TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 64

“ขึ้นเรียนไหวไหม” ร่างสูงเอ่ยถามแฟนสาวด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่ยังกอดปลอบเธอไม่ห่างกาย

“ไหวอยู่”

“ไหวอยู่บ้าอะไรของแกทิชา ขืนแกขึ้นไปเรียนมีหวังคนอื่นมันได้นินทาแกทั้งห้องแน่” เอนจอยรีบแย้งไปในทันที เพราะสถานการณ์แบบนี้ไม่มีทางที่ทิชาจะรอดพ้นคำพูดทำร้ายจิตใจของคนอื่นๆ ได้หรอก “แกกลับไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้พวกฉันจัดการให้เอง”

“แต่ถ้าฉันไม่ขึ้นเรียนแล้วหนีหายไปก็แปลว่าฉันยอมรับความจริงน่ะสิ”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะ ต่อให้แกขึ้นเรียนตอนนี้แกก็ไม่มีกระจิตกระใจจะเรียนหรอก เชื่อฉันกลับบ้านไปนอนพักก่อน”

“ฉันเห็นด้วยกับไข่มุกนะ รอฉันจัดการคนที่ทำเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาเรียนก็ได้” ลูแปงบอก ทิชาจึงเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเป็นกังวล “ไม่เกินเที่ยงคืนหรอก ฉันจะจัดการมันให้เอง”

“อือ” ทิชาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วหยัดตัวลุกจากเก้าอี้โดยมีลูแปงจับมือเธอไว้แน่นราวกับทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจะอยู่ข้างๆ เธอแบบนี้ไปตลอด “งั้นฉันกลับก่อนนะแก”

“อย่าคิดมากล่ะ ลูแปงฝากดูมันด้วยนะ” บีน่าหันมากำชับคนตัวสูงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง

“อืม” ร่างสูงพยักหน้าน้อยๆ แล้วจูงมือทิชาเดินมาที่รถตัวเอง ก่อนที่รถยนต์สีดำขลับจะเคลื่อนออกมาจากมหาวิทยาลัยมุ่งหน้ามาที่คอนโดของลูแปง “มีใครพูดอะไรไม่ดีกับเธอไหม”

“ไม่มี” ถึงแม้ว่าจะยังไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สายตาแปลกๆ ที่ทุกคนจ้องมองมายังเธอก็ทำให้รู้สึกไม่ดีมากเลยทีเดียว “คงเป็นรูปที่โรงแรมเมื่อวาน แต่ฉันกับพันไมล์ไม่ได้มีอะไรกันนะ”

“เธอบอกฉันไปแล้ว แล้วฉันก็บอกเธอแล้วด้วยว่าฉันเชื่อว่าเธอกับมันไม่ได้มีอะไรกัน”

“กลัวนายไม่เชื่อ”

“ต่อให้เธอกับมันจะมีอะไรกันไปแล้ว ฉันก็ไม่สนใจหรอก…” ลูแปงยกมือโอบกอดไหล่มนแล้วดึงเข้ามาใกล้จนใบหน้าสะสวยแนบชิดอยู่กับแผงอกของเขา “…เพราะฉันรักเธอมากพอที่จะก้าวข้ามผ่านเรื่องพวกนั้นได้”

“…” ทิชาเบะปากคว่ำ เมื่อรู้สึกอยากร้องไห้ทันทีที่ได้ยินคำพูดของแฟนหนุ่ม คงจะเหมือนที่เธอพยายามก้าวผ่านเรื่องราวในอดีตที่อีกฝ่ายเคยทำ เพราะรู้สึกรักเขาจนไม่อยากเผื่อใจให้กับใคร

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง~ ลูแปงปล่อยมือออกจากพวงมาลัยแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ลูกน้องคนสนิทของผู้เป็นพ่อจึงกดรับสายในทันที

(นายน้อยครับ ผมได้ข้อมูลของคนที่ปล่อยรูปคุณทิชาแล้ว)

“ใคร”

(เธอเป็นนักศึกษาปีสามคณะเดียวกับคุณทิชา ชื่อฟ้าใสครับ)

“งั้นเหรอ” ริมฝีปากหนาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พลางคิดไปด้วยว่าทำไมฟ้าใสถึงมีเอี่ยวในเรื่องนี้ แต่พอคิดไปคิดมาก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ เพราะฟ้าใสกับดารินเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน และฟ้าใสก็อิจฉาทิชามากจึงได้ร่วมมือกับดารินทำเรื่องเลวๆ แบบนี้

(ครับ)

“จับตัวมันมาให้กูที่เดิม เดี๋ยวกูจัดการเอง” พูดจบลูแปงก็กดวางสาย แล้วพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อรู้สึกว่าอารมณ์ที่เพิ่งเย็นลงได้กลับมาสูงขึ้นอีกครั้ง

“จับตัวใครเหรอ”

“ลูแปงฟังแม่นะ…” เพตราถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอเองก็รู้สึกตกใจเหมือนกันที่รู้ว่าเกิดอะไรกับว่าที่ลูกสะใภ้ที่เธอเอ็นดู แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการกระทำที่ลูแปงต้องการจะทำมันก็โหดร้ายไม่ต่างกัน “ครั้งนึงแม่ก็เคยถูกคนไม่ดีทำร้ายเหมือนกัน แล้วรู้ไหมพ่อลูกจัดการยังไง”

“…” ถึงแม้เขาจะรู้ว่าพ่อและแม่ผ่านอะไรมาบ้าง แต่เรื่องนี้เขาไม่เคยรู้เลยว่าจุดจบของคนที่ทำร้ายแม่เขาที่ผู้เป็นพ่อมอบให้มันเป็นยังไง

“พ่อของลูกฆ่าคนพวกนั้นไม่เหลือเลยแม้แต่คนเดียว เว้นแต่พี่สาวฝาแฝดของแม่ที่พ่อเขายอมปล่อยให้มีชีวิตต่อไปได้…แต่รู้อะไรไหมลูแปงความผิดพวกนั้นมันจะติดตัวไปตลอดชีวิตเลยนะ แล้วมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้พี่สาวของแม่จบชีวิตตัวเองลงด้วย”

“…”

“ลูกอยากเป็นต้นเหตุให้ใครคนนึงต้องจบชีวิตตัวเองเหรอ แม่ว่าลูกชายที่แม่เลี้ยงมากับมือไม่ได้มีนิสัยโหดร้ายแบบนั้นหรอกนะ”

“แล้วแม่จะให้ผมทำยังไง จะให้ผมปล่อยไปคนที่มันทำร้ายเมียผมไปเหรอ”

“วิธีอื่นมีเยอะแยะลูก แต่ต้องไม่ใช่การที่ลูกจะให้ลูกน้องข่มขืนเด็กคนนั้นแล้วแบล็คเมล แม่เคยพูดแบบนี้กับพ่อลูกครั้งนึงแล้ว และแม่ก็จะพูดมันกับแปงอีกรอบ” เพตราเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง “เวรกรรมมันมีจริงนะ เกิดวันนึงแปงมีลูกสาวแล้วผลกรรมมันตกไปที่ลูกมันคงจะไม่ดีใช่ไหม”

“…”

“บทลงโทษของเด็กคนนั้นที่ทำกับหนูทิชา แม่จะให้พ่อเป็นคนจัดการเองมันจะต้องสาสม แต่ต้องไม่ใช่วิธีโหดร้ายแบบนั้น ลูกเข้าใจใช่ไหม”

“ครับ” ลูแปงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมตกลงกับแม่ตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะโกรธฟ้าใสมากแค่ไหน แต่หากวันนึงเวรกรรมมาส่งต่อมาที่ลูกของเขา เขาก็คงเสียใจมากเหมือนกันที่ทำผิดพลาดลงไป

“บอกให้ลูกน้องพาเด็กคนนั้นกลับไปส่งที่บ้านด้วย ส่วนลูกก็กลับไปหาหนูทิชาได้แล้ว แม่ว่าตอนนี้หนูทิชาต้องการลูกนะ” ประโยคแรกเพตราเอ่ยบอกสามีที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับลูกชายด้วยรอยยิ้มบางๆ