TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 54

“ไอ้เซนต์มึงโทรหารินอีกรอบดิ” ลูแปงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเร้าหรืออีกครั้ง เมื่อไม่ว่าจะติดต่อดารินมากแค่ไหนเธอก็ไม่ยอมรับสายหรือติดต่อกลับมาเลย ทำให้ไม่สามารถจบเรื่องนี้แล้วไปง้อทิชาได้สักที

“กูโทรจนสายจะไหม้อยู่แล้วไอ้แปง รินไม่รับสายกู”

“แม่งเอ๊ย! ทีอย่างเนี่ยละหายไปไหนวะ” ร่างสูงหัวเสียจนสุดขีด นี่ก็ผ่านมาตั้งสองวันแล้วที่ไม่ได้พบหน้าทิชา อยากกอดเธอแทบแย่และตอนนี้เขาก็รู้สึกคิดถึงเธอจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

“มึงบอกเลิกรินไปแล้ว แล้วมึงจะเอาอะไรจากเขาอีก”

“กูก็จะเคลียร์ให้รู้เรื่องไงวะ ไม่งั้นเมียกูไม่ให้อภัยกูแน่”

“ก่อนมึงจะเคลียร์เรื่องริน กูว่ามึงเคลียร์เรื่องนี้ก่อนดีกว่า”

“เรื่องอะไร”

“นี่ใช่มือกับห้องเมียมึงไหม” เซนต์ยื่นโทรศัพท์ที่เปิดแอปพลิเคชันไลน์ให้กับลูแปง มันเป็นข้อความจากกวินที่ส่งภาพบันทึกหน้าจอมาให้กับเขา

“ใช่…” ลูแปงมองแวบเดียวก็รู้ว่าแบล็กกราวน์ที่อยู่ในรูปเป็นห้องของทิชาที่เขาใช้ชีวิตอยู่เหมือนเป็นห้องตัวเอง ไหนจะเล็บเจลที่เขาเป็นคนไปนั่งเฝ้าและเลือกลายให้เธอด้วยตัวเองอีก ยังไงก็คือทิชาไม่ผิดแน่ “ไอ้เหี้ยนี่อีกแล้วเหรอวะ แม่งจะเอาเมียกูให้ได้เลยใช่ไหม!”

“ไอ้แปง มึงอย่าใจร้อนนะ”

“แม่งถ่ายรูปมุมนี้แปลว่ามันต้องนั่งชิดเมียกูขนาดไหน มึงแหกตาดูไอ้เซนต์ มึงดู!” ลูแปงโยนโทรศัพท์คืนให้กับเพื่อน ก่อนที่ตัวเขาจะหยัดลุกจากโซฟาแล้วเดินออกมาจากห้องของเซนต์ด้วยความโมโห

“ไอ้เหี้ยแปง! มึงอย่าทำอะไรเขานะ ถ้ามึงทำมึงจะไม่มีโอกาสคืนดีกับเมียมึงเลย!” เซนต์รีบวิ่งมาที่หน้าประตูพร้อมตะโกนเรียกสติเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง หากลูแปงทำอะไรที่มันมาจากอารมณ์ปะทุของตัวเองในตอนนี้ ทุกอย่างมันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

“รถแม่งจะติดอะไรนักหนาวะ!” ลูแปงทุบพวงมาลัยด้วยความหงุดหงิด เลื่อนสายตามองเวลาที่กำลังบอกว่าเป็นเวลาเกือบสองทุมครึ่งแล้ว กว่าที่เขาจะฝ่ารถติดมาถึงคอนโดของทิชาก็เสียเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง

ร่างสูงรีบลงจากรถยนต์แล้วเดินตรงมาที่ลิฟต์ขึ้นมายังชั้นสิบแปดอย่างรวดเร็ว แม้ลิฟต์จะทำให้เขาขึ้นมาด้านบนได้เพียงไม่กี่นาที แต่สำหรับลูแปงมันเป็นอะไรที่นานมาก เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้สองคนนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่ แค่คิดว่าร่างกายที่มีแต่เขาคนเดียวที่สามารถสัมผัสได้จะถูกคนอื่นแตะต้องก็ยิ่งทำให้ใจร้อนมากกว่าเก่า

ติ๊ด~ ลูแปงถือวิสาสะที่มีคีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้กดกริ่งเรียกเจ้าของให้มาเปิด และภาพที่ตรงหน้าที่เขาได้เห็นมันทำให้รู้สึกโกรธจนตัวสั่น

“ลูแปง…” ทิชาที่กำลังนั่งคร่อมลำตัวของพันไมล์อยู่ก็รีบลุกขึ้นมายืนข้างโซฟาอย่างรวดเร็ว เธอมองลูแปงด้วยความตกใจโดยที่ลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้เธอกับลูแปงไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว

“มึงจะเอาเมียกูให้ได้เลยใช่ไหม กูอุตส่าห์ไม่อะไรกับมึงแล้วนะ!” เจ้าของร่างสูงสาวเท้าเดินมากระชากคอเสื้อจนอีกฝ่ายถลาลุกมาตามแรงมหาศาลของเขา

“แล้วมึงมีปัญหาอะไร ในเมื่อมึงกับทิชาเลิกกันแล้ว ทำไมกูจะกลับมาหาทิชาอีกไม่ได้” พันไมล์ปัดมือของลูแปงออกจากเสื้อของตัวเอง แล้วยอกย้อนกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

“ไมล์!” ทิชาเรียกพันไมล์ด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด เมื่อลูแปงปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของเขาเต็มแรง แถมยังพุ่งเข้าไปซ้ำอีกหลายครั้งจนพันไมล์ล้มลงไปกองกับพื้น

“มึงอยากตายใช่ไหม ถึงกล้าพูดแบบนี้กับกู!” น้ำเสียงของลูแปงบ่งบอกได้ถึงความน่ากลัวของเขาได้เป็นอย่างดี แววตาคมมีแต่ความเย็นชาและอยากฆ่าอีกฝ่ายให้ตายด้วยมือของตะวเอง

“ลูแปงหยุด…หยุดเถอะ ไมล์เขาไม่ไหว”

“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเธอเจอฉัน” ลูแปงเค้นเสียงลอดไรฟันบอกคนตัวเล็ก แต่ทิชากลับส่ายหัวแล้วพยายามรั้งตัวเขาให้ออกจากพันไมล์อย่างทุลักทุเล “บอกว่าอย่ายุ่งไงวะ!”

“หยุดเป็นบ้าสักที เราเลิกกันไปแล้วนะ!”

“แต่ฉันไม่เลิก ได้ยินไหมว่าไม่เลิก!” ทิชาถูกตวาดกลับด้วยน้ำเสียงดังสนั่นลั่นห้อง ลูแปงในตอนนี้ไม่เหมือนกับคนที่เธอรู้จักเลยสักนิด…เขาดูน่ากลัวจนไม่กล้าจะห้ามอะไรเลย แต่สุดท้ายทิชาก็เลือกที่จะดึงลูแปงเข้ามาในห้องนอนแล้วล็อกประตูแน่น

“แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายเพื่อนฉัน”

“เพื่อน? แต่ที่เห็นเมื่อกี้มันไม่ใช่นะ ถ้าฉันไม่เข้ามาขัดจังหวะพอดีเธอกับมันก็คงเอากันไปแล้ว”

“ไม่หรอก…แล้วนี่เจ็บมากไหม เดี๋ยวเรารีบโทรตามเอนจอยกับมาร์คกลับมาก่อนดีกว่า” ทิชายกมือสัมผัสกับแผลเลือดซิบบริเวณมุมปากของพันไมล์อย่างเบามือ ก่อนจะหยิบทิชชูบนโต๊ะกระจกมาเช็ดเลือดออกให้

“ออกไปข้างนอกกับเราไหม ทิชาจะได้ไม่ต้องอยู่กับเขาตามลำพัง”

“ยิ่งเราหนี เราก็ยิ่งเจออยู่ดี” ทิชาพูดออกด้วยน้ำเสียงหมดแรงจะต่อต้าน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางใจอ่อนให้กับคนใจร้ายอย่างลูแปงเด็ดขาด “ไมล์ขับรถมาไหม ถ้าเราขอให้ไมล์กลับไปก่อนได้หรือเปล่า เราไม่อยากให้ลูแปงทำร้ายไมล์อีก”

“แล้วเขาจะไม่ทำร้ายทิชาเหรอ เมื่อกี้เขายังขู่ทิชาอยู่เลย”

“ไม่หรอก เราว่าไมล์กลับก่อนเถอะนะ” หากลูแปงจะทำร้ายเธอจริงๆ ก็คงมีวิธีเดียวที่เขาจะทำ ไม่ใช่ที่ร่างกายแต่เป็นตรงนั้น

“ก็ได้ครับ แต่ถ้ามีอะไรทิชาโทรบอกเรานะ ถ้าเขาทำอะไรไม่ดีกับทิชา”

“อืม เราจะโทรบอกไมล์เป็นคนแรก”

“อย่าลืมนัดกินข้าวของเรานะ เดี๋ยววันนั้นไมล์มารับครับ”

“ค่ะ” ทิชาช่วยพยุงพันไมล์ลุกจากพื้น พาเดินออกมาจากห้องของตัวเองจนกระทั่งมาถึงรถยนต์ของเขา เธอยืนมองจนรถของพันไมล์เคลื่อนลับสายตาไป ก่อนจะหมุนตัวก้าวเท้ากลับเข้ามาในคอนโด และพบว่ามีใครคนนึงยืนมองอยู่ด้วยสายตาไม่พอใจ

“มันจะตายเหรอถึงต้องมาส่งมัน”

“แล้วฉันมาส่งเขานายจะตายเหรอ ถ้าไม่ตายก็หุบปาก น่ารำคาญ”

“มันกลับไปแล้วปากดีได้เลยนะ คิดว่าฉันจะตามไปกระทืบมันไม่ได้เหรอ” เมื่อเห็นว่าทิชายังคงปกป้องพันไมล์ ลูแปงก็อดที่จะเกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกรอบไม่ได้

“ถ้านายทำร้ายพันไมล์อีก นายก็ออกจากชีวิตฉันไปอย่างถาวรเลยแล้วกัน แม้แต่คนรู้จักนายก็จะไม่ได้เป็น”