The king of War นิยาย บท 850

เห็นหยางเฉินยืนขึ้นมาแล้ว เย่ฝานรีบลุกขึ้นทันที “คุณ......หยางเฉิน นายอย่าทำแบบนี้เด็ดขาด!”

ในใจเย่ฝานยังเกรงกลัวต่อหยางเฉินอยู่บ้าง รีบบอกว่า “เมื่อวานฉันพูดแล้วว่า ไม่โทษนาย นายเป็นสามีของเสี่ยวซี เป็นเพราะว่าหึงเธอแล้ว หมายความว่านายรักเธอ ฉันเห็นน้องสาวของตัวเองมีความสุขได้ ก็ดีใจมากแล้ว”

หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะ “ได้ งั้นเรื่องไร้สาระไม่ต้องไปพูดถึง ต่อไปถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว มีตรงไหนที่ต้องการให้ฉันช่วยเหลือ ก็เอ่ยปากได้ทันที”

“ได้ ถ้ามีเรื่องจริงๆ ฉันจะไม่เกรงใจนายแน่”

เย่ฝานหัวเราะอยู่พลางพูดขึ้น

กำลังทานข้าวอยู่ มือถือหยางเฉินดังขึ้นมาแล้ว

“ท่านประธานครับ เกิดเรื่องแล้ว เขตก่อสร้างเกิดเรื่องอีกแล้วครับ!!”

ลั่วปิงพูดจาเสียงดัง ในน้ำเสียงยังมีเสียงสะอื้น

ก่อนหน้าที่หยางเฉินจะออกไปจากเขตก่อสร้าง เคยเตือนสติลั่วปิงแล้วว่า เขตก่อสร้างอาจจะเกิดเรื่องอีก แต่ไม่ว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น ขอเพียงรับประกันความปลอดภัยของคนงานก็พอ

แต่ว่าตอนนี้ ลั่วปิงโทรศัพท์เข้ามากะทันหัน บอกว่าเขตก่อสร้างเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว อย่างนั้นคือเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง

“นายอย่าเพิ่งรีบร้อน เกิดเรื่องอะไรแล้ว ค่อยๆ พูด!”

ระหว่างที่หยางเฉินกำลังพูดก็ลุกขึ้นมา บอกกับเย่ฝานและฉินซีว่า “ขอโทษด้วย ผมต้องขอตัวไปก่อนแล้ว!”

ฉินซีกับเย่ฝานมองความร้อนใจของหยางเฉินออก เย่ฝานรีบบอกว่า “นายรีบไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา เดี๋ยวฉันส่งเสี่ยวซีกลับบ้านเอง นายวางใจก็พอ”

“ขอบใจนะ!”

หยางเฉินบอกไป

ฉินซีก็รีบบอกไปเช่นกันว่า “หยางเฉิน คุณรีบไปทำงานเถอะ!”

หยางเฉินพยักหน้า ออกไปจากร้านอาหาร

รอตอนที่เขาขึ้นรถ ลั่วปิงก็เล่าเรื่องราวที่เกิดในเขตก่อสร้างให้เขาฟังเรียบร้อย

เพราะเรื่องราวที่เกิดเมื่อเช้านี้ ดังนั้นลั่วปิงตั้งใจจัดเตรียมคนจำนวนมากไว้หน้าประตู สำหรับรถที่เข้ามาเขตก่อสร้างแต่ละคัน ล้วนต้องดำเนินการตรวจสอบขึ้นทะเบียนอย่างเข้มงวด

คืนนี้ มีวัสดุก่อสร้างชุดหนึ่งมาถึงพอดี ล้วนเป็นผู้ร่วมงานกันก่อนหน้านี้ ดังนั้นลั่วปิงจึงไม่ได้สงสัยอะไร

แต่หลังจากรถบรรทุกที่ใส่วัสดุก่อสร้างมาเต็มยี่สิบกว่าคันเข้ามาในเขตก่อสร้าง ทันใดนั้นเพิ่มความเร็วขึ้นกัน ชนทางสิ่งก่อสร้างของเมืองจิ่วโจวอย่างบ้าคลั่ง

และพอเป็นช่วงกลางคืน แสงไฟมืดสลัวเอามากๆ ใครต่างก็นึกไม่ถึงกันว่า จะเกิดเรื่องราวแบบนี้

ทันใดนั้น มีผนังรับน้ำหนักของสิ่งก่อสร้างสิบกว่าหลังได้รับความเสียหายหนักแล้ว

ถ้าไม่ใช่ลั่วปิงตอบสนองไว ให้คนห้ามไว้ทันเวลา เกรงว่าสิ่งก่อสร้างที่ได้รับความเสียหายหนัก คงมีสักยี่สิบกว่าแห่งแล้ว

“ท่านประธานครับ พวกเขารังแกคนอื่นเกินเหตุจริงๆ นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ผู้จัดส่งของให้พวกเรายังซื้อตัวไปแล้ว”

ลั่วปิงพูดจาแบบโกรธแค้น “ตอนนี้ความเสียหายที่เกิดขึ้นพวกนี้ เท่ากับว่าเงินทุนในช่วงนี้ของพวกเราเสียไปเปล่าๆ ทั้งหมดเลยครับ”

“อาคารที่เสียหายทั้งหมดยังต้องรื้อถอนใหม่ จากนั้นสร้างใหม่อีก นี่สำหรับพวกเราแล้ว ก็เป็นหายนะเลยทีเดียวครับ”

หยางเฉินโกรธแค้นมากเช่นกัน แต่ยังพยายามกลั้นไว้บอกว่า “ลั่วปิง นายยังจำก่อนที่ฉันออกไป เรื่องที่สั่งนายไว้ได้ไหม?”

ลั่วปิงตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยปาก “ท่านบอกว่า ต่อให้มีเรื่องราวเกิดขึ้นจริง ขอเพียงคนไม่เป็นอะไรก็พอ สำหรับความเสียหาย ท่านจะให้อีกฝ่ายชดใช้คืนร้อยเท่าพันเท่าเองครับ”

“ถูกต้อง! คือประโยคนี้แหละ”

หยางเฉินขับรถไปด้วย พูดไปด้วย “นายเป็นผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป และคือผู้รับผิดชอบสูงสุดของโครงการเมืองจิ่วโจว ใครก็สับสนได้หมด แต่นายสับสนไม่ได้”

“ตอนนี้สิ่งที่นายต้องทำ คือคิดเสียว่าทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้น แค่เข้าควบคุมการก่อสร้างที่ยังไม่เสร็จสิ้น พวกเราต้องการสร้างใหม่”

“อีกอย่าง สรุปค่าเสียหายในวันนี้ของพวกเราเอามาให้ฉัน ไม่ต้องแม่นยำมาก ขอเพียงคร่าวๆ ก็พอ”

หลังจากฟังคำพูดพวกนี้ของหยางเฉินแล้ว ลั่วปิงถึงค่อยๆ ใจเย็นลงมา

ภายในหนึ่งวัน ในเขตก่อสร้างเกิดอุบัติเหตุขึ้นติดต่อกัน นี่โจมตีต่อลั่วปิงหนักมาก ก่อนหน้านี้ตอนที่โทรศัพท์หาหยางเฉิน ในน้ำเสียงยังมีเสียงสะอื้นอยู่

แค่คิดก็รู้ว่า ลั่วปิงมีความโกรธเคืองมากแค่ไหน

“ถ้าเขากล้าแตะต้องภรรยาฉัน ฉันจะให้เขาตายทั้งเป็น!”

หยางเฉินตะโกนอย่างโมโห ชั่วขณะที่รถหมุนกลับ ก็เหยียบคันเร่งลงจนสุดแล้ว สีหน้าเต็มไปด้วยแรงอาฆาตรุนแรง

แม้แต่เซวหยวนป้าที่อยู่ในสายทางนั้น หลังได้ยินคำพูดพวกนี้ของหยางเฉิน เหมือนรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตรุนแรงด้วย

“ถ้าข่าวของนายผิดพลาด ผลสุดท้ายยังร้ายแรงมาก!”

หยางเฉินพูดขึ้นอีกในทันใด

เซวหยวนป้ารีบพูดรับประกันว่า “ท่านวางใจได้เลยครับ ผมรับรองว่าข่าวนี้จะไม่ผิดพลาดครับ”

หยางเฉินตัดสายโทรศัพท์โดยตรง และต่อสายไปหาฉินซีอีก

ไม่นาน ฉินซีก็รับสาย “ที่รัก จัดการธุระเสร็จแล้วเหรอ?”

“พวกคุณยังอยู่ที่ร้านอาหารแซ่เฉินกันไหม?” หยางเฉินถามขึ้น

ฉินซีตอบว่า “พวกเราเพิ่งขึ้นรถมา เย่ฝานจะส่งฉันกลับบ้าน”

“จอดรถอยู่ที่เดิม ไม่ต้องขยับ เดี๋ยวผมก็ถึง”

หยางเฉินรีบพูดกำชับ

“หยางเฉิน ฉันทางนี้ไม่เป็นอะไร คุณไปทำธุระของคุณต่อเถอะ”

ฉินซีเอ่ยปากบอก เธอรู้ว่าก่อนหน้าที่หยางเฉินจะออกไปรีบร้อนมาก ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่แล้ว จึงไม่อยากรบกวนหยางเฉิน

หยางเฉินรีบบอกว่า “เมื่อกี้ผมได้ข่าวมาว่า มีคนพยายามลักพาคุณไป คุณในตอนนี้ สถานการณ์อันตรายมาก เดี๋ยวผมก็ถึงแล้ว คุณกับเย่ฝานรออยู่บนรถชั่วคราว อย่าออกไปเด็ดขาด”

ครั้งนี้ ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าฉินซีเปลี่ยนไปเยอะ “ได้ ฉันรู้แล้ว!”

เจอมามากขนาดนี้แล้ว และฉินซีก็เคยเจอเรื่องราวดำมืดมากมาย และผ่านประสบการณ์มามากมาย

ถึงแม้เป็นเช่นนี้ ในใจยังกังวลอย่างมาก