The king of War นิยาย บท 897

“สามล้าน ขอแค่นายให้ฉันมาสามล้าน ต่อไปเรื่องของตระกูลเรา จะไม่เกี่ยวข้องกับ หมีเสวี่ยแม้แต่น้อย ต่อไปเราจะไม่มาก่อกวนเธออีก”

ฟั่นชุนเจวียนตาเป็นประกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เธอรู้ดีว่าช่วงนี้ หมีเสวี่ย ขายห้องไม่ได้สักห้อง นอกจากได้เงินเดือนน้อย ยังไม่ได้เงินค่าหักเปอร์เซ็นต์แม้แต่แดงเดียว

วันนี้มาเอาเงินจาก หมีเสวี่ย แค่ลองเชิงเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะเจอหยางเฉิน

ในเมื่อหยางเฉินยอมจ่ายเงินแทน หมีเสวี่ย เธอจะเอาแค่เล็กน้อย แล้วปล่อยคนไปง่ายๆ ได้อย่างไรล่ะ

หยางเฉินขมวดคิ้ว “คุณโลภขนาดนี้ ไม่กลัวโดนเงินสามล้านทับตายเหรอ”

“สามล้านเอง ไม่ได้มากสักนิด จะเอาเงินมา แล้วไสหัวไป หรือถ้าไม่มีสักแดง ฉันจะให้คนไล่นายออกไป”

อย่าว่าแต่สามล้าน ถึงห้าหมื่นล้าน หยางเฉินก็ยอมจ่ายเพื่อ หมีเสวี่ย

แต่พ่อแม่บุญธรรมของ หมีเสวี่ย ไม่เคยเห็น หมีเสวี่ยเป็นลูกสาวเลย กลับกดขี่ด้วยซ้ำ

ถ้าไม่คิดถึงความรู้สึกที่ หมีเสวี่ยได้รับ แค่ไม่กี่ปีมานี้ สิ่งที่พวกเขารังแกข่มเหง หมีเสวี่ย ก็เพียงพอให้หยางเฉิน มีเหตุผลทำลายพวกเขาได้ทั้งครอบครัวแล้ว

“อย่านะพี่หยาง!”

เมื่อ หมีเสวี่ยได้ยินว่าสามล้าน ก็ร้อนใจจนอยากร้องไห้

เธอรู้ว่าหยางเฉินมีเงินเยอะ ขนาดคฤหาสน์ 1.5 พันล้าน พูดว่าจะซื้อก็ซื้อ แถมยังไม่ต้องการโปรโมชั่นสักนิด

แต่เธอติดหนี้หยางเฉินมาเยอะแล้ว ถ้าให้หยางเฉินจ่ายสามล้านแทนเธออีก ทั้งชีวิตนี้ เธอคงชดใช้บุญคุณให้หยางเฉินไม่หมด

“ได้!”

ฟั่นชุนเจวียนกลัวว่าหยางเฉินจะเปลี่ยนใจ เพราะ หมีเสวี่ยเกลี้ยกล่อม จึงรีบรับปาก “นี่คือบัตรธนาคารของฉัน คุณโอนเงินมาในบัตรนี้สามล้าน ฉันจะกลับตอนนี้เลย และรับรองว่าจะไม่มาก่อกวน หมีเสวี่ยอีก”

หยางเฉินไม่ลังเลสักนิด เขาหยิบมือถือขึ้นมา และโอนเงินสามล้านให้ ฟั่นชุนเจวียน

ตอนเงินสามล้านโอนเข้ามา ฟั่นชุนเจวียนตื่นเต้นจนแทบบ้า

ทั้งชีวิตของเธอ ยังไม่เคยเห็นเงินห้าแสนเลย ตอนนี้จู่ๆ ก็ได้เงินสามล้าน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเธอตื่นเต้นขนาดไหน

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หมีเสวี่ย ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเธออีกต่อไป ถ้าผมรู้ว่าพวกคุณกล้ามาหาเรื่อง หมีเสวี่ยอีก อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “ในเมื่อผมให้คุณได้สามล้าน ก็สามารถให้คนอื่นได้สามล้านเช่นกัน ให้พวกเขาทำให้พวกคุณตายทั้งครอบครัว!”

ประโยคนี้ของหยางเฉิน เป็นประโยคข่มขู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

เป็นไปตามคาด หลังจาก ฟั่นชุนเจวียนได้ยิน ถึงกับหน้าซีดเผือด และรีบพยักหน้าพูดว่า “คุณวางใจเถอะ ต่อไปครอบครัวเรา ไม่มีทางมาก่อกวน หมีเสวี่ยอีกเด็ดขาด”

“ไสหัวไปซะ!”

หยางเฉินสบถออกมา

ฟั่นชุนเจวียนไม่อิดออด ไม่แม้แต่จะเหลียวมอง หมีเสวี่ย หันหลังเดินออกไปทันที

“ถึงเวลาเลิกงานแล้วเหมือนกัน เราไปกันเถอะ!”

หยางเฉินมอง หมีเสวี่ยที่สีหน้าอกสั่นขวัญแขวน แล้วเอ่ยขึ้น

หมีเสวี่ยพยักหน้าเบาๆ และออกไปกับหยางเฉิน

หยางเฉินขับรถ โดยมี หมีเสวี่ยนั่งเงียบอยู่ข้างคนขับตลอดทาง ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเธอเศร้าใจมาก

“ฉันทำให้พวกเขาตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอ โดยไม่ได้รับการยินยอมจากเธอ เธอไม่โทษฉันใช่ไหม”

จู่ๆ หยางเฉินถามขึ้น

หมีเสวี่ยหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วส่ายหน้าเบาๆ “ในสายตาครอบครัวเขา ไม่เคยมีลูกสาวอย่างฉันมาตลอด ฉันเป็นแค่ตู้เอทีเอ็มของพวกเขาเท่านั้น”

“กลับกัน ฉันควรขอบคุณพี่ ถ้าพี่ไม่ช่วยฉันแบบนี้ ฉันคงไม่มีทางตัดสินใจเด็ดขาด ตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกเขาจริงๆ”

จู่ๆ หยางเฉินรู้สึกเจ็บปวดใจกับผู้หญิงคนนี้ โดนลักพาตัวมาขายให้บ้าน ฟั่นชุนเจวียนตั้งแต่เด็ก แถมยังเจอความลำบากมาอย่างมากมาย

ยังดีที่ในที่สุดเขาก็หา หมีเสวี่ยเจอ