The king of War นิยาย บท 896

อีกฝ่ายเรียกหมีเสวี่ยว่านังตัวดี และบอกอีกว่าหมีเสวี่ยเป็นลูกสาวของเธอ ตัวตนของเธอชัดเจน เธอก็คือฟั่นชุนเจวียน แม่บุญธรรมของหมีเสวี่ย

หยางเฉินเคยอ่านประวัติของหมีเสวี่ย ดังนั้นเขาจึงรู้ชัดเจนว่า หลังจากที่หมีเสวี่ยพลัดพรากจากหม่าชาว ก็ถูกพ่อค้ามนุษย์ลักพาตัวไปและขายให้กับฟั่นชุนเจวียน

“แม่ครับ คุณมาที่นี่ทำไม?”

ในเวลานี้หมีเสวี่ยได้วิ่งออกมา พอเห็นฟั่นชุนเจวียนก็รู้สึกแปลกใจ

“นังตัวตี ไม่ได้เอาแต่หลบหน้าฉันหรอกเหรอ? ทำไมวันนี้ไม่หลบแล้วล่ะ?”

พอฟั่นชุนเจวียนเห็นหมีเสวี่ย เธอก็ทำหน้าจองหองทันที จากนั้นก็เหลือบมองหยางเฉิน “เขาคือผู้ชายคนนั้นที่คอยเลี้ยงดูแกอยู่เหรอ? แกกลัวกำพืดของแกจะถูกเปิดเผย แล้วผู้ชายคนนี้จะทิ้งแกล่ะสิ?”

ดวงตาของหมีเสวี่ยแดงก่ำขึ้นมา สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด สะอึกสะอื้น “แม่คะ อย่าพูดเหลวไหล พี่หยางเป็นเจ้านายของฉัน ฉันกับเขาเราบริสุทธิ์ใจต่อกัน”

“ฮ่าฮ่า ถึงขั้นเรียกว่าพี่หยาง ยังจะกล้าพูดว่าพวกแกนั้นบริสุทธิ์ใจกันอีกเหรอ?”

ฟั่นชุนเจวียนหัวเราะเยาะ “ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้แกได้เลื่อนตำแหน่ง แต่มีเจ้านายคอยเลี้ยงดู ก็คงเป็นพี่หยางคนนี้สินะ?”

“หุบปาก!”

หยางเฉินตะโกนอย่างโกรธจัด พูดอย่างไม่พอใจ “ถ้าคุณกล้าพูดเหลวไหลอีก อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจคุณ”

“โอ๊ย คุณจะใช้กำลังกับฉันเหรอ?”

ฟั่นชุนเจวียนทำหน้าเจ้าเล่ห์ ตะโกนให้พนักงานรอบๆ ฟังว่า “พวกคุณมาดูนี่สิ ไอ้เวรนี่นอนกับลูกสาวของฉันแล้ว ตอนนี้ยังจะมาทำร้ายฉันอีก”

“ผัวะ!”

หยางเฉินตบหน้าฟั่นชุนเจวียน

ในเวลานี้ โลกทั้งใบนั้นเงียบสงัด ทุกคนมองหยางเฉินด้วยความตื่นตะลึง

“ถ้าคุณกล้าดูถูกความบริสุทธิ์ของเสียวเสวี่ย ผมจะไม่ปล่อยให้คุณออกไปแม้แต่ก้าวเดียว!”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

ในเวลานี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของฝ่ายขายได้ยินข่าวก็รีบบุกเข้ามา คนหนึ่งจ้องฟั่นชุนเจวียนตาเป็นมัน

ฟั่นชุนเจวียนกำลังจะเอะอะโวยวาย แต่เมื่อเธอสบตาและเห็นพลังอาฆาตในดวงตาของหยางเฉิน เธออดสั่นสะท้านไม่ได้ รีบหุบปากทันที

“ที่แม่มาหาฉันต้องการอะไรกันแน่?”

ดวงตาของหมีเสวี่ยแดงก่ำ จิตใจกำลังจะแตกสลาย

“น้องชายของแกกำลังจะแต่งงานในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้เจ้าสาวของเขาต้องการค่าสินสอดห้าแสน บอกว่าถ้าไม่มีค่าสินสอดห้าแสนไปให้ก็จะไม่แต่ง”

“ฉันกับพ่อของแกทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูแกจนโต แกช่วยน้องชายสักครั้งไม่ได้เหรอ?”

ฟั่นชุนเจวียนไม่กล้าโวยวายใส่หยางเฉิน จึงทำได้เพียงไปลงกับหมีเสวี่ย เธอกัดฟันพูดว่า “วันนี้แกต้องเอาเงินห้าแสนมาให้ฉัน มิฉะนั้นต่อไปฉันจะไปก่อกวนที่ที่ทำงานของแกทุกวัน”

“ห้าแสน?”

หมีเสวี่ยตกใจมาก “แม่คะ ฉันเพิ่งทำงานได้ไม่กี่เดือน จะเอาเงินห้าแสนมาจากไหน?”

“ทำไมแกจะหาไม่ได้ล่ะ?”

ฟั่นชุนเจวียนไม่มียางอายอีกแล้ว เธอถามเสียงดังว่า “ฉันรู้ตั้งนานแล้วล่ะ พรุ่งนี้แกจะไปเป็นผู้จัดการที่อสังหาริมทรัพย์เมืองในฝันแล้ว แกกล้าพูดไหมว่าแกไม่มีเงินห้าแสน?”

“อย่าว่าแต่เงินห้าแสนเลย ต่อให้เป็นห้าล้าน แกก็สามารถหามาได้?”

ฟั่นชุนเจวียนพูดชี้นำ “ถึงยังไงเจ้านายของแกก็เลี้ยง…เอ่อ เลื่อนตำแหน่งให้แกแล้ว ถ้าแกไม่มีเงิน ก็ไปขอจากเจ้านายของแกก็ได้นี่?”

น้ำตาไหลอาบแก้มหมีเสวี่ยทันที “แม่คะ ฉันให้แม่ห้าแสนได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องรอถึงจ่ายเงินเดือนเดือนหน้า ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันรวมๆ กันแล้วไม่ถึงห้าร้อยด้วยซ้ำ”

“เงินเดือนก่อนหน้านี้ฉันก็ให้แม่ไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีเงินให้แม่อีกแล้วจริงๆ”

ก็เพราะหยางเฉินได้ซื้อวิลล่าราคา 1,500 ล้านกับเธอก่อนหน้านี้ เธอถึงจะได้เงินคอมมิชชั่นหลายแสนในเดือนหน้า

ถ้าไม่อย่างนั้น อย่าว่าแต่ไปเป็นผู้จัดการของฝ่ายขายอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝันเลย แม้แต่การเป็นพนักงานขายในห้องซื้อขายนี้ก็ยังไม่มีโอกาส

“ไม่ได้ วันนี้แกต้องเอามาห้าแสน ไม่ใช่สิ หนึ่งล้าน ห้าแสนนั่นเป็นค่าสินสอดให้น้องชายของแก อีกห้าแสนเป็นเงินบำนาญของพ่อแกกับฉัน”