ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 41

ชิวขุยรีบเข้ามารายงานด้วยความกระวนกระวายใจ

ส่วนซูจื่ออวี๋ก็มองบ้านที่เป็นเหมือนกับกรงนกด้วยความหงุดหงิดใจ

นางคือลูกสาวอนุของจวนเสนาบดี ไม่ว่านางจะไปที่ใดก็ต้องรายงาน ถ้านางอยากจะออกไปก็ต้องได้รับใบอนุใบคำสั่งที่เขียนโดยลายมือของฮูหยินซู ในหนึ่งเดือนนางมีเงินเดือนเพียงห้าตำลึงเท่านั้น

ถึงอย่างไร นางก็ใช้ชีวิตอยู่ในจวนของเสนาบดี อย่างไรมันก็คือนกในกรง ไม่มีอิสระเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้ใช้ข้ออ้างพิษของซูจื่อเยียน นางสามารถเดินออกไปอย่างหยิ่งผยองได้ แต่หากซูจื่อเยียนแก้พิษแล้ว ไม่เท่ากับว่าเปลี่ยนนางให้กลายเป็นฝ่ายถูกกระทำอีกหรือ?

แต่หากไม่แก้พิษ ก็เกรงว่าหลังจากฮูหยินซูอดทนจนมากพอแล้ว ก็อาจจะลงมือสังหารนางได้ หมิงโหลวที่ไปยังหอหว่างเซิงเมื่อวานนี้ ไม่แน่อาจจะเป็นนักฆ่าที่ฮูหยินซูส่งคนไปซื้อมาก็เป็นได้

นางเป็นเพียงแพทย์พิษคนหนึ่ง ไม่ได้ฝีมือสูงส่งอะไร เมื่อวานหมิงโหลวไม่ได้มีเจตนาฆ่า หากมีเจตนาฆ่าจริงๆ เกรงว่านางก็คงต่อต้านด้วยพิษไม่ทัน

เป็นโจรมาพันวัน ไหนเลยจะมีหลักการป้องกันขโมย?

อีกอย่าง...ตราบใดที่นางเป็นอิสระก่อน นางก็จะสามารถแก้แค้นได้โดยไม่ยำเกรงใคร

……

ชิวขุยไปแล้วก็กลับมา นางนำใบคำสั่งออกจากบ้านได้อย่างราบรื่น และตั๋วเงินอีกหนึ่งร้อยตำลึง

สิ่งที่ทำให้ซูจื่ออวี๋รำคาญก็คือฮูหยินซูยังส่งสาวใช้ซื่อจี้และคนคุ้มกันอีกสี่คนมาเพื่อออกจากบ้านเป็นเพื่อนของซูจื่ออวี๋ เรียกสวยๆ ว่าคุ้มครอง

ซูจื่ออวี๋ไม่มีทางปฏิเสธ หากนางยืนการจะปฏิเสธ ฮูหยินซูจะเดาได้ว่านางทำการหลอกลวง เมื่อถึงตอนนั้นไม่แน่อาจจะแอบจับตามองนางก็ได้

แทนที่จะปล่อยให้ศัตรูอยู่ในที่มืดและนางก็อยู่ในที่แจ้ง มันจะดีกว่าหากให้คนเหล่านี้วางแผนอยู่ตรงหน้า ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ออกไปแล้วค่อยคิดหาทางสลัดเขาออกไป

ซูจื่ออวี๋หรี่ตามองสาวใช้ซื่อจี้แล้วพูดว่า “ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วงจริงๆ เลย”

ซื่อจี้ยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “ฮูหยินย่อมปฏิบัติกับคุณหนูสามเป็นอย่างดีเจ้าค่ะ”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วแล้วกล่าวว่า “งั้นข้าก็จะปฏิบัติต่อพี่รองเป็นอย่างดีแน่นอน ทำมาไม่ทำกลับเสียมารยาท เจ้าว่าไหม?”

ซื่อจี้กลืนน้ำลาย อดตึงเครียดไม่ได้ จึงได้แต่ตอบรับ

.....

อาคารสองฝั่งตั้งเรียงราย ผู้คนก็เดินไปเต็มท้องถนน

หลังจากออกไปจากประตูใหญ่ของเสนาบดี ซูจื่ออวี๋รู้สึกสบายใจมาก

หากไม่มีพวกสอดแนมเหล่านี้คอยตามหลังก็คงจะดีมาก

แต่พูดไปก็น่าเศร้า เจ้าของร่างเดิมคนนี้ประพฤติตนดีและสงบเสงี่ยมมาตลอด แทบไม่ก้าวออกไปจากประตูใหญ่ ต่อให้เป็นการออกไปจากจวนเสนาบดีไปที่ยังสถานที่อื่น แต่ก็นั่งรถม้าจากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่ง แทบไม่เคยเห็นความรุ่งเรืองของเมืองหลวงว่าเป็นยังไงเลย บวกกับไม่คุ้นเส้นทาง

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก้มหน้าถามชิวขุย “เสี่ยวชิว พวกเจ้าพอจะรู้ร้านขายเครื่องประดับไข่มุกในเมืองหลวงหรือไม่?”

ชิวขุยคิดแล้วก็พูดว่า “ร้านขายเครื่องประดับที่คุณหนูชอบไปก็คือร้านหมิงจูอยู่ที่ถนนทางใต้ พวกเราเดินไปอาจจะไกลหน่อย คุณหนูอยากนั่งเกี้ยวหรือไม่?”

ไม่รอให้ซูจื่ออวี๋เอ่ยปฏิเสธ ซือจี้ก็พูดอย่างหงุดหงิด “ไปร้านหมิงจูหรือ? คุณหนูสาม ท่านจะไปซื้อยาให้คุณหนูรองไม่ใช่หรือเจ้าคะ? คุณหนูรองรอให้ท่านมาช่วยชีวิตอยู่นะ ร้านเครื่องประดับอะไร คราวหน้าให้เจ้าของร้านเลือกมาหลายๆ แบบแล้วส่งมาที่จวนเสนาบดี แล้วค่อยให้คุณหนูสามเลือกก็พอแล้ว”

ซูจื่ออวี๋หันหน้าไปมองซือจี้แล้วพูดเวยความประหลาดใจ “ใครบอกเจ้าว่าข้าออกไปซื้อยาให้คุณหนูรอง?”

ซื่อจี้ตะลึงงัน

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าบอกว่าจะออกไปข้างนอกหาหนทางเพื่อพี่รอง การคิดหาวิธีเป็นการฝึกสมอง ถ้าข้าอารมณ์ไม่ดี หรือร่างกายไม่สบาย งั้นก็คิดหาหนทางไม่ได้ ดังนั้นการมองปัญหาจะมองแค่ผิวเผินไม่ได้ ต้องมองให้ถึงแก่นแท้ ข้าจะไปร้านขายเครื่องประดับ ก็เพื่อให้อารมณ์ของข้ามันดี เมื่ออารมณ์ดี แน่นอนว่าข้าย่อมฉลาดขึ้น คิดปัญหาได้ จะได้เข้าใจชัดเจนขึ้นมาหน่อย เข้าใจหรือไม่?”