TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 52

สองวันต่อมา…

ปิ๊งป่อง~

“อื้ออออ~” เสียงกริ่งที่ดังติดต่อกันสองสามครั้ง ทำให้ร่างเล็กที่นอนซมเพราะพิษไข้ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ ก่อนที่จะลืมตาพร่ามัวมองเพดานสีขาวช้าๆ แล้วหยัดตัวลุกจากเตียงเดินออกมาจากห้องนอนอย่างทุลักทุเล

แอดดดด~ ทันทีที่ทิชาเปิดประตูกว้าง เพื่อนทั้งสามคนก็โพล่งขึ้นมาพร้อมๆ พร้อมกับแสดงสีหน้าตกใจที่เห็นใบหน้าอิดโรยซีดเซียวราวกับคนป่วยใกล้ตายของเธอ

“ทำไมสภาพแกเป็นแบบนี้เนี่ย!”

“ฉันไม่สบายนิดหน่อย”

“นิดหน่อยบ้าอะไรของแกไม่มาเรียนตั้งสองวัน ได้ส่องกระจกบ้างไหมว่าตอนนี้หน้าแกซีดเหมือนผีแล้วเนี่ย” ทิชาส่ายหัวน้อยๆ แล้วก้าวเท้าหลีกทางให้เพื่อนเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะหมุนตัวเดินมาหยิบน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะรับประทานอาหารกับยาแก้ไขมากิน

“แล้วพวกแกมากันทำไม”

“พวกฉันเป็นห่วงแกไง ไม่มาเรียนแถมยังไม่รับสายอีก” บีน่าพูดด้วยน้ำเสียงโล่งอกที่รู้ว่าเพื่อนไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คิด ในตอนแรกเธอแอบคิดไปแล้วว่าเพื่อนอาจจะเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงอะไรแบบนั้นซะอีก

“ฉันเอาแต่นอน”

“เออ ฉันรู้ว่าแกอยากนอนอย่างเดียว แล้วนี่แกแพ้อะไรหรือเปล่าทำไมตาบวมเป่งขนาดนี้” ไข่มุกถามด้วยความสงสัย ก่อนจะก้าวเดินมาจับเปลือกตาบวมแดงของเพื่อนเบาๆ “แล้วผัวแกไปไหน ทำไมไม่มาดูแล”

“…” พอมีใครมาทักท้วงเรื่องที่มันสะกิดบาดแผลในหัวใจ น้ำตาอุ่นชื้อก็พลันจะไหลลงมาตลอดเวลา นี่คงเป็นสาเหตุว่าทำไมดวงตาของทิชาถึงบวมเป่งและแดงก่ำขนาดนี้

“ทำไมแกทำหน้าอย่างนั้น ทะเลาะกับลูแปงเหรอ” บีน่าที่เห็นความผิดปกติหลายๆ อย่างจากเพื่อนก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทิชาแสดงสีหน้าเศร้าหมอง หรือเรื่องที่ลูแปงไม่อยู่ในวันที่เพื่อนของเธอไม่สบายหนัก ซึ่งปกติแล้วทั้งสองมักจะตัวติดกันตลอดเวลา

“ฉะ…ฉันเลิกกับเขาแล้ว” ริมฝีปากบางสั่นระริกเอ่ยบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาที่เอ่อคลออยู่รอบดวงตาไหลลงมาบนแก้มนวลอย่างช้าๆ ไม่ขาดสาย

“เฮ้ย! เลิกกันได้ยังไง” เอนจอยรีบเดินเข้ามาหาทิชาพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มให้ ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นดูช็อกไปกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะไม่คิดว่าความรักที่ดูเหมือนจะไปได้ดีของเพื่อนจะจบลงง่ายๆ แบบนี้ “เขานอกใจแกหรือว่าทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อย”

“เขามีคนอื่นอยู่แล้ว”

“ฉันว่าแล้ว ไอ้เลวนี่!” บีน่ากัดฟันเค้นเสียงด่าทออีกฝ่ายออกมาด้วยความโมโห สำหรับเธอยังไงลูแปงก็ยังเป็นเสืออยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางจะถอดเขี้ยวเล็บแล้วมีเพื่อนเธอคนเดียวตลอดไปได้หรอก

“เขามีคนอื่นอยู่แล้วนี่หมายความว่ายังไง ผู้หญิงคนนั้นมาก่อนแกงี้เหรอ” ไข่มุกลูบหลังเพื่อนด้วยความปลอบโยน ถึงแม้จะรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องที่กระทบจิตใจเพื่อน แต่ก็อยากจะถามเพื่อความแน่ใจ

“อือ เขามีแฟนอยู่แล้ว”

“มีแฟนอยู่แล้ว แล้วมาขอหมั้นกับแกเนี่ยนะ เลวไม่มีที่ติจริงๆ” บีน่ายังคงหัวเสียไม่หาย หากใครเข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้ก็คงมีอาการไม่ต่างจากเธอสักเท่าไร เพื่อนรักที่สนิทกันมาตั้งนานหลายปีถูกผู้ชายหลอกเป็นใครก็ต้องโมโหทั้งนั้น

“ฉันว่าเราควรเลิกพูดเรื่องนี้ก่อนนะ ให้ยัยทิชามันไปนอนพักก่อนเถอะ สภาพมันดูไม่ได้เลย” ที่จริงแล้วเอนจอยแค่ต้องการให้ทิชาได้รักษาสภาพร่างกายและจิตใจของตัวเองให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเสียก่อน การที่ยังพูดเรื่องราวพวกนี้มันก็เหมือนเป็นการย้ำเตือนให้เพื่อนนึกถึงมัน “ทิชาแกเข้าไปนอนพักในห้องเถอะ เดี๋ยวพวกฉันสามคนจะอยู่เฝ้าแกเอง”

“ไม่เป็นไร พวกแกมีธุระอะไรก็ไปทำกันเถอะ ฉันกินยาไปแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“ไม่ต้องมาพูดมากค่ะ ไปนอนๆ” ไข่มุกดันเพื่อนให้กลับเข้ามาในห้องนอนโดยที่เธอเป็นคนหยิบผ้าห่มคลุมตัวให้ทิชา ในขณะที่บีน่าเดินเลี่ยงมาหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ มาวางบนหน้าผากเพื่อนแทนแผ่นเจลลดไข้

“ขอบคุณพวกแกมากๆ เลยนะ”

“ก็เราเป็นเพื่อนกัน ฉันถึงเป็นห่วงแก เลิกคิดมากแล้วนอนพัก”

“อือ” ทิชาพยักหน้าน้อยๆ แล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ ปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด เมื่อเพื่อนทั้งสามคนได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอ ก็เดินออกมานั่งพูดคุยกันที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

“แกสภาพทิชามันดูไม่ได้เลยนะ”

“งั้นแกลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนจะได้นอนพักต่อ”

“นี่ฉันนอนไปกี่ชั่วโมง ยัยบีกับยัยมุกล่ะ” ทิชาหยัดตัวลุกนั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับมองไปนอกหน้าต่างกะช่วงเวลาผ่านแสงที่ลอดเข้ามาทางม่าน

“มันกลับไปแล้ว พรุ่งนี้มีเรียน”

“แล้วแกไม่มี?” หญิงสาวยิ้มอ่อน แล้วยกมือขึ้นมากุมหน้าผากตัวเองเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงความหนักอึ้งของศีรษะที่มากกว่าเมื่อเช้า

“ฉันลงเรียนวิชาเดียวกับแกลืมไปแล้วหรือไง” เอนจอยจ้องมองสีหน้าที่ดูไม่ดีของเพื่อน ก่อนจะถามออกมาด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “ปวดหัวหนักเลยเหรอ ไปโรงพยาบาลไหม ฉีดยาสักหน่อยน่าจะดีขึ้น”

“นิดหน่อย แต่ฉันยังไหว”

“ทิชาฉันขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม”

“?” ร่างเล็กเลิกคิ้วมองเพื่อนด้วยสายตาราบเรียบ

“ฉันไม่อยากเห็นแกเป็นแบบนี้นานๆ นะ แต่ฉันรู้ว่ามันคงยาก เพราะสิ่งที่มันป่วยไม่ใช่แค่ร่างกายของแกอย่างแต่ตรงนี้มันก็เป็นด้วย…” นิ้วเล็กเคาะลงบนหน้าอกข้างซ้ายที่มีก้อนเนื้อบอบบางเต้นอยู่ข้างในเบาๆ “…ถ้ามีอะไรอยากให้ฉันช่วยแล้วมันทำให้แกรู้สึกดีขึ้น แกต้องบอกฉันนะรู้เปล่า”

“อือ”

“พวกฉันสามคนเป็นห่วงแกแล้วก็รักแกมากนะ”

“ฉันก็รักพวกแกเหมือนกัน ขอบคุณพวกแกที่อยู่ข้างฉันในวันที่ฉันไม่เหลือใครนะ” ถึงแม้จะพ่ายแพ้ให้กับความรักที่มันไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนที่ดีที่ยังพร้อมจะอยู่ข้างเธอตลอดไป…

ชีวิตเธอไม่ได้มีแค่ความรักเป็นตัวกำหนดความสุขสักหน่อย อีกไม่นานหรอก…เธอต้องกลับมาเป็นทิชาคนเดิมให้ได้