TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 65

สองวันต่อมา…

“พี่มุกคะ ติดต่อยัยฟ้าใสได้บ้างไหม” เสียงหวานของรุ่นน้องทำให้สาวๆ ทั้งสี่คนหันไปมองอย่างให้ความสนใจ

“ไม่นะ” ไข่มุกส่ายหัวปฏิเสธ แน่นอนว่าตั้งแต่เกิดเรื่องที่ผับวันนั้นเธอก็ไม่ได้ติดต่อพูดคุยกับน้องรหัสตัวเองอีกเลย

“ยัยฟ้าใสหายไปไหนก็ไม่รู้ค่ะ ไม่ยอมมาเรียนสองวันแล้ว”

“ลองไปหาที่ห้องดูสิ”

“พลอยไปมาแล้วค่ะ แต่เจ้าของหอพักบอกว่ายัยฟ้าใสย้ายออกไปแล้ว”

“เหรอ งั้นพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ท่าทางของไข่มุกดูไม่ค่อยเป็นเดือดเป็นร้อนกับการหายไปของน้องรหัสตัวเองสักเท่าไร เพราะยังมีความโกรธเคืองกับเรื่องที่พูดจาหยาบคายกับทิชาในวันนั้นไม่หาย

“ถ้าพี่มุกติดต่อฟ้าใสได้ รบกวนบอกพลอยทีนะคะ”

“อือ”

“ไม่โทรหาน้องแกเหรอ นั่งนิ่งเชียว” บีน่าเอ่ยแซว ก่อนที่ไข่มุกจะหันหน้ามาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับตั้งใจจะไม่สนใจเรื่องราวใดๆ ที่เกี่ยวกับน้องรหัสของตัวเองอีกแล้ว

“ไม่ใช่เรื่องของฉันแล้ว จะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของมัน”

“ยังไงมันก็เป็นน้องรหัสแก”

“แล้วแกจำวันนั้นที่มันพูดกับยัยทิชาไม่ได้เหรอ เป็นน้องรหัสฉันแต่ไม่ยอมเคารพเพื่อนฉันเนี่ยนะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก เด็กปีนเกลียวแบบนี้” ไข่มุกยักไหล่เล็กน้อย แล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาไถไอจีเล่นอย่างไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเพื่อนตัวเอง

“เจ๊ทิชา เจ๊~”

“เสียงดังอะไรของแกซอล” ทิชาหันไปถามน้องรหัสตัวเองที่วิ่งหน้าตาตั้งเข้ามมแล้วตะโกนโวกเวกโวยวายเสียงดังจนคนอื่นๆ หันมามองเป็นสายตาเดียวกัน

“หนูรู้แล้วว่าใครเป็นคนปล่อยรูปเจ๊ในไอจี”

“ใคร”

“ก็อีฟ้าใสไงจะใครล่ะเจ๊”

“แกรู้ได้ยังไง”

“ก็หนูได้ยินอาจารย์เขาคุยกันว่าผู้สนับสนุนใหญ่ของมหาลัยเราเดินทางมาที่นี่เองเลย มาคุยเรื่องเอาอีฟ้าออกจากมหาลัยอะดิ”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับรูปฉัน”

“ก็ผัวเจ๊เป็นลูกผู้สนับสนุนใหญ่ไม่ใช่เหรอ หนูอยากรู้หนูเลยตามไปดูเลยเห็นว่าพ่อแม่ของผัวเจ๊กับผัวเจ๊เขาเข้าไปในห้องอธิการบดีเลยนะ” ทิชาถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะรู้ว่าครอบครัวของแฟนหนุ่มคงไม่ปล่อยเรื่องง่ายๆ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่การแก้แค้นแบบเดียวกัน แต่มันก็อาจจะรุนแรงไปเสียหน่อย

“แล้วตอนนี้เขายังอยู่ที่ตึกอธิการบดีกันอยู่หรือเปล่า”

“น่าจะยังอยู่นะ พอหนูเห็นหนูเลยรีบวิ่งมาบอกเจ๊เลย”

“พวกแกเดี๋ยวฉันมานะ”

“ถ้าแกจะไปห้ามไม่ต้องไป” บีน่าคว้ามือทิชาแล้วดึงลงมานั่งที่เดิม พร้อมกับสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อย่ารับบทแม่พระให้มากนัก ใครทำอะไรมันก็สมควรโดนแบบนั้น”

“…”

“ทิชาแกลองคิดดีๆ นะ ถ้าเกิดว่าคนที่โดนไม่ใช่แกจะเป็นยังไง ก็คงจะอับอายแล้วก็ไม่กล้ามาเรียนจนเสียการเรียนไปเลยก็ได้ แล้วถ้าผัวแกไม่เข้าใจป่านนี้คงเลิกกันอีกรอบไปแล้ว เห็นไหมว่าสิ่งที่ฟ้าใสทำมันแย่แค่ไหน”

“แต่ฉันว่าการเอาเด็กออกจากมหาลัยตอนนี้มันเหมือนตัดโอกาสเด็กเลยนะ”

“ทิชาแกมีพ่อมีแม่นะ ถ้าเกิดพ่อแม่แกรู้เรื่องที่เกิดขึ้นขึ้นมาจะเป็นยังไง ฉันว่าพ่อแม่แกก็คงไม่ยอมเหมือนกัน ฉันพูดถูกไหม”

“ปล่อยให้มันรับผลกรรม แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าฉันเป็นลูแปง ฉันจะทำแบบที่มันทำกับแกนั่นแหละจะได้สาสม” เอนจอยพูดเสริมหลังจากนั่งฟังเงียบๆ มานาน เธอคิดว่าลูแปงปรานีฟ้าใสแล้วด้วยซ้ำถึงให้บทลงโทษเพียงเท่านี้

“อือ” ทิชาเองก็คิดว่านี่น่าจะไม่ใช่ความคิดของลูแปง เพราะตอนที่เขารู้ว่าใครเป็นคนทำเขาดูโกรธมาก หากเป็นความคิดของเขาจริงๆ ฟ้าใสน่าจะไม่รอดจากการถูกปล่อยรูปลับๆ แบบที่เธอโดนแน่ๆ

อีกด้าน…

“เรื่องนี้คุณโชแปงตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมครับที่จะเอาเด็กคนนั้นออก ผมว่าฑิฆัมพรน่าจะรับรู้ความผิดของตัวเองแล้วก็สำนึกผิดแล้วนะครับ”

“ถ้ารู้ความผิดของตัวเองต้องไม่ทำตั้งแต่แรก มารู้สึกผิดตอนทำไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร” โชแปงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มันแฝงไปด้วยความจริงจังจนอธิการบดีวัยกลางคนแทบจะไม่กล้าสบตา

“ถ้าเป็นพ่อพ่อจะยอมเหรอ ถ้าแม่โดนถ่ายรูปแบบนั้นน่ะ”

“หึ พ่อทำกับแม่แกมากกว่านี้อีก” โชแปงยิ้มขำแล้วนึกถึงวีรกรรมในอดีตของตัวเองที่เคยพลาดพลั้งทำลงไป

“พ่อทำอะไรแม่”

“มอมเหล้าแม่แกไง”

“เดี๋ยว! พ่อทำแบบนี้กับแม่ด้วยเหรอ” ลูแปงตกใจที่รู้ว่ามันเป็นวิธีเดียวกับที่เขาทำกับทิชาจนได้ครั้งแรกของเธอมาครอง

“อะไร แกทำหน้าอย่างนี้มันคืออะไร อย่าบอกนะว่าแกมอมเหล้าหนูทิชาน่ะ”

“ผมว่าคงเหมือนที่แม่พูดนั่นแหละ พ่อกับผมนิสัยเหมือนกัน” ลูแปงถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินนำออกมาจากตรงนั้น

“อย่าบอกให้แม่แกรู้เรื่องนี้เด็ดขาดเลยนะ ทั้งแกและพ่อหัวขาดกันทั้งคู่แน่” แค่คิดว่าภรรยาจะโทษว่าพฤติกรรมเลียนแบบของลูกมาจากสิ่งที่เขาเคยทำในอดีตและมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเอามากๆ ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเสียแล้ว

ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อพูดไล่หลังมา เขาเดินตรงมาหาผู้เป็นแม่ที่ยืนรออยู่ข้างหลังแล้วโอบกอดจากทางด้านหลังพร้อมกับหอมที่ข้างแก้มเบาๆ

“อย่าโกรธพ่อเลยครับ”

“ไม่ให้โกรธได้ไง แม่ห้ามแล้วนะ”

“ถ้าแม่หายโกรธวันนี้ผมจะพาทิชาไปทานข้าวที่บ้านเรา”

“จริงเหรอ! แล้วลูกสะใภ้แม่เลิกเรียนหรือยัง” เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกพูด เพตราก็ปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเองเพียงแค่เสี้ยววินาที

“เลิกแล้วครับ น่าจะนั่งรออยู่ผมอยู่ที่คณะนั่นแหละ”

“พาแม่ไปหาหนูทิชาหน่อยสิ คิดถึงลูกสะใภ้”

“คิดถึงลูกสาวคนใหม่มากกว่าลูกชายอีกเหรอเนี่ย น้อยใจจัง”

“ลูกชายขยันสร้างแต่เรื่องเหมือนพ่อ” เพตราไม่ลืมที่จะหันไปประชดประชันสามีตัวเองที่เพิ่งเดินมาถึงเมื่อสักครู่นี้ด้วย ในขณะที่ลูแปงหัวเราะอย่างชอบใจที่พ่อตัวเองถูกหมายหัวไปเรียบร้อยแล้ว