The king of War นิยาย บท 94

ฉินเฟยไม่ได้อยากจะฆ่าฉินซี แต่อยากจะเอาตัวฉินซีมาเป็นตัวประกันเพื่อหนีไป

มีเพียงหนีออกไปจากที่นี่ เขาถึงจะมีโอกาสหายอดฝีมือมารับมือกับหยางเฉิน

“พี่ระวังด้วย！”

มุมที่ฉินยีอยู่ ก็สามารถเห็นทุกอย่างได้พอดี แล้วก็ตะโกนออกมา

หยางเฉินก็ไม่คิดเลยว่า ฉินเฟยจะกล้าใช้มีดไปจับตัวฉินซีล็อกไว้

“ฟื้ว！”

มีดของฉินเฟยก็ไปปักที่หน้าอกของหยางเฉิน โลหิตก็ค่อยๆ ไหลออกมาราวกับดอกกุหลาบกำลังแย้มบานอยู่บนหน้าอกหยางเฉิน ไม่นานก็แดงเถือกไปทั้งเสื้อของหยางเฉิน

เวลาก็เหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ทุกคนล้วนนิ่งอึ้งหน้านิ่งไปกันหมด

ส่วนฉินเฟย ก็มีใบหน้าตกใจ จริงอยู่ว่าเขาอยากได้ชีวิตของหยางเฉิน แต่ก็รู้ดีว่าตนเองไม่ชึคู่ต่อสู้ของหยางเฉิน แต่ไม่คิดเลยว่าในช่วงความวุ่นวาย จะแทงหยางเฉินเข้าไปอย่างจัง

“หยางเฉิน！”

“พี่เขยค่ะ！”

ฉินซีและฉินยีก็แทบจะตะโกนออกมาพร้อมกัน ฉินยีพุ่งเข้ามาอย่างกับลม

ฉินเฟยก็ตั้งสติมาได้ช้าๆ แล้วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งว่า “หยางเฉิน ในที่สุดมึงก็มีวันนี้ ฮ่าๆๆ”

สายตของหยางเฉินก็แหลมคมขึ้นมาในทันใด “ทำชั่วไว้ ไม่สมควรมีชีวิตอยู่！”

พอสิ้นเสียง หยางเฉินก็เตะขาออกไป ฉินเฟยก็ลอยออกไปกลางอากาศแล้วตกลงไปในโลงศพอย่างแรง เหมือนกับบอดี้การ์ดที่เขาจ้างมา

ด้วยพลังของหยางเฉิน เมื่อตอนที่เท้าสัมผัสกับตัวของฉินเฟยนั้น ฉินเฟยก็สลบไปเสียตั้งแต่ตอนนั้น

จากนั้นหยางเฉินก็ดึงมีดที่หน้าอกออกมา แล้วโยนทิ้งที่พื้น

อาการบาดเจ็บระดับนี้ สำหรับเขาแล้ว มันเล็กน้อยมาก เมื่อก่อนตอนที่อยู่ชายแดนเหนือ เกือบจะทิ้งชีวิตไว้ที่สงครามหลายครั้ง ร่างกายของเขาล้วนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

“หยางเฉิน เดี๋ยวฉันจะพาไปส่งโรงพยาบาล” ฉินซีเห็นเสื้อของหยางเฉินแดงเถือกไปหมด เธอก็อดน้ำตาไหลไม่ได้

ฉินยีก็ร้องไห้น้ำตาอาบแก้มเหมือนกัน พูดโดยไม่รอให้หยางเฉินห้ามเลยว่า “พี่คะ เดี๋ยวหนูรีบไปสตาทรถรอเลย พี่พยุงพี่เขยมาเลยค่ะ”

พูดจบ ฉินยีก็วิ่งไปสตาทรถ

ในตอนที่หยางเฉินกำลังโมโหกับตระกูลฉินนั้น ในใจกลับมีความอบอุ่น ไม่ว่าจะเป็นฉินซีหรือว่าฉินยี ตอนนี้ก็กำลังวุ่นวายกัน มันช่างดีกว่ายาแก้ปวดหลายเท่า

“เสี่ยวซี ไม่ต้องกังวลแบบนี้ก็ได้ แผลเล็กน้อยแค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก” หยางเฉินปลอบใจ

“หยุดพูดไปเลย！” ฉินซีน้ำตาไหลอาบหน้า แล้วก็ดุไปทางหยางเฉิน “คุณไม่ต้องพูดเลย เก็บแรงไว้ไปโรงพยาบาล”

หยางเฉินรู้ว่าฉินซีเป็นห่วง ในใจนอกจากจะทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็ยังมีความซาบซึ้ง ในตอนนี้หม่าชาวก็เข้ามา พอเห็นสีหน้าของหยางเฉิน ก็รู้ได้ว่าแผลแค่นี้ไม่เป็นอะไรมาก

“เรื่องที่เหลือก็ให้คุณจัดการด้วยแล้วกัน เดี๋ยวสักพักผมจะไปหาคุณที่บ้านตระกูลฉิน” หยางเฉินสั่งการออกไป แล้วก็ถูกฉินซีค่อยๆ พยุงขึ้นรถไปอย่างระวัง

ระหว่างทาง ฉินยีเหยียบคันเร่งจนมิด ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล

สาวสวยพยุงหยางเฉินซ้ายขวา มีคนไม่น้อยมองหยางเฉินด้วยความอิจฉา

หลังจากรอหมอดูอาการของหยางเฉินแล้ว ก็พูดว่า “แค่บาดเจ็บภายนอก พวกคุณไม่ต้องตื่นตกใจไปครับ！”

“บาดเจ็บภายนอกงั้นหรือ? เป็นไปได้อย่างไรกัน? เขาถูกแทงมานะ เลือดไหลเลอะเสื้อไปหมด” ฉินซีและฉินยีก็ไม่พอใจ คิดว่าหมอพูดมั่วซั่ว

ในโรงพยาบาล สิ่งที่หมอไม่ชอบที่สุดก็คือ การถามเอาเรื่อง ก็เป็นดังนั้นจริง ฉินซีไปถามหมออย่างเอาเรื่อง ทำให้หมอพูดอย่างไม่พอใจว่า “ถ้าไม่เชื่อผม พวกคุณก็ไปถามหมอคนอื่น อย่ามาทำให้คนไข้คนอื่นเสียเวลา”

สองสาวก็กำลังจะเอาความต่อ หยางเฉินก็รีบมาห้ามไว้ “ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ฉินเฟยเอามีดมาบาดผิวหนังผมเท่านั้นเอง” ก็เลยมีเลือดไหลเยอะ

เขาพูดไป แล้วก็เปิดแผลให้สองสาวดูด้วยตาตัวเอง เมื่อครู่พยาบาลได้ทำแผลให้เขาแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงรอยแผลบางๆ จากมีดบาด