TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 59

“ไมล์นัดดารินมาเจอเราหน่อยสิ”

“…”

“เราไม่ได้ขอร้องนะ แต่เรากำลังสั่งให้ไมล์ทำแบบนั้น” ความใจดีที่ทิชาเคยมีได้อันตธานหายไปกับการกระทำของพันไมล์ที่ทำให้เธอกำลังรู้สึกผิดหวังในตัวเขา

“ทิชา”

“ถ้าไมล์ยังอยากเป็นเพื่อนกับเราไมล์ต้องทำ แต่ถ้าเราบอกเรื่องนี้กับลูแปงแม้แต่ความเป็นเพื่อนไมล์ก็จะไม่ได้จากเราอีกเลยนะ” หากเธอปริปากบอกเรื่องนี้กับลูแปง มันคงจบไม่สวย เพราะอำนาจของครอบครัวเขามันมากมายกว่าที่พันไมล์จะรับไหว

“ครับ เดี๋ยวไมล์นัดให้”

“ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรอีกหรือเปล่า”

“ไมล์ไม่รู้ ไมล์ตกลงกับดารินแค่นี้”

“แล้วเมื่อกี้ไมล์ไปคุยอะไรกับเธอมา?” ทิชาถามออกมาอย่างรู้ทันว่าสายที่เพิ่งโทรเข้ามาคงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาที่ตั้งใจทำเรื่องไม่น่าให้อภัย

“ไมล์แค่บอกว่าไมล์จะไม่ทำแล้ว แล้วดารินก็วางสายไป”

“แน่ใจ?”

“ครับ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความโล่งใจที่อย่างน้อยพันไมล์ก็ยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง ถึงแม้จะมีอารมณ์ชั่ววูบที่คิดจะทำแบบนั้น แต่เพราะเราต่างเป็นคนจึงมีรัก โลภ โกรธ หลงเป็นเรื่องธรรมดา

“ครั้งนี้เราจะยอมให้อภัยไมล์นะ แต่ถ้ามีอีกครั้งเราสองคนคงเป็นได้แต่เพื่อนร่วมโลกกัน ไมล์เข้าใจที่เราพูดใช่ไหม”

“เข้าใจ”

ปิ๊งป่อง~ เสียงกดกริ่งทำให้ทั้งสองคนเงียบลง ก่อนที่พันไมล์จะเป็นฝ่ายเดินไปเปิดประตู พนักงานหนุ่มพูดอะไรเล็กน้อยโดยที่ทิชาไม่ได้ยิน แล้วจึงเข็นรถที่มีอาหารเข้ามาในห้อง จัดแจงอาหารสำหรับสองคนไว้บนโต๊ะ

“ทานให้อร่อยนะครับ” แล้วพนักงานก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงแค่พันไมล์และทิชาที่นั่งมองหน้ากันโดยที่ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา

“ไมล์สั่งแต่ของที่ทิชาชอบ ลองกินดูสิที่นี่อาหารอร่อยมากเลยนะ”

“อืม” ทิชามองอาหารตรงหน้าด้วยความชั่งใจว่าควรจะกินมันดีหรือเปล่า เธอค่อนข้างกังวลว่ามันจะมียานอนหลับเหมือนในไวน์อีก แต่สุดท้ายเธอก็ยอมกินเพราะรู้ว่าพันไมล์น่าจะไม่คิดจะทำเรื่องไม่ดีกับเธออีกครั้งหรอก อย่างน้อยเขาก็ยังมีความเป็นที่ดีอยู่บ้าง ไม่อย่างงั้นคงไม่ยอมสารภาพสิ่งที่ตัวเองทำออกมาตรงๆ

“อร่อยไหม”

“อร่อย” พันไมล์คลี่ยิ้มบางๆ เมื่อได้รับคำตอบที่ผ่านน้ำเสียงปกติของทิชา ดูเหมือนอารมณ์ที่ไม่ดีของเธอจะค่อยๆ จางหายไป

“ไมล์ขอโทษทิชาจริงๆ นะ”

“อือ เราหวังว่าไมล์จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกนะ”

“ครับ ไมล์จะไม่ทำอีกแล้ว”

แกร๊ง~ เสียงมีดสเต็กในมือของทิชาร่วงลงบนจานกระเบื้องโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้ คนตัวเล็กส่ายหัวเป็นพัลวันเมื่อรู้สึกว่าดวงตาเริ่มพร่ามัวคล้ายกำลังจะหมดสติ

“ทิชาเป็นอะไรหรือเปล่า”

เจ้าของขายาวก้าวเดินมาตามทางมองหาเลขห้อง 2609 จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักราคาแพง ประตูถูกเปิดแง้มไว้เล็กน้อยอย่างจงใจ ก่อนที่ลูแปงจะสูดลมหายใจเล็กน้อยแล้วผลักประตูจนมันเปิดกว้าง ภาพที่เขาเห็นมันทำให้เข่าแทบทรุด เพราะมันเป็นภาพที่ทิชากำลังสวมใส่เสื้อผ้าที่กองกระจัดกระจายอยู่บนพื้นโดยมีพันไมล์นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยร่างกายเปลือยเปล่า

“ที่เธอปฏิเสธจะไปเจอพ่อแม่ฉันเพราะนัดมาทำเรื่องชั่วๆ กับมันเหรอ”

“ละ…ลูแปง” ทิชาที่กำลังก้มหน้าก้มตาใส่เสื้อผ้าของตัวเองก็รีบหันมามองด้วยความตกใจ ทั้งที่คิดว่าลูแปงคงไม่มาในเวลานี้ตามที่ดารินต้องการทำให้เขาเข้าใจเธอผิด แต่สุดท้ายมันก็เกิดขึ้นจริงๆ “นายกำลังเข้าใจผิดนะ”

“จะบอกว่าครั้งนี้เกิดอุบัติเหตุจนทำให้เสื้อผ้าเธอถูกถอดออกหมดเหรอ มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่จะเชื่อเธอ!” ลูแปงตะคอกออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด จนทำให้พันไมล์ที่กำนอนหลับค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองอย่างช้าๆ “มึงอยากได้เมียกูนักหรือไง อยากได้มึงก็เอาไปแล้วกัน”

“ลูแปงใจเย็นหน่อยได้ไหม” ทิชารีบเดินเข้าไปหาลูแปงอย่างรวดเร็ว แต่อีกฝ่ายกลับเดินถอยหลังหนีสองสามก้าวเหมือนที่เธอเคยทำกับเขา “ไมล์บอกลูแปงหน่อยว่ามันไม่มีอะไร”

“ไอ้ลูแปง…”

“มึงหุบปากไปเลย ไม่ต้องพูดเหี้ยอะไรทั้งนั้น กูไม่ฟัง!” ลูแปงปัดมือทิชาที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับแขนเขาออกอย่างแรง แววตาของเขาเย็นชาจนหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ

“ลูแปง…ฟังฉันหน่อยได้ไหม” ดวงตากลมโตเอ่ยขอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ถ้านายไม่เชื่อก็ลองพิสูจน์ดูสิว่าฉันกับพันไมล์มีอะไรกันจริงๆ หรือเปล่า”

“จะให้ฉันเอาเธอต่อจากมันเหรอ?”

“ที่รัก…” ทิชาเรียกคนตัวสูงด้วยน้ำเสียงผะแผ่ว แววตาที่เขามองกลับมามันช่างดูถูกเธอมากเหลือเกิน

“ได้…ถ้าอยากให้ฉันพิสูจน์นักฉันจะพิสูจน์ให้ แต่ถ้าเมื่อไรที่รู้ว่าเธอโกหก ฉันไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้มันจบง่ายๆ แน่” สิ้นเสียงลูแปงก็กระชากทิชาออกมาจากห้องอย่างแรง ตรงมาที่รถของตัวเองทันที

…ใจนึงเขาก็หวังว่าสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่นี้ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดเพราะถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องจริง โลกทั้งใบของเขาคงจะพังไม่มีชิ้นดี