The king of War นิยาย บท 851

บนถนนที่หยางเฉินกำลังรีบกลับมาร้านอาหารแซ่เฉิน ฉินซีก็ขึ้นรถของเย่ฝานแล้ว

“เย่ฝาน หยางเฉินบอกว่า ให้พวกเราอยู่ที่เดิมก่อนไม่ต้องขยับ เขาใกล้จะมาถึงแล้ว”

ฉินซีบอกกับเย่ฝาน

เย่ฝานสายตาเปล่งประกาย ทันใดนั้นหัวเราะตอบว่า “หยางเฉินยังใส่ใจเธอจริงๆ ให้ฉันไปส่งเธอ นึกไม่ถึงยังไม่วางใจ”

ฉินซีรีบพูดอธิบายว่า “ไม่ใช่นะ มีคนอยากลักพาตัวฉัน หยางเฉินไม่วางใจ ถึงรีบตามมา”

ฉินซียังกำลังอธิบาย ใครจะรู้เย่ฝานสตาร์ทรถแล้วขับออกไปช้าๆ

“เย่ฝาน พี่รีบหยุดรถก่อน! สถานการณ์ของพวกเราอันตรายมาก รอหยางเฉินมาแล้ว พวกเราจะปลอดภัยกัน”

ฉินซีรีบห้ามไว้ทันที

เพียงแต่ เย่ฝานลูกพี่ลูกน้องที่สุภาพเรียบร้อยในสายตาเธอ เวลานี้คาดไม่ถึงเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่พูดไม่จา มือทั้งสองกุมพวงมาลัยไว้แน่น เท้าเหยียบคันเร่งลงสุดแล้ว

รถที่พวกเขานั่งอยู่ คาดไม่ถึงขับเร็วมาตลอด

จนกระทั่งวินาทีนี้ ฉินซีถึงสำนึกอะไรขึ้น ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าซีดเซียวถึงขีดสุด “เย่ฝาน พี่คือคนที่อยากลักพาตัวฉันคนนั้น ถูกต้องมั้ย?”

“เย่ฝาน สรุปพี่เป็นใครกันแน่? ทำไมต้องทำแบบนี้?”

ฉินซีถามด้วยหน้าตาโกรธเคือง ขณะเดียวกัน เอามือข้างหนึ่งค่อยๆ ยัดเข้าในกระเป๋าถือ พยายามต่อสายโทรศัพท์หาหยางเฉิน

เธอนำหมายเลขของหยางเฉินจัดไว้เป็นอันดับแรกของรายชื่อ ต่อให้เธอไม่ดูมือถือ ก็สามารถต่อสายหาหยางเฉินได้

ถึงแม้เธอจะกำลังสอบถามเย่ฝาน แต่ในใจกลับประหม่าถึงขั้นสุดแล้ว กลัวถูกเย่ฝานจับได้

แต่ทว่าการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเธอ ก็หนีไม่พ้นสายตาของเย่ฝาน

“ถ้าไม่อยากตาย ดีที่สุดเธออย่าเคลื่อนไหวใดๆ”

เย่ฝานไม่หันหน้ามาสักนิด ดวงตาทั้งสองเพียงจ้องอยู่ด้านหน้า พูดจาด้วยเสียงเย็นชา “เอามือถือโยนออกไปนอกหน้าต่าง”

มือที่ฉินซีเพิ่งยื่นเข้าในกระเป๋าถือ แข็งค้างฉับพลัน อย่างไรเสียเธอก็นึกไม่ถึงว่า การกระทำเล็กน้อยของตนเอง ถูกพบเข้าแล้ว

“หยุดรถ! หยุดรถเดี๋ยวนี้!”

ฉินซีรู้ว่าความแตกแล้ว อยากโทรศัพท์หาหยางเฉินอีก คงเป็นไปไม่ได้แล้ว จึงนำกระเป๋าถือทุบเข้าไปยังศีรษะของเย่ฝานสักหน่อย

“ป้าบ!”

เพียงแค่ กระเป๋าถือยังทุบไม่โดนเย่ฝาน ข้อมือของฉินซีถูกมือข้างหนึ่งที่เย่ฝานยื่นออกมากะทันหันจับไว้

เย่ฝานยังคงไม่ได้มองฉินซี ทันใดนั้นแย่งกระเป๋าถือของฉินซีไป โยนออกไปจากด้านนอกกระจกโดยตรง

ฉินซีหมดหวังถึงที่สุด ความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่เธอสามารถติดต่อกับหยางเฉินก็คือมือถือ ตอนนี้มือถือถูกทิ้งออกนอกกระจกแล้ว ทุกอย่างจบเห่แล้ว

“ไม่ใช่! นายไม่ใช่เย่ฝาน!”

“ถึงแม้ฉันกับเย่ฝานจะสนิทกันได้ไม่นาน ก็รู้ดีว่าเขาเป็นคนแบบไหน”

“โดยเฉพาะ รายละเอียดการกระทำบางอย่างของเขา ฉันคุ้นเคยอย่างมาก รายละเอียดการกระทำบางอย่างของนาย เดิมทีไม่เหมือนกับเย่ฝาน”

ฉินซีจ้องเย่ฝานไว้ ทันใดนั้นพูดจาแบบท่าทางตื่นตกใจ

หลังจากเพิ่งขึ้นรถ เธอก็รู้สึกถึงความผิดปกติของเย่ฝาน แต่หลังใจเย็นลงมา ถึงค่อยๆ พบเห็นการกระทำของเย่ฝานมากมายแล้ว

คำพูดของคนคนหนึ่งอาจจะปลอมกันได้ แต่รายละเอียดการกระทำบางอย่างในชีวิต กลับไม่มีทางปลอมแปลงได้

ตอนนี้ฉินซีแทบจะมั่นใจได้ว่า เย่ฝานคนนี้ ไม่ใช่เย่ฝานคนนั้นที่กินข้าวด้วยกันกับเธอก่อนหน้านี้

หลังได้ยินคำพูดของฉินซี ชั่วขณะนั้นเย่ฝานขมวดคิ้วขึ้นมา นี่ถึงมองฉินซีแวบหนึ่งแล้ว

แต่ว่าแค่แวบหนึ่ง ก็เก็บสายตากลับ ความเร็วของรถยิ่งไวกว่าเดิม ทิวทัศน์สองข้างทาง ผ่านไปข้างหลังรวดเร็วเต็มที่

“แม่หนู สายตาไม่เลวนะ นึกไม่ถึงยังมองออกด้วยว่าฉันไม่ใช่เพื่อนเธอ”

เสียงที่แปลกหน้า และแก่หง่อมเสียงหนึ่ง ดังขึ้นจากในปากของ“เย่ฝาน”ทันใด

เขาถือโอกาสดึงบนหน้า หน้ากากหนังคนอันหนึ่งถูกฉีกทิ้ง เผยใบหน้าที่ดูมีอายุใบหนึ่งออกมา

ทันใดนั้นฉินซีอ้าปากกว้าง หน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

ถึงแม้เธอจะเดาได้แล้วว่า คนผู้นี้ไม่ใช่เย่ฝาน แต่ตอนที่เธอได้ยืนยันด้วยตาตนเอง ยังตื่นตกใจอย่างมาก