TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 51

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง~ ในขณะที่ทิชากำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง เสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายของเธอก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ทำให้เธอต้องปล่อยมือแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

‘แม่เพตรา’

ทิชาถอนหายใจออกมาเบาๆ พยายามตั้งสติตัวเองอยู่สักพัก ก่อนจะยอมกดรับสายแม่ของอดีตแฟนหนุ่ม

“สวัสดีค่ะทิชาพูดสาย”

(หนูทิชาอยู่กับลูแปงไหมลูก พอดีแม่โทรหาแล้วไม่ยอมรับสายเลย)

“ไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ”

(อ๋อ~ แล้วจะเจอกันไหมลูก พอดีแม่จะวานให้ลูกทั้งสองคนเข้ามาเลือกรูปแบบงานหมั้นที่พวกลูกต้องการหน่อยจ้ะ)

“…” ทิชาเงียบไป เพราะในตอนนี้งานหมั้นมันคงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว แต่สิ่งที่เธอกังวลคือจะบอกความจริงกับเพตรายังไงมากกว่า

(หนูทิชาได้ยินแม่ไหมลูก)

“ได้ยินค่ะ” ทิชาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ยังคงเจือปนความสั่นเครือเล็กๆ ที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ “คุณแม่คะ”

(ว่าไงคะลูกสาว) น้ำเสียงใจดีของเพตรากับสรรพนามใหม่ที่เธอใช้เรียกทิชา ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสะอึกอยู่ในลำคอคล้ายกับมีบางอย่างติดคอจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

“หนูขอยกเลิกการหมั้นที่จะเกิดขะ…”

(ยกเลิกงานหมั้น! ทำไมล่ะลูก) เสียงเพตราที่ดังออกมาจากปลายสายบ่งบอกถึงความตกใจจนสุดขีด โชแปงที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้วด้วยความตกใจไม่ต่างกัน

“หนูกับลูแปงเลิกกันแล้วค่ะ ตอนนี้งานหมั้นก็คงไม่จำเป็นแล้วค่ะ”

(ห๊า! เลิกกันได้ยังไงเพราะลูแปงเหรอลูก)

“เรื่องนั้นหนูว่าคุณแม่ไปถามเขาเองดีกว่าค่ะ ตอนนี้หนูไม่อยากพูดอะไร…หนูแค่อยากบอกว่าหนูจะไม่หมั้นกับเขาแล้ว ส่วนเรื่องครอบครัวหนูเดี๋ยวหนูจะเป็นคนบอกพ่อกับแม่เองค่ะ”

(แม่ยังไม่ตกลงนะหนูทิชา แม่ขอคุยกับลูแปงก่อนได้ไหมลูก หนูทิชาใจเย็นๆ นะ มีอะไรคุยกับแม่ได้)

“หนูตัดสินใจดีแล้วค่ะ”

(หนูลองคิดทบทวนใหม่อีกรอบนะลูก แล้วเดี๋ยวแม่จะติดต่อมาหาหนูอีกครั้ง) พูดจบเพตราก็กดวางสายลงทันที ไม่รอให้ทิชาได้พูดปฏิเสธอะไรเลยสักคำ ทิชารู้ดีว่าเพตราคงไม่ยอมให้ทุกอย่างมันพังลงง่ายๆ แบบนี้เหมือนกับลูแปงที่พยายามเหนี่ยวรั้งเธอไว้…แต่มันก็เท่านั้น เพราะเธอไม่อยากยื้อให้ตัวเองเจ็บปวดไปมากกว่านี้

ปัง~ เมื่อประตูห้องพักราคาแพงถูกปิดลง เท้าเล็กก็ก้าวเดินเข้ามาในห้องครัวหยิบน้ำมาดื่มพร้อมกับยาคุมกลืนยาฉุกเฉินที่เธอซื้อมาก่อนที่จะขึ้นมาบนห้องลงท้อง เพื่อป้องกันความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้นตามมาในภายหลัง หากเป็นแบบนี้ระหว่างเธอกับลูแปงคงจบไม่สวย และมีปัญหามากมายตามมาจนนับไม่ถ้วนแน่นอน

“เฮ้อ…มันจบแล้วจริงๆ สินะ” ทิชาไม่เคยเผื่อใจรอรับความผิดหวังที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดเลยสักนิด แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับเธออย่างสนุกสนานจนไม่มีความเห็นใจให้เธอเลยแม้แต่นิดเดียว

ความรักที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด มันทำให้ทิชาทำตัวไม่ถูกว่าควรจะทำยังไงต่อไป หากหลังจากนี้ไม่มีผู้ชายคนนั้นอยู่ในชีวิตตัวเองอีกต่อไปแล้ว

“คงเจ็บไม่นานหรอกมั้ง…” เธอหวังว่าวันนึงความเจ็บปวดพวกนี้จะจางหายไปเองโดยที่เธอไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับมันจนเกิดบาดแผลเหวอะหวะในหัวใจ

…เธอหวังแค่เพียงเท่านั้นเอง

อีกด้านนึง…

“ลูแปง! ลูแปงลูกอยู่ไหน! มาคุยกับแม่ให้รู้เรื่องเลยนะ” เสียงแหลมของผู้เป็นแม่ที่ดังมาจากด้านนอก ทำให้ลูแปงเงยหน้าขึ้นมาจากสระว่ายน้ำช้าๆ แต่ไม่ได้หันไปมอง คงมีไม่กี่เหตุผลที่ทำให้แม่ของเขาบุกมาที่นี่ได้และหนึ่งในนั้นก็คงเป็นเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับทิชา

“…”

“มานั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง ลูกไปทำอะไรหนูทิชา ทำไมถึงยืนกรานจะยกเลิกงานหมั้นให้ได้แบบนั้น” เพตรารีบเดินไปคว้าลูกชายให้ลุกขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ แต่ลูแปงยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิมไม่ขยับเขยือนไปไหน

“กลับมาแล้วยังไง แค่กลับมามันจะมีปัญหาอะไร”

“ผมยังไม่ได้บอกเลิกดาริน”

“เด็กผู้หญิงคนนั้นก็เลยมาทวงแกคืน?”

“ครับ”

“งั้นแกต้องเลือกระหว่างหนูทิชากับเด็กผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าแกจะเก่งมาจากไหนก็ไม่สามารถมีผู้หญิงสองคนอยู่ในชีวิตของแกได้”

“ผมรักทิชา ทิชาไม่ใช่ตัวเลือก” ลูแปงเลือกที่จะบอกความรู้สึกให้พ่อกับแม่รับรู้ ทิชาไม่ใช่หนึ่งในตัวเลือกของเขา แต่เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของเขาและจะอยู่ตลอดไป ทว่าคำบอกเลิกของเธอยังดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของเขา ไม่ว่าจะคิดอะไรก็มีแต่เสียงของคนตัวเล็กวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น…เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องทำยังไงให้ทิชาให้อภัยคนอย่างเขา

“ถ้าแกอยากได้เขากลับคืนมาก็มีแค่ตัวแกนั่นแหละที่ทำได้ ก่อนที่แกจะกลับไปง้อหนูทิชา แกต้องไปจัดการเรื่องแฟนเก่าแกให้เรียบร้อยก่อน”

“แต่ทิชายันยืนจะเลิกกับผม”

“แกจะยอมแพ้เหรอ นั่นเมียแกไม่ใช่หรือไง” โชแปงถามด้วยน้ำเสียงเข้ม ทั้งที่ลูแปงไม่ได้คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่เขากลับเห็นสายตาไม่มั่นใจของลูกชาย “ถ้าแกอยากยอมแพ้ พ่อจะตกลงยอมรับการตัดสินใจของหนูทิชา”

“ไม่…ผมไม่ยอม ห้ามให้ทิชายกเลิกงานหมั้นกับผมเด็ดขาด”

“มันขึ้นอยู่ที่ตัวแก แล้วก็อย่าลืมโลกนี้ไม่ได้มีผู้ชายคนเดียว ถ้าเกิดเมียแกมีผู้ชายคนใหม่…” ลูแปงตวัดสายตามองผู้เป็นพ่ออย่างไม่ชอบใจนัก ที่อยู่ๆ ก็พูดอะไรไม่เข้าหูขึ้นมา

“ทิชาต้องมีผมคนเดียว พ่ออย่ามาปั่นให้ผมหงุดหงิด”

“หึ ตั้งสติให้ได้ แล้วเลิกมานั่งทำมิวสิควิดีโอเหมือนคนหมดอะไรตายอยาก ก่อนที่เมียแกจะหนีไปมีผัวใหม่” เมื่อเห็นลูแปงเริ่มมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว เขาก็อยากจะกระตุ้นให้ลูกรีบคิดรีบตัดสินใจ เพราะเวลาอันมีค่ามันจะผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์