ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 39

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้ว นางรู้ว่าหอหว่างเซิงเป็นกลุ่มองค์กรนักฆ่าที่มีชื่อเสียง สิ่งที่พวกเขาทำคือรับเงินและกำจัดคน

ส่วนชื่อ“หมิงโหลว” ก็ยิ่งคุ้นเคย เขาคือเจ้าหอหว่างเซิง จอมโจรที่ทางการต้องการตัวและมีค่าหัวมากที่สุด

ซูจื่ออวี๋ มองหมิงโหลวตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาแต่งกายด้วยชุดสีดำและบนใบหน้าสวมหน้ากาผีสีเงินเอาไว้ ทั้งร่างกายหรือแม้แต่ผมสักเส้นก็ไม่มีให้เห็น เห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการให้ใครเห็นร่างที่แท้จริงของเขา

สายของซูจื่ออวี๋มองไปยังหมิงโหลวตั้งแต่หัวลงมาจนถึงเข็มขัดของเขาและค่อยๆหยุดลง

หมิงโหลวดูอึดอัดจากการที่ถูกซูจื่ออวี๋มองราวกับเป็นสินค้า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางนั่งอยู่ในสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เขากำลังยืนเก้ๆกังๆราวกับว่านางนั้นเป็นชายเฒ่าที่มาหาความสุขที่หอหมื่นบุพผา และเขาเป็นสตรีที่ถูกเลือกมา

ยิ่งด้วยนางกำลังมอง...

นี่นางมองตรงไหน?!

หมิงโหลวอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว “แม่นางโปรดระวังกริยา!”

หือ? ซูจื่ออวี๋มึนงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าเหตุใดหมิงโหลวจึงได้กล่าวแบบนี้ นางไม่ระวังกริยาอย่างไร

ซูจื่ออวี๋เยาะเย้ยและพูดว่า “ข้าเพิ่งเคยจะได้ยินครั้งแรกว่าคนขโมยดอกไม้บอกให้ดอกไม้ระวังตัว เจ้าไม่ควรให้ข้าลงมือแบบนี้มิใช่หรือ?”

หมิงโหลรู้สึกความร้ายกาจของตัวเองถูกสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดทำให้หายไปจนหมดสิ้น สตรีนางนี้มันอะไรกัน? เข้าห้องขังไปแล้วกลายเป็น...กลายเป็นคนที่รับมือไม่ได้ไปแล้วหรือ?

เมื่อเห็นว่าหมิงโหลวพูดไม่ออก ซูจื่ออวี๋คิดว่ามันช่างน่าขัน นางเท้าศอกลงบนโต๊ะและวางคางไว้บนมือข้างเดียวและพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “เอาล่ะ ท่านเจ้าของหอ นั่งลงสิ ข้าไม่มีอันใดจะต้อนรับท่าน นอกจาก...”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มปรือตาแสดงสีหน้าหยอกเย้ายั่วยวนเจ้าเล่ห์ราวกับสุนัขจิ้งจอกแล้วกล่าวต่อว่า “นอกจาก...ตัวข้า”