The king of War นิยาย บท 866

คนหนุ่มที่ลักษณะอายุยี่สิบห้ายี่สิบหก สวมใส่สินค้าหรูหรา บนข้อมือใส่โรเล็กซ์ราคาแพงเรือนหนึ่งไว้

ภายใต้การติดตามของบอดี้การ์ดชุดดำสองคน เห็นได้ชัดว่าสูงส่งมาก

“คุณเป็นใครกัน?”

ลั่วปิงรีบขวางตรงหน้าหยางเฉินไว้ มองทางชายหนุ่มแล้วถามขึ้น

สายตาชายหนุ่มมองข้ามลั่วปิงโดยตรง มองทางหยางเฉินที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นเอ่ยปากบอกว่า “นายคือท่านประธานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป หยางเฉิน?”

หยางเฉินขมวดคิ้วเบาๆ ฝ่ายตรงข้ามดูอายุอ่อนกว่าเขา แต่ตอนที่มองทางเขา ท่าทีกลับโอหังมากอย่างเห็นได้ชัด

ที่เมืองเยี่ยนตู คนที่กล้าพูดจาแบบนี้ต่อหยางเฉิน เกรงว่ายังไม่มี

ชายหนุ่มคนนี้ มีความเป็นได้มากว่าคือลูกหลานของราชวงศ์หรือตระกูลเดอะคิง

“นายเป็นใคร?”

หยางเฉินถามแบบหน้าตาไร้ความรู้สึก

มุมปากชายหนุ่มวาดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้น “ฉันแซ่ไป๋ มาจากตระกูลไป๋แห่งตระกูลเดอะคิง ส่วนชื่อของฉันนั้น นายยังไม่มีสิทธิ์รู้”

ที่แท้ที่มาไม่ธรรมดา คาดไม่ถึงจะเป็นคนของตระกูลเดอะคิง

เพียงแต่ ลักษณะเที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกคนอื่นของอีกฝ่ายนั้น ทำให้หยางเฉินรู้สึกไม่พอใจมากๆ

“วันนี้ที่ฉันมาหานาย คิดจะให้โอกาสนายสักครั้ง โอกาสในการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ขอแค่นายยินยอมเป็นหมาของพวกฉันตระกูลไป๋ ต่อไปนายคือคิงแห่งเยี่ยนตู”

ชายหนุ่มยิ้มกริ่มพูดว่า “ตอนนี้ ฉันสั่งให้นาย รีบประกาศต่อภายนอกว่า เมืองเยี่ยนตูต่อไปนี้ นายตัดสินชี้ขาด”

“สำหรับอุปสรรคอย่างอื่น ปล่อยให้ตระกูลไป๋ของฉันมาแอบช่วยนายจัดการจนราบ”

แม้แต่ชื่อของตนเองยังไม่ยอมบอกหยางเฉิน และยังขู่หยางเฉินว่าไม่มีสิทธิ์รู้อีก แต่ดันใช้น้ำเสียงแบบสั่งการ เรียกร้องให้หยางเฉินต้องทำงานอย่างไร

หยางเฉินมองอีกฝ่ายเหมือนกำลังมองคนโง่อยู่ “พูดจบแล้ว?”

ชายหนุ่มตะลึง จากนั้นบอกว่า “นายยังมีปัญหาอะไรอีก?”

“ในเมื่อพูดจบแล้ว งั้นนายไสหัวออกไปได้แล้ว!”

หยางเฉินพูดด้วยหน้าตาเย็นชา

“ไอ้หนุ่ม แกพูดว่าอะไรนะ? ให้ฉันไสหัวไป?”

ชายหนุ่มเบิกดวงตาโตแล้ว ทำหน้าไม่อยากเชื่อ เหมือนนึกไม่ถึงว่า ที่เมืองเยี่ยนตูยังมีคนกล้าให้เขาไสหัวไป

“ไสหัวไป!”

หยางเฉินขี้เกียจพูดไร้สาระอีก คำว่า“ไสหัวไป”เพียงพอแล้ว

“สารเลว นึกไม่ถึงแกจะกล้าให้ฉันไสหัวไป นี่คือแกวอนหาที่ตาย!”

ชายหนุ่มโมโหเดือดดาล กัดฟันพูดว่า “ฉันให้โอกาสแก ในเมื่อแกไม่เห็นค่า งั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”

พูดจบ เขาโบกมือขึ้น “ลงมือ!”

หลังจากที่เขาพูดจบลง บอดี้การ์ดชุดดำสองคนก็พุ่งเข้ามาทางหยางเฉินโดยตรง

“พวกแกกล้าเหรอ!”

ชั่วขณะนั้นลั่วปิงร้อนใจ ตะโกนเสียงดัง ขวางตรงหน้าหยางเฉินไว้โดยจิตใต้สำนึก

นี่ล้วนเป็นสัญชาตญาณของเขา เหมือนลืมไปแล้วว่า เดิมทีตนเองไม่เคยทะเลาะวิวาท ตอนนี้มาหาเรื่องกับบอดี้การ์ดคนอื่น นี่คือวอนหาที่ตาย

หยางเฉินรู้สึกประทับใจอยู่บ้างนิดหน่อย เขาย่อมรู้ชัดว่านี่เป็นการกระทำโดยจิตใต้สำนึกของลั่วปิง

ตอนที่หยางเฉินกำลังเตรียมจะลงมือ ภาพคนด้านหลังของเขา ทันใดนั้นพุ่งออกไปราวกับลมบ้าหมู

“ตึง!”

“ตึง!”

เห็นเพียงเธอเหวี่ยงหมัดทั้งสองออกอย่างสบายๆ ตามมาด้วย เกิดฉากหนึ่งที่ทำให้คนตื่นตกใจขึ้นแล้ว

บอดี้การ์ดชุดดำสองคนนั้น คาดไม่ถึงเหมือนลูกบอลหนัง โดนต่อยจนลอยออกไป

“ไป๋จวิ้นเหา นายกล้าลงมือกับอาจารย์ของฉัน นายอยากตายมากนักรึไง?”

หยางเฉินอยู่ภายใต้ความตกใจ กวนเย่วมองทางชายหนุ่มด้วยหน้าตาเย็นยะเยือกก่อนจะถามขึ้น