TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 38

“ตื่นแล้วเหรอ ที่ฝรั่งเศสเพิ่งตีสี่เอง”

(สะดุ้งตื่นน่ะ แล้วอยู่ไหน ทำไมมีเสียงเพลง)

“ออกมาดื่มกับพวกไอ้เซนต์น่ะ”

(ไม่เห็นบอกว่าจะมาเที่ยว)

“เห็นเธอหลับแล้วเลยไม่ได้บอก โกรธหรือเปล่า”

(ไม่ได้โกรธ)

“ไม่ได้โกรธแต่เสียงนี่เปลี่ยนแล้วนะ รู้ตัวไหม”

(เพิ่งตื่น)

“เมื่อกี้มีผู้หญิงมาอ่อย แต่ฉันไม่ได้เล่นด้วยนะ เธอทักมาพอดี”

(แล้วถ้าฉันไม่ทักหา นายก็จะเล่นด้วยเหรอ)

“ถ้าเธอไม่ยอมกลับมาไวๆ ก็ไม่แน่”

(งั้นแค่นี้)

“เดี๋ยว! ล้อเล่นน่า”

(ตลกเหรอ?)

“ไม่เล่นด้วยหรอก แต่เผื่อเพื่อนเธอมาเที่ยวแล้วแอบถ่ายรูปฉันไปฟ้องแบบวันนั้นอีก ฉันเลยบอกไว้ก่อน”

(แล้วจะกลับตอนไหน)

“เนี่ย กำลังกลับแล้ว”

(อื้อ ขับรถดีๆ)

“ทิชา”

(ว่าไง)

“คิดถึงนะ”

(อ่า…คิดถึงเหมือนกัน)

ดูเหมือนว่าทิชาจะทิ้งท้ายคำพูดไว้เพียงแค่นั้น แล้วเธอก็กดวางสายลง ลูแปงกดดูรูปถ่ายบนโปรไฟล์ไลน์ของเธอซ้ำก็เกิดรู้สึกคิดถึงเธอมากๆ ขึ้นมาอีกครั้งเสียแล้ว

“บินไปเซอร์ไพร์สดีกว่า” เขาพึมพำกับตัวเองด้วยรอยยิ้ม แล้วจึงกดเข้าแอปพลิเคชันหนึ่งเพื่อจองตั๋วเครื่องบินไฟล์ตเร็วที่สุดเพื่อบินไปหาทิชาที่ฝรั่งเศส ได้อยู่กับเธอแค่ชั่วโมงสองโมงก็ยังดีกว่าทนต้องคิดถึงนานหนึ่งอาทิตย์

ยี่สิบชั่วโมงต่อมา…

กว่าที่ลูแปงจะขึ้นเครื่องบินจนผ่านเข้ามาในประเทศฝรั่งเศสก็ใช้เวลาไปเกือบหนึ่งวัน แต่ช่วงที่เขาอยู่บนเครื่องบินก็ยังมีส่งข้อความคุยกับทิชาแทบจะตลอดเวลา เว้นแต่เป็นช่วงเวลาที่เธอนอนพักผ่อน

“สวัสดีครับคุณลูแปง”

“ครับ”

“ทางโรงแรมจัดเตรียมห้องพักสวีตวีไอพีไว้ให้เรียบร้อยตามเลขาของคุณโชแปงแจ้งทางเราแล้วนะครับ”

“ขอบคุณครับ แต่ผมอยากทราบว่าผู้เข้าพักที่ชื่อธัญญ์ทิชา เธอพักอยู่ห้องไหนและตอนนี้กลับมาที่ห้องหรือยัง” เนื่องจากโรงแรมที่ทิชาเข้าพักเป็นโรงแรมในเครือของปู่ย่าของเขา มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่ลูแปงจะถามข้อมูลส่วนตัวที่ไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้

“สักครู่นะครับ” ผู้จัดการหนุ่มก้มหน้าลงไปพิมพ์คอมพิวเตอร์ตรงหน้าสักพัก ก่อนที่เขาจะให้คำตอบลูแปงได้อย่างรวดเร็ว “เธอพักอยู่ที่ห้องสวีต 2212 จากการดูคีย์การ์ดที่ไม่ได้เสียบเพื่อเปิดไฟไว้ตั้งแต่ช่วงเช้า นั่นแปลว่าเธอน่าจะยังไม่กลับมาที่โรงแรมครับ”

“ผมขอคีย์การ์ดห้องเธอด้วย”

“คุณลูแปงรู้จักเป็นการส่วนตัวกับคุณธัญญ์ทิชาเหรอครับ”

“เธอเป็นแฟนผม”

“เข้าใจแล้วครับ” ผู้จัดการหนุ่มรีบหยิบคีย์การ์ดอีกหนึ่งใบของทิชาที่เธอฝากเอาไว้ตอนเข้าพักให้กับลูแปงแทบจะทันที

“ฝากพนักงานเอากระเป๋าผมขึ้นไปเก็บที่ห้องด้วยนะครับ”

“หมายถึงห้องคุณลูแปงใช่ไหมครับ”

“ครับ ห้องผม” ลูแปงพยักหน้าน้อยๆ แล้วเดินตรงมาที่ลิฟต์ มองเวลาผ่านนาฬิกาเรือนหรูและคิดว่าอีกสักพักทิชาคงจะกลับมาเพราะตอนนี้ที่ฝรั่งเศสเป็นเวลาเกือบห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว

LUPIN : ทำไมเงียบหายไปเลย

LUPIN : คิดถึง

ไม่นานนักเขาก็แสกนคีย์การ์ดแล้วเดินเข้ามาในห้องของทิชา เขาสำรวจไปรอบๆ ก็เห็นว่ากระเป๋าและของใช้ต่างๆ ที่คนตัวเล็กเตรียมมาวางอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย