ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี นิยาย บท 84

ทว่าตอนนี้ฉินจื๋อเจี้ยนไม่เห็นว่าจิ่งโม่เยี่ยมีท่าทางอยากจะไปตัดมือคนผู้นั้นเลย กลับกัน ดูเหมือนจะไม่ได้โกรธขนาดนั้นด้วย

กลอุบายกลั่นแกล้งกันแบบนี้ คล้ายจะเป็นฝีมือของสตรีเสียมากกว่า เหมือนเป็นเรื่องสนุกในเรือนนอน

อย่าบอกนะว่าจิ่งโม่เยี่ยมีคนที่ชอบแล้ว?

ทว่าเขากลับปัดความคิดนั้นทิ้งไปทันที

เพราะเขาตระหนักดีว่าจิ่งโม่เยี่ยเติบโตมากับอะไรบ้าง รู้ว่าคนแบบจิ่งโม่เยี่ย ไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกทำให้เขาหวั่นไหวได้หรอก

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ล่ะ?

ตอนที่เขาเดินจนถึงประตู จิ่งโม่เยี่ยก็ถามเขาว่า “จื๋อเจี้ยน หากเจ้าพบเจอกับคนที่ใจกล้าบ้าบิ่นมากๆ เจ้าจะทำอย่างไร?”

ฉินจื๋อเจี้ยนได้ยินเช่นนั้นก็หูผึ่งทันที รีบก้าวฉับๆ เขาไปหาอีกฝ่ายอย่างว่องไว “หากข้าพบเจอคนแบบนั้น ข้าก็น่าจะเมินเฉยเสียมากกว่า

“หากท่านอ๋องพบกับคนแบบนั้น ก็น่าจะใช้กระบี่แทงตายสินะพ่ะย่ะค่ะ?”

จิ่งโม่เยี่ยตอบเสียงเรียบ “คนผู้นั้นมีประโยชน์มาก ตอนนี้ยังฆ่าไม่ได้”

ความอยากรู้อยากเห็นของฉินจื๋อเจี้ยนทำงานทันที “ในเมื่อฆ่าไม่ได้ ถ้างั้นก็ต้องเอาตัวเขามาไว้ในจวน

“จากนั้นก็ทรมานเขาทุกวัน ใช้แส้เฆี่ยนเขาทุกคืน ทำให้เขาทรมานยิ่งกว่าตาย แต่ก็ยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่”

จิ่งโม่เยี่ยเหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วกล่าว “หากนางเข้ามาอยู่ในจวนอ๋อง เกรงว่าจวนอ๋องจะไม่เหลือความสงบสุขแล้วน่ะสิ”

ฉินจื๋อเจี้ยนรีบถาม “ทำไมล่ะ?”

จิ่งโม่เยี่ยนึกถึงเรื่องที่เฟิ่งชูอิ่งเล่นงานจวนสกุลหลินจนสับสนอลหม่านอย่างหนัก พลันหัวเราะเบาๆ “ถึงตอนนั้นเจ้าก็จะรู้เองแหละ”

ฉินจื๋อเจี้ยนจับใจความสำคัญในคำพูดของเขาได้ “ถึงตอนนั้น? แปลว่าคนคนนั้นจะเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องหรือพ่ะย่ะค่ะ?

“ข้าขอลองเดาดูหน่อยว่าเป็นใคร....”

จิ่งโม่เยี่ยคว้าหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาเคาะศีรษะของเขาหนึ่งที “จะเดาไปทำไม? ดึกมากแล้ว กลับไปนอนเถอะ!”

ตอนที่นางตื่นขึ้นมาในยามเช้า ร่างกายและจิตใจสดใสกระปรี้กระเปร่าสุดๆ

นางจึงนำกระดาษและพู่กันออกมานั่งเขียนยันต์ ขณะที่เฉี่ยวหลิงช่วยนางเก็บกวาดห้องไปพลาง นั่งดูนางเขียนยันต์ไปพลาง

ยันต์ของนางคนปกติจะมองไม่เห็นอะไร แต่เฉี่ยวหลิงที่เป็นวิญญาณกลับพอจะมองออกอยู่บ้าง

นางมองเห็นปลายพู่กันของเฟิ่งชูอิ่งมีพลังวิญญาณไหลเวียน ยันต์ที่วาดเสร็จแล้วก็มีลำแสงไหลไหลเวียนจางๆ

นางรู้สึกว่าเจ้านายคนใหม่ของนางช่างฝีมือร้ายกาจ แล้วยังดีกับนางมากด้วย

ตั้งแต่นางติดตามรับใช้เฟิ่งชูอิ่ง อีกฝ่ายก็จุดธูปให้นางทุกวัน ใช้เวลาเพียงไม่นาน ร่างวิญญาณของนางก็หนาแน่นกว่าเดิมมาก

ขณะที่สองนายบ่าวกำลังยุ่งกับงาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังแทรกขึ้นมา เฉี่ยวหลิงชะโงกหน้าออกไปมองแล้วบอกว่า “คุณหนู ผู้ดูแลโจวมาเจ้าค่ะ”

มุมปากของเฟิ่งชูอิ่งยกขึ้นเล็กน้อย นางเก็บยันต์ทั้งหมดเรียบร้อยแล้วจึงเปิดประตูห้องออก