ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี นิยาย บท 83

เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะคิกคัก “เขาบอกให้ข้าไปร่วมงานเลี้ยงของราชวงศ์ แปลว่าก่อนจะถึงงานนั้น เขาจะไม่มีวันตัดหูหรือควักลูกตาข้าแน่นอน”

เฉี่ยวหลิง “ทำไมล่ะเจ้าค่ะ?”

เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “เพราะเขาก็ต้องรักษาหน้าตาเหมือนกัน หากข้ากลายเป็นคนพิการ เขาจะต้องอับอายขายหน้าแน่”

เฉี่ยวหลิง “......มีเหตุผล แต่ท่านไปยั่วโมโหเขาแบบนี้ ไม่กลัวว่าหลังจบงานเลี้ยงแล้วเขาจะมาตัดหูท่านหรือ?”

เฟิ่งชูอิ่งโบกมือไปมา “เรื่องหลังจากนั้นก็ค่อยว่ากันสิ”

หากถึงตอนนั้นจริงๆ นางก็แค่หาทางเบี่ยงเบนความสนใจเขาอีกรอบไง!

อย่างไรเสียคืนนี้นางก็ได้ทุบตีเขาแล้ว นอกจากนี้ยังเขียนคำว่าหวางปา(เจ้าโง่) กับวาดเต่าไปด้วย นางรู้สึกเบิกบานใจสุดๆ เลย

เฉี่ยวหลิงมองนางด้วยท่าทางกังวล

ตอนนี้เฉี่ยวหลิงเป็นร่างวิญญาณ เป็นคนที่ตายไปแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นคนหรือวิญญาณ นางก็ยังไม่เคยเห็นใครใจกล้าเท่าเฟิ่งชูอิ่งมาก่อนเลย

เฟิ่งชูอิ่งใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหน

เฟิ่งชูอิ่งไม่ได้กังวลเท่ากับเฉี่ยวหลิง เพราะนางไม่ใช่คนที่ยอมใครอยู่แล้ว

จิ่งโม่เยี่ยต้องได้รับความช่วยเหลือจากนางแท้ๆ แต่กลับยังคิดจะรังแกนาง บีบคั้นนาง กล้าดีอย่างไรกัน!

ในเมื่อเขาไม่มีท่าทียอมอ่อนข้อ งั้นนางก็จะสั่งสอนให้เขารู้เองว่าการขอร้องคนอื่นต้องทำอย่างไร!

หลังจากจิ่งโม่เยี่ยออกมาจากห้องของเฟิ่งชูอิ่ง เขาก็ยกมือเช็ดปากตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น

ก่อนหน้านี้ที่นางหอมแก้มเขาไป เขาก็รู้สึกได้ว่าริมฝีปากของนางนุ่มมาก

แต่วันนี้ ความรู้สึกตอนที่ถูกนางจูบปากกลับแตกต่างไปจากวันนั้น

มันแตกต่างกันตรงไหนนะ เขาคิดอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่เข้าใจ รู้เพียงวันนี้เขาถูกนางปั่นหัวจนอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ จนตัวเขาเองก็ยังบอกไม่ถูกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ฉินจื๋อเจี้ยนเห็นสีหน้าเขาไม่ดีนัก จึงไม่กล้าถามอะไรมาก เขาเทน้ำที่ใช้แล้วทิ้งและทำท่าจะกลับออกไป

จิ่งโม่เยี่ยเอ่ยเสียงกดต่ำ “เรื่องคืนนี้ห้ามแพร่งพรายเด็ดขาด”

ฉินจื๋อเจี้ยนยิ้มตอบ “ข้าทราบแล้ว ท่านอ๋องวางใจเถอะ นอกจากข้าแล้วก็ไม่มีใครรู้เห็นทั้งนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

เขากล่าวจบก็อดใจไม่ไหว อยากรู้อยากเห็นจนต้องเอ่ยถามว่า “เป็นเทพยดาจากไหนกันถึงร้ายกาจขนาดนี้ ถึงขั้นกล้าขีดเขียนสิ่งเหล่านี้บนหน้าของท่านอ๋อง?”

จิ่งโม่เยี่ยตวัดสายตาคมกริบไปทางเขา เขาจึงรีบทำท่ารูดปิดปากทันที

แม้เขาจะไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกสงสัยมากว่าใครกันเป็นคนวาดรูปพวกนั้นบนหน้าของจิ่งโม่เยี่ย

เขาเป็นสหายร่วมเรียนกับจิ่งโม่เยี่ยที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนเป็นคนคัดเลือก ทั้งสองคนรู้จักกันมานานมากแล้ว จึงเข้าใจกันและกันเป็นอย่างดี

นิสัยของจิ่งโม่เยี่ยเป็นอย่างไรเขารู้ดีเป็นที่สุด ต่อให้เป็นคนในราชวงศ์ หากกล้าวาดเขียนเช่นนี้บนหน้าของเขา เขาจะต้องตัดมือของคนผู้นั้นอย่างแน่นอน