The king of War นิยาย บท 755

เซวหยวนป้าตื่นตระหนกมากที่หยางเฉินป้อนยาดูดจิตให้เขากิน หากมันเป็นจริง ต่อจากนี้เขาต้องขอยาแก้พิษกับหยางเฉินในทุกๆ สามเดือน นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาต้องทำตามทุกอย่างที่หยางเฉินสั่งหรือ?

หยางเฉินไม่ได้ตอบคำถามเซวหยวนป้า และพูดอย่างเย็นชาว่า “ประโยชน์ของคุณในเยี่ยนตูใช้หมดชั่วคราวแล้ว ตอนนี้คุณไสหัวไปให้พ้นได้!”

เจ้าบ้านคนอื่นๆ รู้สึกน่าทึ่งมาก ดูเหมือนว่าหยางเฉินสามารถควบคุมเซวหยวนป้าได้แล้วจริงๆ

และนั่นไม่ได้หมายความว่า หยางเฉินในหลังจากนี้ แม้แต่ทายาทของตระกูลเดอะคิงยังต้องเชื่อฟังเขาหรือ?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ หลายคนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

ด้วยอำนาจที่หยางเฉินมีอยู่ในตอนนี้ เกรงว่าจะเทียบกับตระกูลเดอะคิงได้แล้ว?

สีหน้าของเซวหยวนป้าเต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย เขาถูกหยางเฉินบังคับให้กินยาดูดจิตเข้าไปต่อหน้าทุกคน และยังถูกหยางเฉินขับไล่ให้เขาไสหัวไปต่อหน้าทุกคนอีกด้วย

นี่เป็นการดูถูกเขาอย่างที่สุด

“ได้! ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

เซวหยวนป้าในเวลานี้ได้แต่อดทน กัดฟันแล้วเดินจากไป

“คุณหยาง คุณให้เซวหยวนป้ากินยาดูดจิตจริงเหรอครับ?”

หลังจากยาดูดจิตจากไป เย่หัวก็ถามอย่างระมัดระวัง

สองตาของหยางเฉินหรี่ลงและย้อนถามเย่หัวว่า “ถ้าพวกคุณคิดว่ามันใช่ มันก็ใช่ ถ้าพวกคุณคิดว่ามันไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่ ถูกต้องไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เย่หัวถึงกับเสียวสันหลัง

ไม่เพียงแต่เย่หัว คนอื่นๆ ก็ไม่กล้าถามคำถามใดๆ อีก

ไม่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่ ถ้าข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป สำหรับพวกเขาแล้ว มันก็คือหายนะ

เซวหยวนป้าที่ต้องการอยู่รอดและรักษาชีวิตของตนไว้ เขาไม่มีทางคิดเปิดเผยความลับนี้ออกไปอย่างแน่นอน

ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นลูกชายที่สำคัญที่สุดของเจ้าตระกูลเซว ถ้าหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป ไม่เพียงแต่จะส่งผลกระทบต่อทุกตระกูลในนี้ ตำแหน่งอำนาจของเซวหยวนป้าที่ควรได้รับในอนาคตก็จะหายไปด้วย

ยี่สิบนาทีต่อมา ณ โรงแรมเยี่ยนตู

โรงแรมเยี่ยนตูในวันนี้คึกคักกว่าปกติ ซึ่งหน้าประตูโรงแรมในเวลานี้ก็เต็มไปด้วยรถหรูทุกประเภท

มีรถที่มีมูลค่าหลายสิบล้าน หรือแม้กระทั่งมากกว่าร้อยล้าน ทุกคันต่างก็ขับเข้ามาจอดตามลำดับ

“ฮ่า ๆ เจ้าบ้านหลิน เจ้าบ้านซุน เจ้าบ้านซ่ง ขอแสดงความยินดีกับพวกท่านด้วยนะครับ!”

ภายในห้องจัดเลี้ยงชั้นบนสุดของโรงแรม เสียงแสดงความยินดีก็ดังขึ้นอย่างไม่หยุด

ในเวลานี้ ห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ก็เต็มไปด้วยผู้คน

และโต๊ะด้านหน้าสุด มีเพียงสามคนเท่านั้นที่นั่งอยู่

หนึ่งคือหลินเทียนเจ๋อ เจ้าบ้านตระกูลหลิน หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู

สองคือซุนซวี่ เจ้าบ้านตระกูลซุน หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู

และคนสุดท้ายก็คือซ่งชิงซาน เจ้าบ้านตระกูลซ่ง หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู

แต่ยังมีอีกหนึ่งที่นั่ง ที่ทั้งสามทายาทผู้สืบสกุลยังไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งกับเขาด้วย

ซึ่งที่นั่งนี้ก็ถูกเว้นไว้โดยเจตนา

ถึงแม้เจ้าของตำแหน่งนี้ยังไม่มา แค่ทุกคนก็รู้ว่าใครคือเจ้าของที่นั่งนี้

“ฮ่า ๆ ทุกคนร่วมยินดีไปด้วยกัน!”

ซุนซวี่ยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่หยางเฉินบังคับให้เขาคุกเข่าขอความเมตตา จากนั้นเขาก็ใช้ชีวิตอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวมาตลอด แต่เมื่อรู้ว่าคนของตระกูลเซวเรียกตัวเขาในครั้งนี้ ซึ่งก็ทำให้เขากล้าที่จะยืนหยัดต่อกรกับหยางเฉินอีกครั้ง

หลินเทียนเจ๋อก็คิดเหมือนกัน เขาจึงหัวเราะออกมาดังๆ แล้วพูดว่า “วันนี้ต้องลำบากทุกคนอีกแล้วนะ รอให้เจ้าตระกูลเซวมาถึงก่อน ก็จะถึงเวลาสับไพ่ของเยี่ยนตูสักที”

ซ่งชิงซานก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าแก่ชราของเขาเต็มไปด้วยความได้ใจ และเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ครับ การที่เราได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่นี้ ทุกคนต่างก็มีส่วน ลำบากทุกคนแล้วนะครับ!”