเจ๋อวางสายไป หลีจื้อขุยก็รู้สึกมึนงง เขามองไปที่หยางเฉินอีกครั้ง

ในสายตาของเขา หยางเฉินเป็นเพียงพวกกระจอกที่แต่งตัวซอมซ่อและขับรถโฟล์คเภาตันเท่านั้น ต่อให้มีภูมิหลังแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่อาจเทียบได้กับเขา

“ที่รัก คุณพ่อว่ายังไงบ้าง?”

แม่เสี่ยวจวินเอ่ยปากถามขึ้น

หลีจื้อขุยยิ้มเจื่อนๆ “พ่อบอกให้พวกเราคุกเข่าขอความเมตตา!”

“อะไรนะ? คุกเข่าขอความเมตตา? คุณพ่อบ้าไปแล้วเหรอ? ให้พวกเราไปขอความเมตตาจากไอ้คนต่างถิ่น?”

แม่เสี่ยวจวินถึงกับหน้าถอดสี