TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 48

“ไอ้แปง เมียมึงมองมาทางนี้หลายรอบละ ทะเลาะกันอยู่เหรอ”

“เปล่า” ลูแปงส่ายหัวปฏิเสธ หยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นมาแกว่งเบาๆ พร้อมกับหันมองไปยังโต๊ะของแฟนสาว พยายามสบสายตาแล้วเลิกคิ้วเชิงถาม แต่ทิชาก็ส่ายหัวตอบกลับมา

“เมื่อกี้เหมือนกูเห็นเด็กเก่ามึงนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเมียมึงด้วยไม่ใช่เหรอ”

“เป็นน้องรหัสเพื่อนทิชา”

“เมียมึงไม่รู้เหรอ”

“รู้” ทิชาจะไม่รู้ได้ยังในเมื่อวันที่เขาเจอกับเธอครั้งแรกก็เป็นวันเดียวกันกับที่เขานัดเจอกับฟ้าใสที่ห้องน้ำในตึกคณะบริหาร

“เมียมึงนี่ใจได้ว่ะ ขนาดรู้ยังพามึงมาเจอเด็กเก่าด้วยกัน”

“ทิชาไม่งี่เง่า”

“แล้วนี่มึงรู้ไหมฟ้าใสก็เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าเราเหมือนกันนะ เหมือนจะเรียนสายเดียวกับดารินด้วย” ชื่อบุคคลที่สามทำให้ลูแปงชะงักไป นานแล้วที่เขาไม่ได้ยินชื่อนี้จากปากใคร แม้กระทั่งตัวเขาเองที่ไม่เคยเอ่ยชื่อนี้มาเกือบสี่ปีแล้ว

“…”

“ไหนๆ ไอ้กวินมันก็พูดถึงดารินขึ้นมาแล้ว กูก็มีเรื่องจะคุยกับมึงอยู่พอดี”

“?” ลูแปงเงยมองเซนต์ด้วยสายตาราบเรียบ เพราะเซนต์รู้เรื่องราวในอดีตเขาดีมากกว่าใครทั้งสิ้น

“ถ้าดารินกลับมามึงจะทำยังไง นี่ก็เกือบจะครบเวลาที่พวกมึงสัญญากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ดารินคืออดีตไปแล้ว” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงปร่าแปร่งคล้ายกับคิดบางอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนสติเลือนลาง

“แล้วถ้าสำหรับดารินมึงคือปัจจุบันของเขาล่ะ มึงจะทำยังไง” คำถามของเซนต์คล้ายกับเข็มที่จิ้มซ้ำๆ ลงบนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขา มันเป็นคำถามที่ทำให้เขากลายเป็นคนเห็นแก้ตัว…เพราะความรู้สึกของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“กูกำลังจะหมั้นกับทิชา ถ้าดารินกลับมากูก็คงทำตามสัญญาไม่ได้แล้ว” ถึงแม้ว่าเกือบสี่ปีที่ผ่านมาเขาจะทำอย่างนั้นมาตลอดก็ตาม

“มึงจริงจังกับทิชาขนาดนี้ได้ยังไงวะ” กวินถามออกมาด้วยความประหลาดใจ ลูแปงไม่ใช่คนที่จะยอมมอบหัวใจของตัวเองให้ใครง่ายๆ …นอกจากรักครั้งแรกของเขา

“ทิชาไม่เหมือนคนอื่น กูเคยบอกมึงไปแล้ว”

“แต่เหมือนดาริน…ที่มึงชอบทิชา เพราะผู้หญิงสองคนนี้คล้ายกัน กูพูดถูกไหม?” แค่มองแวบเดียวเซนต์ก็รู้ว่าเพื่อนคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่ว่ามีเพียงแค่ลูแปงที่สนิทกับดาริน แต่เขาเองก็เป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน จึงทำให้รู้ว่าคนรักในอดีตและคนรักคนปัจจุบันของเพื่อนเหมือนกันขนาดไหน

“ตอนแรกกูคิดแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วไม่เหมือนกัน ทิชาไม่เหมือนใคร” สำหรับลูแปงทิชาเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเอง มุ่งมั่นแต่มีมุมอ่อนแอของตัวเองที่ไม่มีใครได้เห็นมันนอกจากเขา แต่ต่างกับดารินที่ใสซื่อ เรียบร้อยแต่กลับเข้มแข็งจนน่าประหลาดใจ

“สรุปคือถ้าดารินกลับมา มึงก็ยังคบกับทิชาต่อไปถูกไหม”

“อืม”

“งั้นมึงก็ควรรู้ไว้ว่าตอนนี้ดารินกลับมาแล้ว”

“มึงรู้ได้ยังไง?”

“กูก็เป็นเพื่อนเขา ไม่ใช่มึงรู้จักแค่คนเดียว” เซนต์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ อีกอย่างที่เขารู้ก่อนใครก็เป็นเพราะดารินติดต่อมาหาเพื่อที่จะให้เขาไปรับเธอที่สนามบินตั้งแต่เมื่อเช้านี้

ใบหน้าของลูแปงเครียดลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะสิ่งแรกที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับทิชาสั่นคลอนก็คือการกลับมาของดาริน เหตุผลไม่ใช่เป็นเพราะเขาจะกลับไปแต่เป็นเพราะถ้าทิชารู้ว่าที่ผ่านมาเขาปิดบังเธอมาโดยตลอด เธอจะรู้สึกยังไงนั่นคือสิ่งสำคัญที่สุด

“มึงจะไปไหน”

“สูบบุหรี่” คนตัวสูงหยัดตัวลุกจากโซฟา แล้วเดินออกมาจากผับเพื่อมาสูบบุหรี่ระบายอารมณ์อัดอั้นของตัวเองด้านนอก อย่างน้อยมันก็ช่วยเขาได้มากถึงจะไม่ได้ทั้งหมด

มือหนาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงของตัวเองขึ้นมาถือ กดดูข้อความล่าสุดเมื่อสองปีที่แล้วที่ถูกส่งมาจากอดีตคนที่เขาเคยรัก มันเป็นข้อความเดียวที่เขาไม่เคยคิดอยากจะเปิดมันอ่านเลยสักครั้ง และหลังจากนั้นก็ไม่มีข้อความอะไรถูกส่งมาอีกเลย

“มายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียวคะพี่แปง”

“เหอะ! ขนาดฉันเป็นเพื่อนของพี่รหัสเธอ เธอยังกล้าพูดจาปีนเกลียวฉันเลยไม่ใช่เหรอฟ้าใส”

“พี่มุก…” ฟ้าใสรีบหันหน้าไปเรียกพี่รหัสตัวเองด้วยเสียงอ่อน แต่ก็ถูกไข่มุกขัดขึ้นด้วยคำพูดผิดหวังที่อุตส่าห์เอ็นดูและดูแลอย่างดีมาตลอดสามปี

“เรื่องนี้แกผิดฟ้าใส แล้วฉันก็ผิดหวังในตัวแกมากๆ ด้วย ถึงแกจะเป็นน้องรหัสฉันแต่ก็ไม่ได้แปลว่าแกจะมาพูดจาไม่เคารพเพื่อนฉันแบบนี้ได้นะ”

“…”

“ต่อไปนี้แกกับพวกฉันไม่รู้จักกันอีก ฉันจะถือว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น” ฟ้าใสกำมือแน่นด้วยความรู้สึกโกรธเคืองจนตัวสั่น ก่อนที่จะกระทืบเท้าปึงปังเดินออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น

“ยัยฟ้าใสมันเป็นขนาดนี้ไปได้ยังไงวะ เสียแรงที่เอ็นดู” เอนจอยพูด ในขณะที่บีน่าจ้องมองลูแปงเขม็งแล้วพยักหน้ามาทางเขาพร้อมกับพูดขึ้นต่อ

“นี่ไงตัวต้นเหตุ”

“ช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้บังคับให้แกเลิกคบกับน้องมันนะ แต่ฉันจะไม่ยุ่งกับเด็กคนนี้แล้ว”

“เออ พวกฉันก็เหมือนกัน”

“งั้นวันนี้ฉันกลับก่อนก็แล้วกัน น่าจะไม่สนุกแล้ว” ทิชากล่าว พร้อมกับหยิบแบงก์พันหลายสิบใบจากกระเป๋าสตางค์ของตัวเองส่งให้กับเพื่อน “วันนี้ฉันเลี้ยงเอง ฝากแกจ่ายให้ด้วยนะ”

“ส่วนเงินที่เหลือฉันเอาไปคืนวันจันทร์นะ”

“อือ ฉันกลับก่อนนะ”

“บ๊ายบายแก อย่ากลับไปตีกันนะ ฉันขี้เกียจเช็ดน้ำตาให้”

“รู้แล้วน่า” ทิชาตอบอย่างขอไปที ก่อนจะเดินตรงมาที่รถยนต์ของลูแปงที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก โดยมีเขาเดินขนาบข้างมาด้วย