TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 67

​

@คฤหาสน์หรูใจกลางเมือง

“แม่นึกว่าจะไม่ยอมปล่อยหนูทิชามาหาแม่บ้างซะแล้ว” ทันทีที่เท้าหนาเล็กสองคู่เดินเข้ามาข้างใน เสียงของเพตราก็เอ่ยออกมาด้วยความประชดประชัน

“ลูกเพิ่งจะเข้าใจกันไม่ใช่เหรอ ทำไมบ่นเหมือนเข้าวัยทองไปได้”

“พี่แปง” เพตราตวัดสายตาไปมองสามีตัวเองด้วยความไม่พอใจ อีกฝ่ายทำได้แค่แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วส่ายหัวเล็กน้อย “พูดเหมือนตัวเองยังหนุ่มอยู่อย่างงั้นแหละ”

“ถ้ายังทำคนแถวนี้ร้องได้ก็แปลว่ายังฟิตเหมือนตอนหนุ่มๆ นะ” โชแปงโน้มเข้าไปกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันสองคน คำพูดที่มีความหมายบางอย่างทำให้เพตราถลึงตาใส่ทั้งที่ใบหน้าของเธอแดงแปร๊ด

“พูดอะไรเนี่ย ลูกก็ยืนอยู่”

“ลูกมันโตจนมีเมียไปแล้ว ยังจะอายอะไรอีก”

“เรื่องแบบนี้ไปคุยกันสองคนไหมครับ” ลูแปงเอ่ยขัดพ่อแม่ที่พูดคุยกันไม่สนใจทิชาที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องปกติ แต่ก็ยังเคอะเขินอายเหมือนเดิม

“ก็ดูพ่อลูกสิ ชอบพูดอะไรก็ไม่รู้”

“ก็แม่แกชอบ”

“พี่แปง!” เพตราแหวเสียงขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะตีลงไปที่หน้าขาของสามีเต็มแรง

“ทิชาก็ชอบเวลาผมพูดเหมือนกัน”

“ลูแปง!” ร่างเล็กโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจที่คนข้างๆ ก็เอากับเขาไปด้วย นั่นยิ่งสร้างความเขินอายให้เธอมากขึ้นไปอีก

“ไม่จริงเหรอ ฉันว่าเร็วๆ นี้พ่อกับแม่คงได้อุ้มหลานแล้วแหละ”

“หยุดพูดเลย” มือเล็กรีบยกมือปิดปากหนาที่พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาทันที แต่ลูแปงกลับแลบลิ้นเสียฝ่ามือของเธอด้วยสายตายียวน “ลูแปง!”

“ฮ่าๆ เขินจนหน้าแดงเลย” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วกระตุกยิ้มมุมปากหยอกล้อแฟนสาวไม่เลิก ทิชาจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ของเขา

“คุณแม่~”

“ทำไมชอบแกล้งหนูทิชาฮะลูแปง” ถึงแม้ว่าทำเสียงดุลูกชาย แต่เพตราก็ชอบใจในคำพูดของลูกไม่น้อยเลยจึงแสดงใบหน้าที่พยายามไม่ยิ้มจนทิชาจับผิดได้ออกมา

“เธอขอความช่วยเหลือผิดคนแล้วนะ แม่น่ะตัวดีเลย ไม่งั้นจะเอาผู้ชายอย่างพ่อฉันอยู่เหรอ”

“ผู้ชายอย่างฉันมันทำไม”

“ก็พ่อเจ้าชู้แถมยังมีกิ๊กเยอะอีก เนี่ยไม่รู้ว่าตอนนี้เลี้ยงเด็กที่ไหนไว้บ้าง”

“ไอ้ลูแปง แกอย่าทำฉันซวย” โชแปงชี้หน้าลูกชายที่พูดจากวนประสาททั้งที่มันไม่เป็นความจริงเลยสักนิด

“งั้นแปลว่านิสัยนายก็เหมือนคุณพ่อน่ะสิ เพราะนายก็เจ้าชู้เหมือนกัน วีรกรรมแต่ละอย่างที่ทำไว้ใช้ไม่ได้สักอย่างเลย”

“ลูกทำอะไรไว้” เพตราเลื่อนสายตามองใบหน้าคมคายของลูกชายอย่างคาดคั้น แต่ลูแปงกลับหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังส่งสัญญานไม่ให้เขาพูดอะไรออกมา

“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“หนูทิชาลูแปงทำอะไรหนูบอกแม่มาเลย เดี๋ยวแม่จัดการให้” รอบยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของทิชา ทำสองพ่อลูกถึงกับเลิ่กลั่กนั่งไม่ติดที่ คนพ่อกลัวว่าตัวเองจะโดนหางเลขทั้งที่ไม่ใช่คนกระทำ แต่ดีเอ็นเอความร้ายกาจในอดีตดันส่งมาถึงลูกชาย ส่วนคนลูกก็กลัวว่าจะถูกตำหนิที่ทำอะไรไม่ยั้งคิดเกือบทำให้ชีวิตใครคนนึงต้องพังลงเพราะความร้ายกาจของตัวเอง

“ถ้าลูกทำอะไรไม่ดีหนูทิชาคงไม่ยอมแต่งงานกับมันหรอก”

“ขนาดพี่ทำไม่ดี เพย์ยังรักพี่เลย ผู้หญิงชอบคนเลวไม่เคยได้ยินเหรอ”

“ถ้าชอบแล้วมันมีปัญหายังไงล่ะ”

“ถ้าตอนนั้นมีทางเลือกก็ไม่เอาหรอก”

“ผมว่าไปกินข้าวกันดีกว่าครับ” ลูแปงรีบขัดขึ้นมาทันทีที่พ่อและแม่เริ่มทำทีท่าว่าจะทะเลาะกัน ทิชาเองก็รีบเอ่ยตามเมื่อสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก

“แล้วไปสอนลูแปงได้ยังไง ลูแปงว่ายน้ำเก่งจะตาย” เพตราเอ่ยถามด้ววความสงสัย เพราะลูกชายของเธอว่ายน้ำเก่งตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยต้องเรียนว่ายน้ำอีกครั้งนอกจากมีแผนการอะไรบางอย่างที่ต้องการจะกระทำกับทิชา

“ลูแปงมาสมัครเรียนโดยโกหกกับหนูว่าจะสมัครให้หลานชายค่ะ” ซึ่งตอนนั้นเธอก็ไม่ได้เอะใจอะไรเลย เพราะสลิปโอนเงินเป็นชื่อจริงของเขา เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาชื่อจริงว่าอะไร “ถ้าหนูรู้ตั้งแต่แรกหนูไม่รับเด็ดขาด”

“ฉันจะเข้าไปจีบเธอตรงๆ เธอก็ปฏิเสธอยู่ดี”

“ก็การเจอหน้ากันครั้งแรกของเรามันไม่น่าจดจำนี่ ใครจะอยากมีแฟนเป็นผู้ชายเจ้าชู้”

“เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นนะ”

“แล้วตอนนี้หนูทิชามั่นใจแล้วใช่ไหมว่าลูกชายตัวดีของแม่จะไม่กลับมาเจ้าชู้อีก”

“…”

“ทำไมแม่ถามอย่างนี้ล่ะครับ ขาเตียงผมหักได้เลยนะ”

“ก็เรานิสัยไม่ดี ถ้าเกิดแต่งงานมีลูกมีเต้าไปแล้วลูกทำไม่ดีกับหนูทิชา พ่อกับแม่คงเสียผู้ใหญ่”

“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้หนูก็ไม่มั่นใจหรอกค่ะ แต่ตอนนี้หนูมั่นใจแล้วว่าเขาจะไม่นอกใจหนู…” ทิชาเหลือบมองลูแปงอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ “…แต่ถ้าเขาจะทำลายความเชื่อใจของหนูก็เรื่องของเขา”

“พูดแบบนี้ใครจะนอกใจลง”

“ถ้าไม่พูดจะนอกใจเหรอ”

“ถ้าคิดจะนอกใจไม่จริงจังขนาดนี้หรอก ฉันคงทิ้งเธอไปตั้งนานแล้ว” เหมือนกับที่เขาเคยทำกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกัน แต่มันต่างกันที่ระหว่างเขากับผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้มีสถานะเป็นคนรักกันแบบเขาและทิชา “ก็บอกแล้วว่ารักมากไม่เชื่อเลยหรือไง”

“ก็เพราะเชื่อไงฉันถึงนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่งั้นนายคงโดนฉันปฏิเสธเหมือนผู้ชายคนอื่นไปแล้ว”

“แม่ว่าเปลี่ยนจากงานหมั้นเป็นงานแต่งเลยดีกว่าไหม แม่ว่าหนูทิชาน่าจะพร้อมแล้วใช่ไหมลูก”

“เอาตามที่คุณแม่บอกเลยก็ได้ค่ะ หนูไม่มีปัญหา” ทิชาตอบด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม ถึงเธอจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับลูแปงจะมีวันสิ้นสุดไหม แต่อย่างน้อยได้ใช้ชีวิตอยู่คนที่เธอรักและรักเธอในช่วงเวลาปัขจุบันเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว