TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 67

​

@คฤหาสน์หรูใจกลางเมือง

“แม่นึกว่าจะไม่ยอมปล่อยหนูทิชามาหาแม่บ้างซะแล้ว” ทันทีที่เท้าหนาเล็กสองคู่เดินเข้ามาข้างใน เสียงของเพตราก็เอ่ยออกมาด้วยความประชดประชัน

“ลูกเพิ่งจะเข้าใจกันไม่ใช่เหรอ ทำไมบ่นเหมือนเข้าวัยทองไปได้”

“พี่แปง” เพตราตวัดสายตาไปมองสามีตัวเองด้วยความไม่พอใจ อีกฝ่ายทำได้แค่แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วส่ายหัวเล็กน้อย “พูดเหมือนตัวเองยังหนุ่มอยู่อย่างงั้นแหละ”

“ถ้ายังทำคนแถวนี้ร้องได้ก็แปลว่ายังฟิตเหมือนตอนหนุ่มๆ นะ” โชแปงโน้มเข้าไปกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันสองคน คำพูดที่มีความหมายบางอย่างทำให้เพตราถลึงตาใส่ทั้งที่ใบหน้าของเธอแดงแปร๊ด

“พูดอะไรเนี่ย ลูกก็ยืนอยู่”

“ลูกมันโตจนมีเมียไปแล้ว ยังจะอายอะไรอีก”

“เรื่องแบบนี้ไปคุยกันสองคนไหมครับ” ลูแปงเอ่ยขัดพ่อแม่ที่พูดคุยกันไม่สนใจทิชาที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องปกติ แต่ก็ยังเคอะเขินอายเหมือนเดิม

“ก็ดูพ่อลูกสิ ชอบพูดอะไรก็ไม่รู้”

“ก็แม่แกชอบ”

“พี่แปง!” เพตราแหวเสียงขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะตีลงไปที่หน้าขาของสามีเต็มแรง

“ทิชาก็ชอบเวลาผมพูดเหมือนกัน”

“ลูแปง!” ร่างเล็กโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจที่คนข้างๆ ก็เอากับเขาไปด้วย นั่นยิ่งสร้างความเขินอายให้เธอมากขึ้นไปอีก

“ไม่จริงเหรอ ฉันว่าเร็วๆ นี้พ่อกับแม่คงได้อุ้มหลานแล้วแหละ”

“หยุดพูดเลย” มือเล็กรีบยกมือปิดปากหนาที่พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาทันที แต่ลูแปงกลับแลบลิ้นเสียฝ่ามือของเธอด้วยสายตายียวน “ลูแปง!”

“ฮ่าๆ เขินจนหน้าแดงเลย” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วกระตุกยิ้มมุมปากหยอกล้อแฟนสาวไม่เลิก ทิชาจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ของเขา

“คุณแม่~”

“ทำไมชอบแกล้งหนูทิชาฮะลูแปง” ถึงแม้ว่าทำเสียงดุลูกชาย แต่เพตราก็ชอบใจในคำพูดของลูกไม่น้อยเลยจึงแสดงใบหน้าที่พยายามไม่ยิ้มจนทิชาจับผิดได้ออกมา

“เธอขอความช่วยเหลือผิดคนแล้วนะ แม่น่ะตัวดีเลย ไม่งั้นจะเอาผู้ชายอย่างพ่อฉันอยู่เหรอ”

“ผู้ชายอย่างฉันมันทำไม”

“ก็พ่อเจ้าชู้แถมยังมีกิ๊กเยอะอีก เนี่ยไม่รู้ว่าตอนนี้เลี้ยงเด็กที่ไหนไว้บ้าง”

“ไอ้ลูแปง แกอย่าทำฉันซวย” โชแปงชี้หน้าลูกชายที่พูดจากวนประสาททั้งที่มันไม่เป็นความจริงเลยสักนิด

“งั้นแปลว่านิสัยนายก็เหมือนคุณพ่อน่ะสิ เพราะนายก็เจ้าชู้เหมือนกัน วีรกรรมแต่ละอย่างที่ทำไว้ใช้ไม่ได้สักอย่างเลย”

“ลูกทำอะไรไว้” เพตราเลื่อนสายตามองใบหน้าคมคายของลูกชายอย่างคาดคั้น แต่ลูแปงกลับหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังส่งสัญญานไม่ให้เขาพูดอะไรออกมา

“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“หนูทิชาลูแปงทำอะไรหนูบอกแม่มาเลย เดี๋ยวแม่จัดการให้” รอบยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของทิชา ทำสองพ่อลูกถึงกับเลิ่กลั่กนั่งไม่ติดที่ คนพ่อกลัวว่าตัวเองจะโดนหางเลขทั้งที่ไม่ใช่คนกระทำ แต่ดีเอ็นเอความร้ายกาจในอดีตดันส่งมาถึงลูกชาย ส่วนคนลูกก็กลัวว่าจะถูกตำหนิที่ทำอะไรไม่ยั้งคิดเกือบทำให้ชีวิตใครคนนึงต้องพังลงเพราะความร้ายกาจของตัวเอง

“ถ้าลูกทำอะไรไม่ดีหนูทิชาคงไม่ยอมแต่งงานกับมันหรอก”

“ขนาดพี่ทำไม่ดี เพย์ยังรักพี่เลย ผู้หญิงชอบคนเลวไม่เคยได้ยินเหรอ”

“ถ้าชอบแล้วมันมีปัญหายังไงล่ะ”

“ถ้าตอนนั้นมีทางเลือกก็ไม่เอาหรอก”

“ผมว่าไปกินข้าวกันดีกว่าครับ” ลูแปงรีบขัดขึ้นมาทันทีที่พ่อและแม่เริ่มทำทีท่าว่าจะทะเลาะกัน ทิชาเองก็รีบเอ่ยตามเมื่อสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก