ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 40

เด็กเจ้าเล่ห์ คิดไม่ถึงเลยว่าจะย้อนถามเขา

หมิงโหลวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงถามต่อ “เจ้าเรียนวิชาพิษมาจากใคร?”

ซูจื่ออวี๋ตอบโดยไม่ต้องคิด “ท่านแม่”

หมิงโหลวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “โกหก!”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะแล้วพูดว่า “ถูกต้อง ข้าโกหก แต่ทำไมข้าต้องบอกความจริงกับเจ้า?”

หมิงโหลว “...” เขาพูดไม่ออก

ซูจื่ออวี๋ควักยาออกมาจากตลับและทาลงบนแขนอีกข้าง นางทาไปพูดไปว่า “หอหว่างเซิงของพวกเจ้า ก็ทำกิจการของเจ้า ข้าอยู่ที่นี่กิจการอยู่อย่างหนึ่ง ไม่ทราบว่าท่านเจ้าหอหมิงสนใจหรือไม่?”

หมิงโหลไม่ได้ตอบกลับแต่เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในใจเพราะบทสนทนาดูเหมือนเริ่มจะตกอยู่กับซูจื่ออวี๋อีกครั้ง

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้รับคำตอบจากหมิงโหลว เหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจนัก นางจึงเสนอข้อแลกเปลี่ยน “เจ้าบอกข้าว่าใครจ่ายเงินเพื่อซื้อชีวิตข้า ส่วนข้าก็จะช่วยเจ้า”

น่าขัน!

หมิงโหลวหัวเราะขึ้นจมูกและพูดอย่างเย็นชา “อย่างเจ้าช่วยอะไรข้าได้?”

ซูจื่ออวี๋ลูบแขนที่เรียวงามของตัวเอง นางเลิกคิ้มองไปยังหมิงโหลว ก่อนที่จะพูดออกมาสั้นๆ “ช่วยเแก้ปัญหาความสุขของช่วงล่างของเจ้า”

!!!

หมิงโหลวผงะไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดอย่างเกรี้ยวกราด “เจ้ามันไร้ยางอายจริงๆ!”

ซูจื่ออวี๋มีสีหน้าไม่พอใจและตบโต๊ะพูดด้วยความโมโห “เจ้าด่าพอหรือยัง ข้าเองก็มีอารมณ์โกรธเป็นเช่นกัน...”

ทันทีที่พูดจบ ดวงตาของซูจื่ออวี๋ก็มืดลงไปและเอนล้มลงไปด้านหลัง

หมิงโหลวที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจขึ้นมาก่อนจะวิ่งเข้าไปรับนางเอาไว้โดยไม่รู้ตัว

เอวเพรียวบางเข้าสู่มือของเขา ร่างกายอ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูก ชั่วพริบตาหนึ่งหมิงโหลวรู้สึกว่าเขาสามารถบดขยี้นางได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาเผลอไผลไป ซูจื่ออวี๋ก็ลืมตาขึ้นมาในทันใด ดวงตาทีกลมโตเป็นประกายเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ราวกับสุนัขจิ้งจอก

หมิงโหลวอุทานในใจว่าไม่ดีแล้ว แต่ทว่าซูจื่ออวี๋กลับดึงเสื้อของเขาเอาไว้ หมิงโหลวรีบผลักซูจื่ออวี๋ออก ทว่ามันสายไปแล้วครึ่งก้าว 　　

เสียงฉีกขาดดังขึ้น เนื้อผ้าบริเวณอกของหมิงโหลวถูกซูจื่ออวี๋กระชากจนขาด ทำให้เห็นหน้าอกที่มีกล้ามเนื้ออย่างชัดเจน

หมิงโหมดโกรธขึ้นมาทันทีแต่กลับไม่สามารถเทียบได้กับความอายที่มี

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยสีหน้าพึงพอใจ “ตอนนี้เจ้าเป็นคนที่เปลือยอกของเจ้า บอกข้าสิว่าพวกเราคนไหนไร้ยางอาย?”

หมิงโหลวใช้มือทั้งสองข้างปกปิดหน้าอกของเขาเอาไว้และเขารู้สึกว่าไม่สามารถจะอยู่ต่อได้ดังนั้นเขาจึงหันกลับมาพูดว่า “แม่นางยอดฝีมือพิษ ฝากไว้ก่อน!”

เสียงของหมิงโหลวเบาลงไปและกระโดดออกไป จนเห็นแค่หลังสีดำๆเท่านั้น ทำไมถึงดูลุกลี้ลุกลนไปหมด

ซูจื่ออวี๋คิดว่ามันน่าขันแต่นางยังคงกังวลมากกว่า

จวนเสนาบดีตกอยู่มีอันตรายรอบด้านแล้ว ทำไมเขาถึงยังจับจ้องนางอยู่? เขาถามเกี่ยวกับจู้หลิง และเขากับจู้หลิงเกี่ยวข้องอะไรกัน?

ซูจื่ออวี๋นึกถึงหยกเจี๋ยจื่อที่อยู่ในมือของตน นางคิดว่านางจำเป็นต้องไปที่หลิงหลงเป่าไจสักหน่อย

เช้าวันรุ่งขึ้น

เช้าเพิ่งสางได้ไม่นาน ซูจื่ออวี๋ก็ต้องตื่นด้วยเสียงรบกวน ซึ่งมันเป็นการรบกวนใจของคนที่ชอบตื่นตอนเที่ยงแบบนาง

ชิวขุยยืนอยู่หน้าประตูและพูดอย่างระมัดระวัง “คุณหนูสาม ฮูหยินให้คนมาเร่งอีกครั้งว่าดูเหมือนคุณหนูรอง...เหมือนจะไม่ค่อยดี”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจออกมา เมื่อถูกเรียกจนตื่นก็ไม่เหลือความง่วงงุนใดๆ นางจึงได้เดินออกไป

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก “กลับไปตอบว่า ข้าจะออกไปหลังจากที่คิดหาวิธีให้กับพี่รองได้ บอกให้ท่านแม่เขียนใบออกนอกบริเวณเอามาให้ข้าด้วยตัวเอง อ๋อ ใช่สิ เอาเงินมาด้วยสักหนึ่งร้อยตำลึง” งานเผาศพของท่านแม่จะมีในวันรุ่งขึ้น นางออกไปครานี้ต้องไปเตรียมของบางอย่าง