ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี นิยาย บท 82

เฟิ่งชูอิ่งคิดจะยอมแพ้แต่โดยดีและขอให้เขาอภัย แต่ตอนที่นางเห็นรูปเต่าบนหน้าของเขา นางก็พยายามเกร็งหน้าไม่ให้หลุดขำออกไป

จิ่งโม่เยี่ยถาม “เจ้ากำลังหัวเราะเยาะข้าหรือ?”

เฟิ่งชูอิ่งรีบเอ่ยว่า “มิกล้า! ข้าก็แค่คิดว่าท่านอ๋องหล่อมาก ถูกท่านอ๋องนอนคร่อมเช่นนี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน”

จิ่งโม่เยี่ย “......”

เขากำลังจะคิดบัญชีกับนางแท้ๆ ทำไมถึงกลายเป็นเขาถูกนางหยอกล้อได้ล่ะ

นัยน์ตาของเขาเย็นเยียบ นางจึงเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง คำสาปของท่านมีข้าเพียงคนเดียวที่สามารถแก้ได้ ใจเย็นไว้เพคะ ใจเย็นๆ ไว้!”

จิ่งโม่เยี่ยรู้สึกว่าหลังจากนางรู้เรื่องนี้เป็นต้นมา นางก็ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำอีกต่อไป

เขาจ้องนางและเอ่ยว่า “ข้าใจเย็นลงแล้ว แต่เจ้ากลับไม่หยุดรนหาที่ตายสักที

“ข้าคิดว่าหากเจ้าขาดหูไปสักข้าง หรือว่าตาบอดไปสักข้าง ก็คงไม่ส่งผลต่อการแก้คำสาปให้ข้าหรอกกระมัง”

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”

นางประมาทเกินไป ลืมไปได้อย่างไรว่าเขามันบ้า เรื่องแบบนี้เขาพูดจริงทำจริงแน่นอน

ตอนนี้ไม่ว่านางจะหนีหรือหยิบยันต์ออกมาสู้ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว

นางจึงตัดสินใจโน้มคอของเขาลงมาแล้วจูบปากเขาหนึ่งที

จิ่งโม่เยี่ย “......”

จิ่งโม่เยี่ย “!!!!!!”

ก่อนหน้านี้นางหอมแก้มเขายังพอทนได้ แต่คราวนี้นางกล้า......

เส้นเลือดของเขาปูดโปนเต็มหน้าผาก “บังอาจ!”

เฟิ่งชูอิ่งเห็นเขาโกรธจัดก็แสร้งทำท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านอ๋อง ข้าชอบท่าน เมื่อครู่นี้ข้าเพียงอดใจไม่ไหว”

จิ่งโม่เยี่ยที่ถูกนางขัดจังหวะเช่นนั้น ก็แทบจะหลงลืมหมดแล้วว่าเมื่อครู่นี้นางทำเรื่องอะไรกับเขาบ้าง

เขาไม่เคยพบเจอสตรีคนไหนทำตัวแบบนางมาก่อนเลย

เขาหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ กลัวว่าหากมองนางนานกว่านี้ จะเผลอตัวบีบคอนางตายได้

จิ่งโม่เยี่ยหันกลับไปมองนางแล้วยิ้มเผยเขี้ยวขาว “เจ้าหลงรักข้าหัวปักหัวปำมิใช่หรือ? ข้าคิดว่าเรื่องแบบนี้ควรประกาศให้สมาชิกราชวงศ์ทั้งหมดทราบโดยทั่วกัน”

เขาพูดจบก็เดินออกไปไม่หันกลับมาอีก

เฟิ่งชูอิ่งจับสังเกตได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมาฟังดูอันตรายพิลึก เพราะก่อนหน้านี้ว่าที่ภรรยาเขาตายไปเจ็ดคนแล้วนี่นา

หากนางเข้าร่วมงานเลี้ยงราตรีครั้งนี้ เกรงว่าจะต้องเล่นละครเป็นคู่รักที่รักกันปานจะกลืนกิน ถึงตอนนั้นคนที่อยากจะฆ่านางก็จะเพิ่มขึ้นอีกมากโขเชียวล่ะ

นางรีบตะโกนว่า “ท่านอ๋องเพคะ!”

คราวนี้จิ่งโม่เยี่ยไม่คิดจะหันกลับมาอีก แต่เขาโยนของบางอย่างมาให้นางแทน

นางตอบสนองได้ว่องไว จึงก้มหมอบลงไปกับเตียงทัน ของที่เขาโยนมาจึงไม่กระแทกโดนหัวนางแตกและลอยข้ามหัวนางไป

ตอนที่นางปีนขึ้นมาจากเตียงอีกครั้ง เขาก็เดินหายไปแล้ว

เฟิ่งชูอิ่งบ่นเบาๆ “ข้าไม่ได้มีเจตนาอื่นสักหน่อย แค่อยากจะเตือนว่าหน้าของเจ้ายังมีตัวอักษรหวางปา(王八) กับรูปเต่าสองตัวเท่านั้นเอง”

เฉี่ยวหลิงลอยออกมา “คุณหนู สิ่งที่ท่านพูดออกมาดูก็รู้ว่ามันสายไปแล้ว ไม่มีความจริงใจสักนิดเลย”