The king of War นิยาย บท 960

เจียงสยงที่มีชีวิตชีวาเมื่อครู่ ตอนนี้หน้าซีดเผือด ไม่มีเลือดฝาดแม้แต่นิดเดียว

อย่าว่าแต่แดนราชาขั้นปลายเลย ขนาดพลานุภาพแดนราชาขั้นต้น ยังไม่มีเลย

เฝิงเสียวหว่านหูตารวดเร็ว รีบเอายาเม็ดสีดำออกมา “รีบกินยานี่เร็ว!”

เจียงสยงไม่ลังเลใดๆ กลืนยาเม็ดนั้นลงไปทันที

เจียงหลงเฟยกับเจียงลี่ต่างมีสีหน้าตึงเครียด มองเจียงสยงด้วยดวงตาแดงก่ำ

“พ่อ พ่ออย่าเป็นอะไรนะ!”

เจียงหลงเฟยพูดสะอื้น

เจียงลี่ก็ดวงตาแดงก่ำ “ปู่ ผมขอร้องล่ะ ปู่อย่าเป็นอะไรนะ ต้องมีชีวิตอยู่นะ!”

เจียงสยงยังคงไม่พูดอะไร หลังกลืนยาลงไป หลับตาลง ลมหายใจค่อยๆ สม่ำเสมอ

เฝิงเสียวหว่านไม่รีรอ เอากระเป๋าเข็มออกมา เข็มเงินหลายอัน ปลิวออกจากมือเธอ ทันใดนั้น ปักลงไปที่ตำแหน่งฝังเข็มตรงหัวใจ สองสามตำแหน่ง

หยางเฉินประคองเจียงสยง สีหน้าเคร่งขรึมมาก

เจียงสยงเป็นนักรบอาวุโสชายแดนเหนือ และเป็นวีรบุรุษของจิ่วโจว หยางเฉินไม่อยากให้เจียงสยงเป็นอะไร

เฝิงเสียวหว่านก็ไม่พูดอะไร มือทั้งสองข้างขยับไปมาตลอดเวลา

“เฮ้อ”

ผ่านไปห้านาทีเต็มๆ ลมหายใจของเจียงสยง จึงกลับมาสม่ำเสมอ เขาปล่อยลมหายใจเป็นพิษออกมา สีหน้ากลับมามีเลือดฝาดอีกครั้ง

เขาลืมตาทั้งสองข้างช้าๆ แววตามีความซาบซึ้ง

“ขอบคุณหมอเทวดาน้อยเฝิง!”

เจียงสยงรีบพูดอย่างซาบซึ้ง เขาพูดอย่างตื้นตันว่า “ไม่เสียแรงที่เป็นทายาทรุ่นหลัง ของหมอเทวดาเฝิง สืบทอดความรู้ของหมอเทวดาเฝิงมาตามคาด อายุยังน้อยขนาดนี้ แต่มีฝีมือทางการแพทย์ขนาดนี้ ผมมีความรู้สึกว่า ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ อาการป่วยของผมจะคงที่ และฟื้นฟูสู่สภาวะสูงสุดได้ ก็ใช่ว่าจะไม่มีหวัง”

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสเจียง คุณอย่าเรียกฉันว่าหมอเทวดาน้อยเฝิงเลยค่ะ เรียกฉันว่าเสียวหว่านก็พอค่ะ”

“ฮ่าๆ ได้ งั้นฉันเรียกเธอว่าเสียวหว่านละกัน”

เจียงสยงอารมณ์ดีมาก

อาการป่วยของเขา เป็นมาหลายปีแล้ว โดยเฉพาะไม่กี่ปีมานี้ อาการป่วยหนักขึ้น ตอนอาการกำเริบ มันเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

และไม่กี่วันมานี้ อาการป่วยกลับแย่ลงมาก

เขาหาหมอเทวดามามากมาย แต่กลับไม่ได้ผล มีเพียงการรักษาของเฝิงเสียวหว่าน ที่ทำให้เขารู้สึกว่าได้ผลอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อกี้เขากลั้นความโมโหไว้ ระเบิดพลังทั้งหมดออกมา เพราะต้องการสยบหัวหน้ารองกับหัวหน้าสาม

ตอนเข้ามาในโถงงานเลี้ยง เขากระอักเลือดออกมา ตอนนั้นรู้สึกวิงเวียนศีรษะไปหมด ถึงขนาดที่คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย

แต่คิดไม่ถึง เฝิงเสียวหว่านใช้เวลาเพียงห้านาที ก็ทำให้อาการของเขาคงที่

เขาจะไม่ตื่นเต้นดีใจได้อย่างไร

หยางเฉินก็ตกใจมากเช่นกัน เมื่อกี้สภาพของเจียงสยงอันตรายแค่ไหน เขารู้ดี

ถึงเฝิงเสียวหว่านประกาศว่าเจียงสยงเสียชีวิต เขาก็ไม่แปลกใจเลย

แต่ทว่าเฝิงเสียวหว่านทำให้เจียงสยงฟื้นขึ้นอีกครั้ง

“คิดไม่ถึงว่า ฝีมือทางการแพทย์ของเสียวหว่าน จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้”

หยางเฉินยิ้ม มองเฝิงเสียวหว่านแล้วเอ่ยขึ้น

“ความสามารถแค่นี้ของฉัน ถ้าเทียบกับปู่ ยังห่างชั้นกันเยอะ”

เฝิงเสียวหว่านพูดถ่อมตัว หรือเพราะคิดถึงหมอเทวดาเฝิง สีหน้าของเธอเศร้าเล็กน้อย

เจียงสยงรีบเปลี่ยนเรื่อง เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “คุณหยาง เสียวหว่าน รีบมานั่งสิ!”

“เชิญผู้อาวุโสเจียง!”

หยางเฉินยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

ทั้งสามคนนั่งลง ไม่นาน บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารเลิศรส เป็นอาหารฝีมือของปรมาจารย์ ด้านงานจัดเลี้ยงของประเทศ

เจียงสยงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหยาง เสียวหว่าน รีบชิมอาหารสิ รสชาติเป็นยังไงบ้าง”

สีหน้าเขามีความคาดหวัง เหมือนการทำให้หยางเฉินกับเฝิงเสียวหว่านพอใจได้ คือสิ่งที่เขาคาดหวังที่สุด

“นี่คงเป็นพระกระโดดกำแพงสินะ”

หยางเฉินใช้ตะเกียบคีบปลิงทะเลชิ้นเล็กๆ ขึ้นมาหนึ่งชิ้น ยิ้มแล้วถามขึ้น