ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 237

หันหรูเฟิงพาซูจื่ออวี๋ขี่ม้าไปตามทางมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงอย่างเร่งรีบ เมื่อคำนวณเวลาแล้วตอนนี้น่าจะเป็นพิธีไหว้แล้ว

หันหรูเฟิงเห็นสีหน้าของซูจื่ออวี๋ไม่ดี จึงรีบพูดปลอบใจว่า “แม่นางซูวางใจเถอะ แม้ว่าจะไหว้ฟ้าดินแล้ว แต่ศิษย์พี่ของข้าไม่ใช่คนที่จะให้ใครมาบีบบังคับได้ง่ายๆ อีกอย่างตอนนี้ฟ้าก็ยังสว่างอยู่ น่าจะยังเป็นงานเลี้ยงแขกที่มายังไม่ได้เข้าห้องหอเร็วขนาดนั้น”

ซูจื่ออวี๋เบ้ปาก เขาไม่ไม่ได้กังวลเรื่องที่จวินมู่เหนียนกับซูจื่อหยวนเข้าห้องหอ เพราะถึงอย่างไรจวินมู่เหนียนกับนางก็ได้ตกลงกันแล้วว่าจะไม่มีการเข้าห้องหอ

แต่ที่นางกังวลก็คือจวินมู่เหนียนอาจจะถูกซูจื่อหยวนวางแผนชั่วเอาได้

ซูจื่อหยวนเคยเรียนพื้นฐานทักษะแพทย์มาจากเว่ยคงชิง นางมีความรู้ด้านการแพทย์ และต้องรู้วิชานอกรีตบ้างแน่นอน

หากจวินมู่เหนียนถูกวางยาที่อธิบายไม่ได้ขึ้นมา ความบริสุทธิ์หนึ่งเดียวของเขาก็ต้องถูกทำลายจริงๆ

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยออกมาด้วยความกังวลที่ยากจะปิดบัง “เร็วหน่อย”

หันหรูเฟิงพยักหน้าตะโกนว่า “ไป”

ตึกๆๆ ตึกๆๆ

ม้าวิ่งตรงไปยังเมืองหลวงอย่างเร่งรีบ ตรงหน้าใกล้จะเห็นประตูเมือง

หวือ ๆ มีสายสะดุดยิงออกมาจากป่าทั้งสองด้านของท่อ ทันใดนั้นก็มีเสียงฟิ้วดังออกมา เชือกพุ่งออกมาจากสองข้างทาง

สายตาของหันหรูเฟิงก็เย็นชา รีบคว้าเอวของซูจื่ออวี๋แล้วลอยขึ้นไป เสียงม้าร้องฮี้ออกมา สะดุดกับเชือกนั้นแล้วล้มลง

ซูจื่ออวี๋มองดูสถานการณ์ตรงหน้า ทั้งสองคนถูกกลุ่มชายชุดดำล้อมไว้ตรงกลางแล้ว

ชายชุดดำต่างถืออาวุธ มองปราดเดียวก็รู้ว่ามีเจตนาไม่ดี

สีหน้าของหันหรูเฟิงก็มืดมนลงทันที “แม่นาง เกรงว่าข้าคงต้องส่งเจ้าที่นี่แล้ว เดี๋ยวข้าจะใช้กำลังภายในผลักเจ้าออกไป เจ้าอย่าได้หันกลับมา วิ่งไปให้สุดแรง วิ่งไปที่ประตูเมืองจะมีองครักษ์กองทหารหลงอู่อยู่ที่นั่น”

พูดง่ายๆ คือไม่ต้องเล็งจุดตาย แค่ให้ถูกคนก็พอ

หันหรูเฟิงพยักหน้า “ตก...” คำว่าตกลงยังพูดไม่ทันจบ ชายชุดดำก็ยกมีดขึ้นมาพุ่งใส่

ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “จับผู้ชายไว้แล้วฆ่าผู้หญิงทิ้ง”

หันหรูเฟิงหรี่ตาลง ที่แท้พวกนี้มันก็เล็งเป้ามาที่เขา

หันหรูเฟิงคว้าเอวของซูจื่ออวี๋ขึ้นมาแล้วโยนไปทางประตูเมืองอย่างแรง หลังจากลอยอยู่ในอากาศสักพัก ซูจื่ออวี๋ก็ตกลงพื้น

ซูจื่ออวี๋อดสบถออกมาไม่ได้ “ก็ตกลงจะใช้เข็มพิษแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังโยนข้าออกมา?”

ซูจื่ออวี๋มองย้อนกลับไป ถึงได้รู้ว่าทำไม แม้ว่าหันหรูเฟิงจะใช้อาวุธลับได้ แต่ชายชุดดำเหล่านั้นก็ไม่ใช่พวกโง่ หลังจากสามสี่คนล้มลง คนที่เหลือก็ระมัดระวังมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เข็มเงินของหันหรูเฟิงก็ร่วงลงพื้นเสียงดังติ๊ง